Turkije, Edirne naar Istanbul

In Edirne ontbijten we op een klein terras in de winkelstraat met koffie en zoete broodjes, het is zeven uur en het is al warm. Om half acht zitten we op de fiets en gaat het regenen. Een mooie weg leidt de stad uit en de heuvels in, kilometers lang omhoog en korte afdalingen. Na bijna 22 kilometer vraagt Yvonne of ik de paspoorten heb teruggekregen in het hotel. Nee dus, we moeten terug. Yvonne blijft met mijn tassen bij een benzinepomp wachten en ik ga terug naar Edirne. Als ik de straat in kom fietsen komt er al iemand naar buiten met onze paspoorten. Hij was vergeten ze terug te geven en ik was vergeten er naar te vragen. Weer 22 kilometer terug naar Yvonne. Uiteindelijk zijn we tot Babaeski gekomen, 58 kilometer vanaf Edirne, maar mijn dagtrip was ruim 100 kilometer. Tijdens het wachten bij de benzinepomp kreeg Yvonne van de pompbediende vruchten die hij voor haar had geplukt. Het zijn echt bijzonder aardige mensen!

Babaeski is een kleine provinciestad met 26.000 inwoners. Het aantal inwoners staat op het bord met de plaatsnaam als je de stad binnen komt rijden. Na wat vragen een leuk hotel gevonden, de baas helpt de tassen naar de kamer te dragen en begeleidt ons naar een piepklein restaurant met twee tafeltjes, waar we bij het eten ook een biertje mogen drinken. Pas als hij voor ons heeft besteld en wij met een biertje voor ons op het eten zitten te wachten laat hij ons alleen. Het is zaterdagavond en het is druk op straat, alle winkels zijn open en de terrassen zitten vol. Op straat, in cafés op op terrassen mag geen alcohol worden verkocht of gedronken, op een terras drinken we koffie en kopen in een toko een paar biertjes die we in het hotel mogen opdrinken.

De volgende dag fietsen we naar Çorlu, een lange zware dag. De hele dag klimmen en het is warm, ruim 30 graden, geen schaduw en een flinke tegenwind. Weinig te beleven vandaag. Veel benzinepompen aangedaan voor water en cola en om in de schaduw wat te eten. Verder klimmen, klimmen en nog eens klimmen. De heuvels zijn niet echt hoog, maar het gaat de hele dag door. We schieten niet op, het lijkt wel of de fiets vandaag extra zwaar is. We gaan heel langzaam omhoog en ook niet al te snel naar beneden vanwege de drukte en de niet al te beste weg, vooral de zijkanten naast de witte streep waar wij op zijn aangewezen zijn slecht. Als we in Çorlu zijn is het nog zo’n 100 kilometer naar Istanbul en dan heerlijk een paar dagen uitrusten en de stad bekijken. Maar . . . zo ver is het nog niet. Çorlu is een flinke provinciestad met ruim 206.000 inwoners. Overal zie je reclame voor Efes bier, op terrassen, parasols lichtreclames op gevels etc. Alleen kun je het nergens drinken. Zoals overal tot nu toe mag je het wel kopen en meenemen. Dat doen we dan ook maar en drinken ’s avonds op het balkon van onze hotelkamer nog een biertje.

Het laatste stuk naar Istanbul delen we in tweeën, als we het in één stuk rijden komen we laat en moe aan en dat is niet handig in zo’n grote stad waar je de weg niet kent en je een hotel moet zoeken. We rijden vandaag tot Silivri een kustplaats aan de zee van Marmera in de provincie Istanbul. De weg wordt steeds drukker naarmate Istanbul dichterbij komt. Er is weinig ruimte meer naast de witte streep en de meeste auto’s, bussen en vrachtwagens houden geen rekening met die twee fietsers. Het landschap blijft hetzelfde en zal tot en met Istanbul ook niet veranderen. Heuvels achter elkaar, de hoogste tot zo’n 200 meter, dan weer naar beneden tot zeeniveau en vervolgens weer omhoog.

