Van Chiang Mai naar Bangkok, Khanuworalakburi

We zijn zes kilometer op weg vanaf de stad Thoen naar Thung Saliam, een plaats waar niets te doen is maar uitsluitend wordt aangedaan omdat de afstand, zo'n honderdtwintig kilometer naar Sukhothai (dageraad van het geluk) in de dertiende eeuw de eerste hoofdstad van het Siamese koninkrijk te groot is om in één dag te fietsen. Dit zou de eerste rit zonder bergen moeten zijn maar als we vanuit het hotel linksaf weg 106 op fietsen begint de weg meteen te stijgen. Ik rijd voor en Yvonne een paar honderd meter achter mij. Voor mij is een grijze pick-up gestopt, er staat een meneer en een jonge vrouw achter de auto, de laadklep is losgemaakt. Hij gebaart mij te stoppen en vraagt waar we naar toe gaan. Thung Saliam is het antwoord. "Ik breng u er naar toe" zegt hij, klimt in de laadbak en trekt mijn fiets omhoog. Ik kan er niets tegenin brengen. Als Yvonne aankomt staat mijn fiets reeds in de laadbak. "Hij brengt ons weg" zeg ik, "geef je fiets maar". Als we in de auto zitten en op weg zijn vertelt hij in gebrekkig Engels dat hij dr. Tienchai Tongvinitsin is, "vice president" van de universiteit van Sukhothai. Hij woont in Chiang Mai en is op weg naar zijn werk in Sukhothai. De jonge vrouw is zijn assistente, de overige dames in de auto zijn studentes die hij een lift geeft naar de campus van de universiteit.

Vanwege zijn gebrekkige Engels verloopt de conversatie wat moeizaam, maar hij leert Engels en heeft een persoonlijke lerares die hij, als hij mij even niet begrijpt belt waarna hij mij de telefoon geeft, ik het verhaal nogmaals aan de Engelse lerares moet doen en zij het weer vertaalt voor de "vice president". In Thung Saliam wordt besloten dat hier niets te doen is en hij ons gelijk maar naar Sukhothai zal brengen. Onderweg wordt gestopt om eten en drinken te kopen en wordt een guesthouse voor ons geboekt, vijf minuten fietsen van het historische Sukhothai. Maar eerst worden de studentes op de campus afgeleverd en wil hij een foto maken van ons samen bij zijn kantoor op de campus. Daarna worden we naar het twaalf kilometer westelijk gelegen historische Sukhothai gereden en afgezet bij het guesthouse. Nadat de fietsen zijn uitgeladen wordt er hartelijk afscheid genomen en moeten wij beloven dat als we weer in Chiang Mai komen bij hem en zijn familie zullen logeren. Wij blijven toch een beetje verward en verbaasd achter. Maar mochten we nog een keer naar Chiang Mai gaan hebben we in ieder geval een logeeradres. 's Avonds stuur ik een bedankmailtje met de op de op de campus gemaakte foto. Toch wel weer een bijzondere ontmoeting.

Sukhothai was vanaf het jaar 1238 de eerste hoofdstad van het Simese koninkrijk. Er is een nieuwe moderne stad Sukhothai gebouwd, de historische stad staat inmiddels op de werelderfgoedlijst van de Unesco samen met Si Satchanalai en Kamphaengh Phet dat we ook zullen bezoeken. Je kunt door de oude stad fietsen en de vele tempels bekijken. Het is bijzonder maar het is natuurlijk ook weer een toeristisch circus. Bussen vol worden er afgeleverd. Bij de historische stad zijn tientallen restaurants, guesthouses en hotels gevestigd. We fietsen door de stad en bezoeken het nationaal museum.

De volgende stop is het vijfentachtig kilometer zuidelijk gelegen Kamphaeng Phet, dat wordt uitgesproken als "Kampeng Pet". Nu eindelijk eens een dag (de eerste) zonder bergen. Kamphaeng Phet ligt aan de Ping rivier. De rivier waarmee we zijn begonnen vanuit Chiang Mai op weg naar het noorden. De historische stad wordt ommuurt door de oude stadsmuur. Het circus van Sukhothai ontbreekt hier volledig. Bijna geen toeristen en backpackers. In het hotel zijn we enige westerlingen.

Morgen trekken we verder naar de stad met de bijna onuitspreekbare naam Khanuworalakburi. Er schijnt één hotel te zijn. Hopelijk Klopt die informatie. Hierna volgen de historische steden Lopburi en Ayutthaya om te eindigen in Bangkok. Maar Dat is nog ruim vierhonderd kilometer weg. We doen ons best! Het weer is nog steeds perfect en de Thaise bergen zijn nu echt definitief voorbij.

Net aangekomen en het enige hotel blijkt inderdaad te bestaan. Alhoewel hotel? Een rijtje kamers met een parkeerplaats voor je auto voor de deur en een aardige oude mevrouw die de boel regelt. Bed, badkamertje, koelkast een plastic stoel en een plastic krukje voor vierhonderd Bath. En er is goed werkend internet, een restaurant aan de overkant van de weg en een stukje terug een 7-Eleven waar biertjes gekocht kunnen worden. Wat wil een mens nog meer?