Bulgarije, Svishtov naar Svilengrad

Het weer is goed, geen zon, niet te warm en bijna geen wind. In Svishtov brood en beleg voor het ontbijt gekocht en bij een benzinepomp koffie gedronken, want in het hotel is niets te krijgen. Langs de weg ontbeten. Er komt een kleine vrachtwagen langs, even later komt deze terugrijden. De chauffeur dacht dat we pech hadden en hij wellicht zou kunnen helpen. Nadat we hem duidelijk hebben gemaakt dat wij zitten te ontbijten en er niets aan de hand is draait hij om en rijdt weg. Toch wel bijzonder! Het wordt een redelijk zware rit zoals verwacht veel klimmen en de weg wordt steeds drukker, heel veel grote vrachtauto’s op een veel te smalle weg. We hebben echter niet veel keus, we moeten naar het zuiden, richting Turkije en dat moet over deze weg, maar we zijn dus duidelijk niet de enige. Ruimte voor fietsers is er niet en vooral tijdens het klimmen is dat erg vervelend.

We eindigen in Polski Trambes, een provinciestadje en de laatste logeermogelijkheid voor Veliko Tarnovo. De stad is net als de meeste Bulgaarse steden waar we tot nu toe doorheen zijn gekomen oud en vervallen met een erg lelijk centraal plein met standbeeld van soldaten, een paar terrassen wat kleine winkels en hele lelijke communistische flatgebouwen. Men wijst ons het enige hotel in de stad. Een oud betonnen gebouw waar alles kapot aan is en gaat iemand voor ons waarschuwen die het hotel open kan maken. Na een tijdje komt de chef hoogst persoonlijk in een wat vervallen blauw kostuum op een iets te klein fietsje aanrijden en verwelkomt ons. Ja er is nog wel een kamer vrij in het hotel. Als ik de paspoorten heb gegeven kijkt hij mij aan en zegt in keurig accentloos Nederlands: ”ik heb een tante in Nederland, in Eindhoven” en hij blijkt ook nog redelijk Nederlands te verstaan. Het hotel is echt heel erg, er is verder niemand, de kabels van de TV hangen aan het plafond in de gangen, naast ons is de kamer uitgebrand, de douche doet het niet en de TV ook niet. Nederland speelt vanavond tegen Slowakije en dat willen we zien. Na enig zoeken op de gangen de losse stekkers van de TV-kabel gevonden en weer is elkaar gezet. En zowaar hij doet het, wel een heel klein TV-tje maar we kunnen vanavond kijken. In het restaurant zit een heel vervelend Engels gezelschap met drie etters van kinderen en drie volwassenen. Wel lekker gegeten. Als we in het hotel komen blijkt dit op slot en de nachtportier zit zo dronken als een oorlogsschip achter de deur en is niet echt van plan om wakker te worden. Uiteindelijk gaat de deur open en kunnen we naar binnen, we bergen onze fietsen in een hokje dat op slot kan en gaan naar onze kamer. De portier ligt dan al weer buiten westen in z’n stoel. Nederland wint met 2 -1 van Slowakije en moet nu tegen Brazilië.

Vandaag naar Veloko Tarnovo een toeristische attractie. De stad is op drie heuvels gebouwd in het tweede Bulgaarse Tsarenrijk van 1185 tot 1393 was deze centraal in de bergen gelegen stad de hoofdstad. Vanuit onze hotelkamer hebben we een prachtig uitzicht op de ommuurde oude stad met het Tsarenslot. Als we vanuit ons hotel rechtdoor omhoog de heuvel op fietsen komen we op de toegangsweg en rijden we zo de middeleeuwse stad in. Midden door de stad loopt de Jantra rivier. In de buitenwijken van de stad staan weer de lelijke vervallen communistische flatgebouwen. Maar in de stad is het wel gezellig met terrassen, hotels en restaurants.

De wegen waar we gisteren overheen gereden zijn hebben ons wel aan het denken gezet. Het is echt gevaarlijk, wij klimmen in een slakkentempo de bergen op en het verkeer raast vlak langs ons heen. Eén foutje en het is gebeurt en lig je onder een auto. We hebben echter niet veel keus er zijn geen andere, meer rustige wegen. De zijwegen gaan omhoog de bergen in naar een dorp of stadje, maar de doorgaande wegen zijn slecht, te smal en de meesten rijden als idioten. We besluiten om het resterende deel naar de Turkse grens met de trein te doen en gaan op zoek naar het station. Dit blijkt enkele honderden meters lager dan de stad te liggen en vijf kilometer van het centrum en is alleen via de grote weg, rotondes en fly-overs te bereiken. We hebben kaartjes gekocht naar Svilengrad bij de Turkse grens. De trein vertrekt de volgende dag ’s middags om zes uur. Overdag de stad bekeken en dan naar het station.

