Van Chiang Mai naar Bangkok, Ayutthaya

Het weer is veranderd, het is kouder, de zon schijnt niet meer en het waait hard. De laatste dagen fietsen we op kleinere wegen die langs de Ping rivier en de Lopburi lopen en de stroming van de rivier volgen, waardoor je het ene moment wind mee en vervolgens weer wind tegen hebt. Langs de weg naar Nakhon Sawan wordt suikerriet geteeld en het is oogsttijd. De hele dag rijden grote volgeladen vrachtwagens van de velden naar de fabrieken waar het suikerriet wordt verwerkt. Er hangt een zoetige weeïge lucht die wordt versterkt als zo'n volgeladen vrachtauto langs komt suizen en ons door de luchtstroom telkens een zet in de rug geeft of we staan bijna stil als de lege auto's terug de andere kant op rijden. De wegen en vooral de zijkanten waarop wij zijn aangewezen liggen vol met suikerriet dat van de wagens afwaait. Het is een rot stuk om te fietsen.

Het landschap wordt saaier en saaier. Uitgestrekte rijstvelden, mais, suikerriet of gewoon helemaal niets. De enige afleiding de afgelopen dagen zijn de hotels waar (soms aandoenlijk) muziek wordt gemaakt tijdens het diner en altijd één van de gasten onder luide aanmoediging van de overige aanwezigen wordt uitgenodigd om mee te zingen met de plaatselijke zangeres. De gast doet het vaak beter dan de zangeres maar soms komt de zangeres niet meer van de gast af en blijft die maar door zingen. Vermakelijk amusement.

Op weg naar Lopburi wordt ik ziek. Yvonne is al een paar dagen verkouden maar ik voelde mij nog steeds goed. Maar onderweg gaat dat snel over en moet ik moeite doen om Yvonne bij te houden, wat niet lukt. Ze verdwijnt steeds als een stipje aan de horizon om vervolgens weer op mij te wachten Als we eindelijk het resort hebben bereikt ga ik eerst even op bed liggen. We spreken af dat we uiterlijk om drie uur naar het koninklijk paleis gaan dat tien kilometer van het resort is verwijderd. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Als we bij het paleis aankomen kunnen we de ingang niet zo snel vinden en fietsen om het paleis heen. Het is een enorm complex van vele vierkante kilometers. Als we ingang hebben gevonden is het tien minuten voor vier en deelt de wacht ons mede dat het paleis om vier uur dicht gaat. Ik voel me steeds beroerder en vind het niet erg als we naar het resort terugkeren. Weer langs de apentempel midden in de stad waar honderden apen de omgeving onveilig maken maar dat wel de attractie voor de toeristen is om zich omgeven door apen van alles door de opdringerige, brutale en stinkende beesten afhandig te laten maken. Ze, de toeristen, worden weer met bussen vol aangevoerd.

Eenmaal terug in het resort ben ik kapot en probeer mijn fiets tegen de stoep te zetten. Maar ik let even niet op en kletter met fiets en al voor ons huisje op de hoge stenen stoep op mijn rechter heup. Yvonne helpt mij en de fiets overeind en we gaan naar binnen. Maar gedurende de avond gaat het steeds meer pijn doen, ik krijg koorts en kan bijna geen stap meer verzetten. We beslissen dat we zo morgen niet verder kunnen naar Ayutthaya. Ik ga op bed liggen en weet voorlopig van niets meer. De volgende ochtend gaat Yvonne alleen ontbijten en spreekt met de receptie af dat we nog een dag extra blijven. Ik strompel een beetje door de kamer en heb koorts. Dit wordt niks zo. Yvonne ziet het noodlot al naderen en brengt een eventuele terugreis ter sprake. Ik vind dat te vroeg. Volgens mij is er niets gebroken het doet alleen erg veel pijn en alles wordt stijf. Gedurende de dag gaat het iets beter en probeer ik een stukje te fietsen. Eerst een paar rondjes op het terrein van het resort en daarna de straat op. Als ik terug kom en de weg oversteek naar de ingang zie ik niemand, de weg is vrij. Maar terwijl ik begin te fietsen hoor ik een brommer aan komen rijden. Hij ziet mij waarschijnlijk te laat, gaat ook niet om mij heen maar rijdt hard op me in. Ik lig op de grond, m'n fiets bovenop mij. Er komen omstanders aanrennen en het jongetje op de brommer geeft vol gas en verdwijnt. Ik word overeind geholpen en strompel onder begeleiding van een groepje mensen naar de ingang van het resort. Als ik bij Yvonne terug ben kijken we alles na. Mijn linker elleboog is open en mijn rechter hand doet pijn. Maar verder valt het mee. Ik buig alles wat krom is weer recht op de fiets, verwijder wat afgebroken plastic stukken en ga maar weer op op bed liggen. De koorts is nog niet over en mijn rechterbeen doet het ook nog niet.

In de loop van de middag besluiten we toch morgen op pad te gaar naar Ayutthaya, we kijken wel hoe het gaat. De volgende dag is de koorts nog niet weg maar ik ben wel uitgerust, alleen het lopen lukt niet, fietsen wel. Maar je moet toch af en toe eens van je fiets af, al zou het alleen maar zijn om je hotelkamer te bereiken. We hebben een harde wind mee, de vijfenzeventig kilometer hebben we om half twee afgelegd en rijden door de straten van Ayutthaya. Gedurende de dag is de pijn in mijn rechter heup minder geworden en gaat het lopen iets beter, de koorts is echter nog niet verdwenen. Maar het gaat de goede kant op! Voor morgen hebben we voor twee dagen een hotel in Bangkok besproken. Hopelijk zakt de koorts, gaat Yvonne haar verkoudheid over en kunnen we ook het tweede deel van de reis tevreden afsluiten.