Fietsen van Myanmar naar Singapore, Klang

We zijn in Klang een grote stad, dertig kilometer ten westen van Kuala Lumpur, vlak bij de kust van de straat van Melaka en kijken vanaf onze hotelkamer op de zeventiende verdieping uit over de stad. De laatste dagen lange stukken langs weg nummer 5 gefietst. Hele saaie lange hete stukken. Want het is inmiddels warm geworden. We drinken veel onderweg. Je kunt koude thee met suiker kopen, een soort frisdrank en dat werkt goed samen met gewoon water. We gaan 's ochtends weg met volle bidons, een grote fles water en ieder twee flessen van een halve liter met die koude thee met suiker. Maar om twaalf uur is het meestal al op en is er al gestopt om een nieuwe voorraad, het liefst koude, drankjes in te slaan.

Als het enigszins mogelijk is vermijden we de drukke doorgaande weg. Er wordt hard gereden en een hoop herrie gemaakt. Op een aantal stukken is een apart deel van de weg gereserveerd voor brommers, kleine motoren die heel erg hard kunnen rijden en dat meestal ook doen. Alleen die brommers rijden er niet op, maar de strook wordt wel door auto's gebruikt om te passeren en dat gaat maar net als wij op dat moment er toevallig ook fietsen. Dus als het even kan en het is niet te veel om, zoeken we een minder drukke weg.

Omdat een biertje vaak moeilijk te vinden is en in de hotels niet wordt verkocht kopen wij, wijs geworden van vorige keren, onderweg vast een biertje voor 's avonds of als we aankomen en in de hotelkamer zitten uit te puffen. Bijna alle Pasar Mini's (minimarkt) met een Chinese eigenaar verkoopt bier, je moet ze alleen zien onderweg, maar daar zijn we inmiddels handig in geworden. Dus een biertje aan het einde van de dag is, tot nu toe, geen probleem. Naar een whiskytje voor Yvonne gaan we niet meer op zoek omdat dat toch bijna nergens te koop is. Op het goddeloze eiland Langkawi hebben we wat belastingvrije Johnny Walker Red Label ingeslagen en op Pangkor ook nog een flesje Black Label (volgens de verkoopster was de voorraad Read Label gedurende het Chinese nieuwjaar volledig uitverkocht). Yvonne heeft alles verdeeld over lege frisdrank flesjes en deze weer over de tassen verdeeld als ware het smokkelwaar. Maar . . . . het "whiskyprobleem" doet zich deze reis niet voor.

Het eiland Pangkor hebben we met enige weemoed verlaten, hartelijk uitgezwaaid en handen geschud door de Chinees waar we elke dag hebben gegeten. De neushoornvogel kwam elke morgen even buurten omdat er stukjes brood en fruit voor hem werden neergelegd. De vogel is een nationaal symbool en staat afgebeeld op het vijf ringgit biljet. We hebben de tijd op het eiland doorgebracht met ontbijten, niet al te vroeg, kopjes koffie drinken, zitten, lezen, puzzelen, een beetje in zee dobberen, een biertje drinken, eten bij het Chinese restaurant en slapen. Kortom een dagbesteding van helemaal niets. Ik ben nog één keer naar het stadje gefietst om te pinnen, heb de fietsen schoongemaakt en waar nodig van olie voorzien. Maar dat was het dan ook wel. Dus om niet al te lui te worden werd het tijd om te vertrekken voor het laatste stuk naar Singapore. We hebben nu nog één extra vrij dag over.

Als we willen gaan eten in ons hotel in Kuala Selangor begint net de Imam van de naast gelegen moskee de verzen de zingen. Als we de eetzaal binnenlopen blijkt dat ook daar een luidspreker is opgehangen en deze staat niet zachtjes afgesteld. Door de eetzaal klinkt het gezang van de Imam. Wij zijn net bij het tafeltje onder de luidspreker gaan zitten. Op dat moment komen ook de andere gasten binnen, allen moslims, de vrouwen gesluierd, een aantal volledig in het zwart maar de meeste in vrolijke kleuren. Alleen de Imam laat via de luidspreker zijn stem horen, de rest van het gezelschap is stil, het is alsof we te gast zijn bij het vrijdagmiddag gebed.

Als je 's ochtends vertrekt wordt je vanzelf vrolijk in dit land. Er is altijd wel iemand die met z'n brommer of auto even naast je komt rijden en je goede morgen wenst: "good morning Sir" en er zwaait of toetert altijd wel iemand. Vanmorgen op weg naar Klang willen we koffie drinken, maar de Chinees verkoopt alleen thee, "Chinese thee" zegt hij er lachend bij, "de buurman verkoopt koffie" en hij wijst naar het kleine restaurant dat door Hindu's wordt gerund. Eenmaal binnen komen we er niet met alleen maar koffie, voordat we zitten hebben we twee porties roti compleet en twee zwarte koffie besteld. Achter in het zaaltje zit een oude man met één tand en twee gesluierde vrouwen. Yvonne loopt voor mij en ik zie de man met een mengeling afschuw en verbazing naar Yvonne haar bezwete en blote rug, armen en benen kijken. Ik denk dit gaat niet goed! Als we zitten draait hij zich naar mij toe en vraagt hoe ik heet, hij noemt zijn naam die ik na moet zeggen wat me niet echt lukt. Vervolgens vraagt hij waar we vandaan komen. "Belanda" (Holland, het land van de witten) hij knikt, "ja, Belanda" dat kent hij wel. De twee vrouwen volgen zwijgend het tafereeltje. Maar als de hulp naar ons toekomt en vraagt wat we nu eigenlijk willen drinken en niet begrijpt dat we koffie zonder melk en zonder suiker willen, neemt een van de vrouwen het woord en vertaalt het voor de man in het Maleis. Ze knikt vriendelijk naar me. We eten onze roti en drinken de koffie. De oude man met één tand en zijn twee vrouwen stappen op, de vrouwen zijn al bij de uitgang en willen betalen als hij iets schreeuwt, wij verstaan niet wat hij zegt. De baas komt naar hem toe en geeft hem een briefje, het blijkt onze rekening te zijn. Hij betaalt en de baas zegt tegen mij "hij betaalt uw rekening" en loopt weer naar voren. De oude man staat op legt zijn linker hand op zijn hart en schud mij de hand, dan draait hij zich naar Yvonne en doet hetzelfde. De oude moslim man met zijn twee vrouwen schudt de hand van een half blote vrouw, betaalt haar rekening en knikt er vriendelijk bij. In zo'n land wordt je toch vanzelf vrolijk.