In Silivri vinden we een hotel met een kamer met balkon en airco. Alleen staat die afgesteld op 28 graden. We gaan eten en vragen aan de dochter van de baas of ze er naar wil kijken. Dat beloofd ze. We vinden een restaurant en hebben heerlijk gegeten, de ober haalde alles uit de keuken wat hij had en wij konden aanwijzen wat we wilden eten. We hebben een vis gekozen die wordt geserveerd met salade en vers gebakken brood. In het pand naast ons hotel is op de tweede etage een internetcafé, hier gaan we op zoek naar een hotel in Istanbul. In de wijk Sultanahmet vinden we een hotel dat er goed uitziet en op internet alleen maar goede referenties heeft, daar reserveren we voor vijf nachten een kamer. Als we in ons hotel terugkomen is het nog steeds veel te warm, maar volgens de dochter doet de airco het toch echt. De dochter verdwijnt en even later verschijnt de vrouw van de baas, een vriendelijke vrouw die ons een andere kamer aanbiedt, maar daar staat de airco ook op 28 graden. We zijn maar gaan slapen met de deuren en ramen open en worden de volgende morgen erg vroeg wakker.

Vandaag het laatste stuk, vanuit onze hotelkamer hebben we uitzicht op de weg die de stad uitleidt richting Istanbul. De weg loopt omhoog en als we vertrokken zijn blijkt het een hele lange klim, van zeeniveau tot ruim tweehonderd meter en dan weer naar beneden, dit gaat zo door tot Istanbul, alleen het allerlaatste stukje langs de zee, voordat we Istanbul inrijden is vlak. De weg waar we op fietsen wordt uiteindelijk zesbaans, een enorme asfalt vlakte waar je ook op mag fietsen. Soms, waar dit kan fietsen we door de woonwijken of op de parallelweg, maar je komt toch steeds weer uit op die D100.

De voorsteden van Istanbul liggen in één lange reeks achter elkaar en zijn praktisch aan elkaar gebouwd. Silivri, Selimpasa, Celaliye, Kumburgaz, Mimarsinan, Büyükçekmece, Kavalkli, Küçükçekmece en dan begint Istanbul. Het laatste stuk vóór Istanbul loopt over een schiereiland dat met smalle landstroken met het vasteland is verbonden. De D100 loopt daar over heen met grote bruggen, rotondes en fly-overs. Hoewel het gekkenwerk is om dit met de fiets te doen is er geen andere mogelijkheid. Omdat de weg zo enorm breed is rijdt iedereen ook hard en passeert je met grote snelheid, vooral bij vrachtwagens en bussen gaat dat elke keer met een luchtstroom gepaard die je bijna van je fiets afblaast.

Vlak voor Istanbul kunnen we de weg af en bij een kiosk onder een viaduct die koude cola’s verkoopt, even bijkomen. En dan fietsen we via rustige wegen de buitenwijken van Istanbul in richting Bosporus. Links van de weg tegen de rotsen loopt de trein en rechts een hele blauwe Zee van Marmera. Zodra we in de stad zijn is de enorme drukte voorbij en is er goed te fietsen. Langs de zee zijn zelfs fiets- en wandelpaden. In de verte zien we het silhouet van de stad met zijn ontelbare koepels en minaretten. Een bijzonder gezicht en het geeft ons een heel tevreden gevoel. De stad is groot, we fietsen ruim twintig kilometer tot het hotel in de wijk Sultanahmet waar ook de blauwe moskee staat. Het hotel en de kamer zien er goed uit, hier houden we het de komende vier dagen wel uit. We sluiten de dag af op het dakterras. Het is dinsdag 6 juli, we zijn er! Na 65 dagen en ruim 3.800 kilometer gefietst te hebben door Turkije, Bulgarije, Servië, Kroatië, Hongarije, Slowakije, Oostenrijk, Duitsland en Nederland. Morgen gaan we eerst alles regelen voor het vervolg van de reis naar Izmir en Çesme waar we voor volgende week donderdag de boot moeten boeken naar Italië. Maar eerst slapen.