De trein blijkt, net als alles in Bulgarije, heel oud te zijn, alles is kapot en er is geen ruimte voor de fietsen. De deuren zitten zeker anderhalve meter boven het perron, de fietsen moeten in het halletje bij de wc en een dikke conducteur staat heel hard in het Duits in mijn gezicht te schreeuwen dat we moeten opschieten want anders vertrekt hij zonder ons. Niemand helpt dus het duurt wel even voor we aan boord zijn. De conducteur gaat steeds harder schreeuwen en als alles binnen is gaat het schreeuwen door want de fietsen staan niet goed en de bagage moet op de juiste plaats worden opgeborgen. Het ruikt sterk naar urine. De trein rijdt door de bergen richting Dimitrovgrad. Daar zijn we uiteindelijk om half elf. De conducteur loopt schreeuwend door de gang, we moeten de trein uit, waarom dat is horen we niet. Het lijkt wel of we gedeporteerd worden in plaats van een stukje met de trein te reizen. Wat een naar zootje onbeschofte etterbakken! Als alles op het perron staat komen we erachter dat de trein niet verder gaat. Hij is kapot en dat was het dan. Verder geen informatie. Uiteindelijk horen we dat er waarschijnlijk om middernacht een andere trein komt. Als die al komt betekent dat dat we midden in de nacht aan zullen komen, als we al aankomen, en dan een slaapplaats moeten gaan zoeken. Dat lijkt ons geen goed idee en we besluiten om in Dimitrovgrad te blijven en de volgende dag toch maar weer met de fiets verder te gaan naar Svilengrad.

We vinden een hotel op het stationsplein. Weer zo’n betonnen kolos waarvan alles versleten is. De balie is een loketje zoals je vroeger bij ons in het station zag waar treinkaartjes werden verkocht. Voor 17,50 Euro hebben we een tweepersoons kamer met douche en wc. De fietsen mogen niet in de hal, maar moeten in het hokje van de lokettiste waarvan een deel met karton is afgeschermd. Waarom zij het verstandig vindt dat de we de fietsen niet in de hal zetten wordt ons vannacht duidelijk. We gaan nog even naar buiten aan de overkant is een kiosk. We kopen binnen een biertje, pakken twee plastic stoelen van de stapel die buiten staan opgestapeld en overdenken de dag en de treinreis.

Terwijl we daar buiten bij het station zitten, aanschouwen we het avondleven in een Bulgaarse stad. Diegene die nog nog buiten is, is heel erg dronken. Af en toe vertrekt er iemand uit de kiosk en loopt het plein op. De meeste kunnen niet meer goed lopen, sommige struikelen en vallen. Er zijn er bij die nauwelijks nog op kunnen staan en één lukt dat helemaal niet meer. Hij ligt een paar meter voor ons half op het asfalt en half in de struiken. Af en toe probeert hij zich op te richten. Als we naar het hotel lopen ligt hij er nog steeds maar als we ‘s morgens weggaan is hij toch verdwenen.

In de hal van het hotel zitten diegene die er bij de kiosk zijn uitgezet. Dronken mannen hangen bij elkaar in de stoelen en onze lokettiste zit erbij en houdt alles een beetje in de gaten. Waarschijnlijk slapen ze daar ook. Als we de volgende morgen vertrekken zit ze weer achter haar loket en zijn de mannen verdwenen. We krijgen onze paspoorten terug en lopen naar de overkant, de kiosk is al weer open en we kunnen daar ontbijten. Vandaag naar Svilengrad, de laatste etappe in Bulgarije, we zullen het niet erg vinden als we er doorheen zijn.

De eerste 40 kilometer van Dimitrovgrad naar Svilengrad is veel klimmen en dalen op slechte wegen. Het tweede stuk gaat over weg nummer 8 of de E85. Volgens de kaart en onze GPS begint onder Harmani de nieuwe A1 naar Turkije. Hierdoor moet de weg waar wij opzitten worden ontlast. Alleen die A1 is er niet of is niet af (hoewel de weg op alle kaarten staat aangegeven) en weg nummer 8 blijkt de enige weg te zijn naar Edirne, een van de drukste grensovergangen vanuit Europa naar Turkije. Pas in Turkije begint een echte autoweg en tot de grens moet alles over deze tweebaansweg. Heel veel vrachtwagens en inmiddels ook veel vakantieverkeer van Nederlandse, Belgische, Oostenrijkse en vooral veel Duitse auto’s.

De weg is verschrikkelijk, er is absoluut geen ruimte om te fietsen en de auto’s en vrachtwagens rijden met grote snelheid en kunnen ons soms nauwelijks ontwijken. Af en toe word je door de wind die wordt veroorzaakt door een langsrijdende vrachtwagen van de weg geblazen en komen we tot stilstand in de berm. Het is niet echt steil, maar wel heuvelachtig als je omhoog moet heb je het idee met al die langsrazende auto’s dat je stil staat. Tot overmaat van ramp begint het te regenen. Bij de eerste gelegenheid gaan we van de weg af. We zullen moeten wachten tot het droog is. Het is al gevaarlijk en met die regen gaat het helemaal niet.

Uiteindelijk bereiken we Svilengrad, de laatste grote plaats in Bulgarije voor dat we de grens met Turkije overgaan. Vóór Svilengrad komt eerst de afslag naar Griekenland. We zitten op het drielandenpunt Bulgarije, Griekenland, Turkije. Morgen gaan we de grens over en beginnen we aan het stuk door Turkije. Het wordt tijd ook, Bulgarije is zwaar geweest: slechte wegen, slechte hotels, vaak erg smerig, zwaar terrein met veel klimmen en smalle doorgaande wegen waar het overige verkeer vaak veel te hard rijdt en eigenlijk geen plaats is om te fietsen.

In Svilengrad is een hotel is snel gevonden. Nu eens een voormalig staatshotel dat er goed uit ziet. Nette kamers een goed werkende douche, een schone badkamer, ook de lift werkt en er is een terras waar gewoon wordt bediend door een vrolijke jonge serveerster.