Fietsen van Bangkok naar het zuiden, Krabi

Het deel van Thailand waar we doorheen fietsen is bergachtig met enorme kalkrotsen die zomaar uit de grond lijken te komen. Vreemde rotsformaties, de meeste geheel begroeid met bomen, palmen en varens. Zo met die vreemde rotsen, de bergen op de achtergrond, langs de weg kokospalmen, bananenbomen, tamarinde, varens en hier en daar bloeiende bougainville is het een mooi gebied om doorheen te trekken. Maar ook zwaar, er is geen twee kilometer vlak, soms zijn de hellingen waar we overheen moeten steil en gaat Yvonne van de fiets en loopt het laatste stuk, maar de meeste heuvels zijn wel te doen, je wordt er alleen wel moe van als het de hele dag doorgaat.

De weg naar Khura Buri gaat onafgebroken heftig op en neer. Er is weinig te doen onderweg, het gebied is dun bevolkt, pas halverwege de tachtig kilometer vanaf het Wasana resort is een dorpje waar we wat zouden kunnen eten. Voor de moskee staat een grote witte tent en er zitten mensen te eten. Hier moeten we dus zijn, want op het stuk weg dat we kunnen overzien is verder niets. We fietsen wat aarzelend naar de grote witte tent, maar er wordt hartelijk naar ons gewuifd en gewezen dat we een plaatsje moeten zoeken. Als we zitten komt er een aardige man in een vers gesteven en gestreken wit gewaad naar ons toe en vraagt of we koffie willen. Ja dat willen we wel en er worden twee dienbladen gebracht met koffie, een bakje rijst met iets zoets er bovenop en twee kleine oliebollen. Bij de lange tafels worden verschillende bakjes eten klaargezet en de grote witte tent loopt langzaam vol. Iedereen knikt vriendelijk naar ons, er komt zelfs een gezelschapje heren bij Yvonne informeren waar ze vandaan komt en waar we op die fietsen zoal naar toe gaan.

We zitten bij de voedseluitreiking van de plaatselijke moskee. Vrijwilligers maken bakjes met eten klaar en brengen die naar de mensen die op de voedseluitreiking zijn afgekomen en iedereen vindt het natuurlijk reuze interessant dat er een paar buitenlanders in hun midden zijn die hier aan mee willen doen. Yvonne bedekt inmiddels kuis haar blote nek, schouders en armen met het veel te kleine zweethanddoekje waar overigens ook nog een reclame van Heineken bier op staat. Laat de imam het niet zien. We stappen maar eens op, iedereen knikt en zwaait ons uit. Yvonne doneert honderd Bath aan de moskee wat met alle egards wordt aangenomen, in een mooie enveloppe wordt gestopt en overhandigd aan, waarschijnlijk, de, in dit geval vrouwelijke penningmeester. Een kilometer verderop vinden we alsnog een kleine gelegenheid waar we noedelsoep kunnen eten.

We zijn een stukje omgefietst via Khao Lak, een toeristisch kustgebied langs de Andaman zee. We hadden de keus, of een lang stuk door het binnenland, of langs de zee maar dan in twee dagen. We dachten ook even van de heuvels af te zijn door langs de kust te rijden, maar helaas dat is niet zo. Maar toeristisch is dit stuk wel. Zie, een Duitse eetgelegenheid met Münchener bier, varkensschnitzel en braadworst, duikschooltjes met een zwembadje voor de deur waarin net twee toekomstige Padi gediplomeerden met volle uitrusting inpassen. Je kunt een tocht maken naar het James Bond eiland, een aanrader volgens de borden. Wij hadden één rustig dagje, maar de tweede dag was extra heftig, kliffen ala Engeland en alsnog het stuk door het binnenland en de daarbij behorende heuvels.

Het hele stuk Thailand van ruim 3.200 kilometer zit er bijna op. Na morgen nog zes fietsdagen en dan de grens over naar Maleisië. Het is nog steeds goed fietsen ook met alle inspanningen en de omgeving waar we doorheen fietsen blijft mooi en fascinerend. Morgen weer naar de kust en misschien nog wel een dagje extra als we een aardig onderkomen kunnen vinden.

Nog steeds geen actuele foto's. Nog geen nieuw apparaatje kunnen vinden om de foto's op de IPad te krijgen. Maar ik blijf het proberen.