Fietsen van Bangkok naar het zuiden, Satun

Precies op het moment dat wij de "stad" Phang Nga, de hoofdstad van de gelijknamige provincie, aandoen zijn er de jaarlijkse spelen. "De spelen van Phang Nga" een hele week in het plaatselijke stadion. Dat ontdekken we als we aankloppen bij diverse hotels en questhouses. Alles zit vol, alleen hier en daar nog een kamertje zonder airco en zonder ramen. Na een uurtje heen en weer rijden, waarbij we bij het laatste hotel door een roedel honden achterna worden gezeten moet er uiteindelijk worden gekozen tussen twee top onderkomens, ze zitten naast elkaar. Yvonne inspecteert de kamers. Bij de een moeten we naar de derde etage klimmen met alle tassen, maar bij de ander kunnen we de fietsen naar de achteringang rijden en gelijk het sombere gangetje in met de kamers. De keus valt dus op nummer twee. Er is niet alleen geen airco, maar ook geen koelkast en geen warm water. Wel een WC zonder water maar geen wastafel. Kortom een sober onderkomen. 's Avonds eten we aan de weg in de hoofdstraat, het is gezellig druk, overal mensen in sporttenue die er verder niet sportief uitzien en westerse toeristen die er overigens ook niet sportief uitzien. Wat zij hier doen is ons een raadsel want er is hier werkelijk helemaal niets. De stad ligt in het binnenland midden in de natuur, het is warm, stoffig en een beetje armoedig, er is wel een busstation, wellicht verklaart dit de buitenlandse toeristen. De volgende morgen blijkt definitief dat we de juiste keus hebben gemaakt. Er wordt een vorstelijk ontbijt geserveerd voor honderd Bath per persoon. De dag begint goed!

Dit hele stuk Thailand blijft prachtig en dus ook bergachtig met steile en minder steile hellingen maar wel de hele dag door klimmen en dalen. We eindigen in Ao Luk in een hotel op een werkelijk fabelachtig mooie plek, maar er komt niemand. We krijgen een grote kamer met uitzicht op het zwembad en de bergen. We zijn de enige gasten, er wordt eten voor ons gekookt en 's morgens ontbijt gemaakt. Iemand moet z'n hotel toch hebben laten bouwen en iemand is toch de eigenaar en wie betaalt al die mensen die er in de rondte lopen: tuinmannen, schoonmaaksters, serveersters, kamermeisjes, onderhoudsmannetjes en de dame in een keurig mantelpakje bij de balie. En iedereen eet mee, rond etenstijd zitten ze allemaal in het restaurant, alleen zijn er geen gasten, nou ja, wij zijn er.

De volgende dag wordt Yvonne ziek, ze voelt zich al een paar dagen niet echt lekker maar nu lijkt het echt mis. Misselijk, diarree, hoofdpijn, geen trek. Dus besluit Yvonne na een kort persoonlijk consult bij zich zelf tot een antibiotica kuur en we blijven een dagje langer omdat fietsen zo toch niets wordt. We zitten in een prachtig resort aan de kust dus voor mij is het ook geen straf. Een dag later toch maar weer vertrokken voor wat een pittige dag zou worden. Na bijna vijfenzeventig kilometer heuvels staan we voor een dicht hek van wat een prachtig resort zou moeten zijn. De jongen die ons op zijn brommer is voorgereden staat er wat bedremmeld bij, maar hij kan er ook niets aan doen, hij zwaait en vertrekt. Het hek blijkt wel dicht maar niet op slot te zijn. We fietsen naar binnen en roepen dat er gasten zijn. Er komt een mevrouw inclusief drie kleine kinderen te voorschijn. We mogen blijven en kunnen een huisje op het terrein betrekken. Het wachtwoord voor de WiFi staat op de bar. Voor vanavond zal ze voor ons koken en morgenochtend maakt ze ontbijt. Ook hier weer helemaal niemand, geen gast! Het internet blijkt er toch niet te zijn. Iedereen drukt op de knopjes van de apparatuur maar het helpt niet. Het eten bestellen wordt één grote Babylonische spraakverwarring. Iedereen die aanwezig is bemoeit zich er mee inclusief de drie kindertjes. Er staan inmiddels zeven mensen om Yvonne die allemaal een eigen uitleg hebben bij wat ze wil bestellen. Uiteindelijk worden er garnalen en gebakken rijst gebracht. Het ontbijt de volgende morgen blijkt 's avonds reeds te zijn klaargemaakt, een koude omelet met koude taaie witte boterhammen. De koffie is wel vers.

Via de stad Trang en Thung Yao, ook hier geen internet, geen warm water, geen wastafel en zelfs geen WC en het strand van Pak Bara, wel een WC maar geen internet, bereiken we Satun. Voor ons de laatste stad in Thailand. Vanaf hier is het tien kilometer naar de pier waar de ferry naar het Maleisische eiland Langkawi vertrekt. Een lange tocht door het noorden, midden en zuiden van Thailand zit er op, we hebben meer dan 3.200 kilometer door Thailand gefietst en op 58 verschillende adressen gelogeerd, van luxueus tot zeer eenvoudig en alles wat daar tussenin zit. Morgen een nieuw land, andere mensen met andere gewoontes en een andere taal. Maar Engels is de tweede taal in Maleisië, dat maakt het communiceren eenvoudiger. Yvonne is inmiddels weer redelijk hersteld, nog niet helemaal de oude maar alle klachten zijn wel over. Dus . . . Maleisië we komen er aan!