Fietsen van Myanmar naar Singapore, Pontian Kechil

In Klang zoeken we naar een hotel in of nabij Morib. Op internet vinden het Gould Coast Hotel aan De Straat van Melaka, met mooie kamers. Het blijkt een enorm hotel aan zee te zijn, maar wonderlijk genoeg geen enkele kamer die op zee kijkt. Het is een familie-hotel gebouwd rond een waterpretpark met glijbanen en waterattracties. Alles gericht op het gezin en de (kleine) kinderen. We zijn de enige buitenlanders en op de bewaking na, die weer eens moeilijk doet over de fietsen, is iedereen aardig, maar we zijn toch ook wel bijzonder en worden aandachtig door de families gadegeslagen waarbij de kinderen zonder gêne ons uitgebreid van kop tot teen bestuderen.

Alle vrouwen zijn gesluierd, de één meer dan de ander. Maar ze gaan ook allemaal het water in en niet met een alles bedekkend badpak maar "gewoon" geheel gekleed inclusief rok, overrok, blouse in dezelfde kleur en hoofddoek in allerlei soorten en afmetingen, sommige tot ver over het middel. Ik zit binnen en Yvonne op het balkon, ik hoor haar lachen. De geheel gesluierde dames gaan van de glijbanen, echter door alle kleding die ze aanhebben glijdt het niet zo lekker de glijbaan af, eigenlijk helemaal niet!

Ze gaat geheel gekleed van haar kruin tot en met haar voeten, inclusief royale hoofddoek languit op de glijbaan liggen, benen gestrekt en de armen gestrekt boven haar hoofd. Maar ze blijft liggen waar ze ligt. De kinderen moedigen haar aan en haar man staat beneden in het zwembad om haar op te vangen als ze van de glijbaan in het water plenst. Maar ze komt geen meter vooruit, haar kleren houden haar tegen, ze zwaait met haar armen, trekt zich aan de zijkant van de glijbaan vooruit en krijgt uiteindelijk zelf ook de slappe lach. Langs de kant van het zwembad zitten twee dames in een alles bedekkende boerka te kletsen en te lachen. De gezichtsluier hebben ze voor het moment omhoog geslagen. De één staat in het water de ander zit op de kant met alleen haar benen in het water. Uiteindelijk gaan ook zij van één van de glijbanen, ook geen succes! Lachend eindigen twee hopen zwarte kleren in het zwembad.

De heuvels hebben we nog niet gehad. Er moet flink gefietst worden. We fietsen dagen door een bergachtig landschap, de weg leidt over flinke heuvels. Af en toe moet Yvonne lopen. Het waait hard en er is veel verkeer, veel alternatieven voor de doorgaande weg zijn er niet. We komen moe aan in Port Dickson maar blijken een prachtig hotel te hebben uitgekozen. Een jongen neemt onze fietsen aan en brengt ze naar de luggage room. De volgende ochtend staan de fietsen alweer voor ons klaar. We praten wat met elkaar. Hij komt uit Nepal en is één van de vele gastarbeiders in Maleisië. Hij heeft een werkvergunning en mag officieel in het land verblijven zolang hij werk heeft. Gezinshereniging is uitgesloten. Geen werk betekent vertrekken of de illegaliteit in, wat er ook veel doen, maar dan zijn de banen nog slechter en worden nog minder betaald. Bijna alle mindere banen worden door gastarbeiders uit India, Indonesië, Nepal of andere Aziatische landen ingevuld. Volgens onze Nepalese hotelhulp heeft de eigen bevolking een hekel aan hard werken. Zijn analyse: de Chinezen werken hard en zijn daarom de rijke bovenlaag ook de mensen uit India, Indonesië en Nepal zijn harde werkers. Maar Maleisiërs? Wij moeten alle mindere baantjes invullen, maar hebben minder rechten! Toch vindt hij Maleisië een mooi land en is er graag. Hij blijft hier tot hij voldoende geld heeft gespaard om thuis in Nepal een eigen zaak te beginnen. We moeten ook maar eens naar Nepal komen, maar fietsen zal moeilijk worden, hele, hele hoge bergen! We nemen afscheid en fietsen verder richting Singapore.

Het stuk van Port Dickson naar Melaka doen we in twee keer, maar het is weekend en we kunnen halverwege geen overnachtingsplaats vinden, alles zit vol. Uiteindelijk vinden we twintig kilometer voor Melaka een nieuw maar zeer eenvoudig hotel op de eerste etage in een nieuwbouwwijk. De eerste hotelkamer(tje) deze reis zonder ramen. Het was weer warm vandaag, de weg heuvelachtig, dus flink op de pedalen en we zijn moe! Naast het lokale restaurant zit de Mc Donalds, foute keus! De volgende ochtend ontbijten we wel bij het lokale restaurant, niets mis mee, prima gegeten. De dames van het hotel zijn nieuwsgierig en willen met ons op de foto. Er wordt weer hartelijk afscheid genomen. We fietsen op ons gemak het laatste stukje naar Melaka. De oude Chinese drankenhandelaar is nog steeds in hetzelfde pandje gevestigd. Drie jaar geleden hebben we uitgebreid naar een flesje Whisky gezocht en vonden uiteindelijk in Melaka deze Chinees met zijn vrouw die alle denkbare dranken verkoopt. Yvonne koopt een flesje whisky bij hem en hij moet samen met zijn vrouw op de foto.

Uiteindelijk komen we via Muar en Batu Pahat in Pontian Kechil. We puffen uit in het hotel, douchen en gaan een biertje drinken op de rode stoeltjes aan de straat van Melaka. Dit was de laatste echte etappe van een lange reis en we hebben alles gefietst, door het koele noorden van Thailand langs de grens van Myanmar, the Golden Triangle tot en met het hete zuiden van Maleisië waar we nu zijn (op dat ene stukje na toen we een lift kregen van de vice president van de universiteit van Sukhothai), nergens iets alternatiefs geregeld, gewoon fietsen, berg op, berg af, wind mee en wind tegen, hele slechte en goede wegen. We feliciteren elkaar. Het was een lange reis. Het aantal gereden kilometers moet ik nog uitrekenen. Morgenochtend worden we om tien uur opgehaald en brengt de taxi ons naar Singapore. Vanaf de grens Maleisië - Singapore naar de stad is een kilometer of vijfendertig, dat kun je geen etappe meer noemen maar een leuk stukje Singapore vanaf de grens naar het hotel. We hebben voor de laatste drie nachten in Singapore een mooi hotel geboekt. Dus nog een paar dagen een beetje sightseeing, de fietsen inpakken en luieren aan het zwembad.