Fietsen van Bangkok naar Singapore, Alor Setar

We fietsen naar Alor Setar, de hoofdplaats van de Maleisische provincie Kedah. Vanochtend zijn we met de ferry van Langkawi naar Kuala Perlis overgestoken. De laatste dag op Langkawi hebben we in een nieuw hotel in de hoofdstad Kuah gelogeerd. Een aanbieding via booking.com. In het zwembad heb je uitzicht op de stad, de bergen en de zee, de straat van Melaka. Er loopt zoveel personeel in de rondte dat we nauwelijks het restaurant kunnen verlaten waar we ontbeten hebben. Iedereen groet, knikt en vraagt of alles naar wens is geweest. Voor het vertrek worden de fietsen en de tassen voor het hotel voor ons klaargezet, de voltallige staf en een dozijn personeelsleden zwaait ons uit als we wegfietsen. (daar kan het Novotel in Bangkok nog wel wat van leren)

Op weg naar Alor Setar stoppen we bij een Moslim restaurant langs de weg. Het is twee uur en we hebben trek en heel veel dorst. Het is erg warm en het waait hard. Natuurlijk wordt er gevraagd waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. En . . . . dat gaat toch opvallen: "hoe oud bent u?" Inmiddels wordt bijna overal deze vraag gesteld: "hoe oud bent u?" Op het eerlijke antwoord "zesenzestig" "en uw vrouw?" "Ook zesenzestig" wordt met lichte ontzetting gereageerd. Met slaat de hand voor de mond, schudt het hoofd en roept iets als "onvoorstelbaar" of "dat komt bij ons niet voor" de oude mevrouw, moeder of oma van de jongens die het restaurant runnen, schudt met haar gehoofddoekte hoofd en wijst op Yvonne haar blote armen en benen: "sterk!, "sterk!" En ze lacht erbij. We wijzen de gerechten aan die we bij de nasi goreng willen hebben en krijgen er een koffie met ijs en suiker bij. Iedereen is aardig en we kletsen wat heen en weer. Als we opstappen en Yvonne wil betalen, zegt de jonge baas: "ik betaal uw rekening, u hoeft niets te betalen, ik doe het graag voor u!" Yvonne probeert nog aan te dringen maar hij schud met z'n hand, lacht vriendelijk en zegt dat hij het meent. We hoeven niets te betalen. Er worden handen geschud, een foto gemaakt van de twee Nederlandse fietsers van zesenzestig samen met de baas, nog een keer handen geschud en dan mogen we vertrekken. Yvonne wilde graag nog een keer door Maleisie fietsen, ook ik begrijp inmiddels nu waarom.
-
De sfeer in Alor Setar is goed. De stad werd officieel op 21 december 2003 door de Sultan Abdul Halim tot stad verheven en de naam veranderde tot 2009 in "de grote stad Alor Star" We drinken een biertje, eten bij het Chinese foodcourt en fietsen nog een rondje door de stad. Er staat een prachtige oude moskee uit 1912, er tegenover staat een modern vierkant gebouw waar uitsluitend elektronica wordt verkocht. We gaan in het enorme pand op zoek naar een "Camera Communication Kit" voor mijn IPad. En zowaar, geholpen door de jongen van de Apple I-Store gaan we op zoek en vinden het apparaatje. Niet de officiële Apple versie maar een namaak die nog blijkt te werken ook. Kosten, tien Euro. Ik krijg korting omdat Apple spullen niet zo goed worden verkocht in Maleisie. Zij zijn blij dat ze het ding hebben verkocht en ik ben blij, want ik kan weer iets met mijn foto's doen! Dus hierbij actuele foto's.

.