Thailand, het meer van Phayao

Het is kerstavond we zijn in Phayao (spreek uit Pajájo) aangekomen aan het meer van Phayao. De afstand van Chiang Rai naar Phayao is ruim honderd kilometer en we besluiten dit in tweeën te doen. De eerste dag eindigen we in Phang (dus, spreek uit als Pang) ik spreek de "Ph" steeds uit als een "F" maar dat begrijpt en verstaat men hier niet. Tot onze begrijpende gastvrouw in Phang mij corrigeerde. De "Ph" wordt uitgesproken als een "P". In Phang kwamen we terecht in een eenvoudig resort langs weg nummer 1 en kregen een onderkomen aangewezen dat meer weg had van een boomhut. Iets op palen, te bereiken via twee houten trapjes en een houten entresol bereik je de slaap- en woonruimte. Tussen de planken vloer door kun je onze fietsen zien staan. Er is wel een douche en toilet. De kieren tussen de planken in de doucheruimte zijn iets groter zodat het water makkelijk tussen de planken kan wegstromen. Onder dit badkamertje bloeit en groeit het groen uitbundig. We gaan wat eten in het stadje, kopen een paar biertjes en wat ijs om de biertjes koud te houden. Wonderlijk werkt het internet goed en kunnen we de Volkskrant en NRC flitsend downloaden alsof we over de Zeeuwse eilanden fietsen. Voor morgen zoeken we een hotel uit aan het meer van Phayao.

's Ochtends roept de gastvrouw ons voor het ontbijt. Ze heeft rijstepap gemaakt waarin iets van een varkenspoot is meegekookt. Yvonne vindt het smerig, ik neem dapper twee kommen. Ook heeft ze een plastic zak met zachte witte boterhammen neergezet met een glazen pot met rood kleurige jam. Maar eigenlijk worden we vreselijk belazerd. Onze boomhut kost per nacht twee keer de prijs van een keurig hotel inclusief ontbijt. Wij liggen onder een veel te dun dekentje vlak naast autoweg nummer 1. Na het ontbijt vertrekken we naar het meer van Phayao. Inderdaad "Pajájo"

In Chiang Rai wilden we de Wat Rong Khun, de "witte tempel" bezoeken omdat deze toen we hier zeventien december waren niet hadden bezocht. Met de bouw van de "Witte Tempel" is in 1997 begonnen. Men verwacht nog negentig jaar nodig te hebben om de tempel volledig af te bouwen. Het ontwerp is van één van de bekendste kunstenaars van Thailand met de onuitsprekelijke naam Chaloemchai Khosiphiphat. Alle gebouwen op het complex zijn wit, afgezet met glazen mozaïek randen die glinsteren in de zon. De witte kleur staat voor de reinheid- en het glazen mozaïek voor de wijsheid van Boeddha. Alles is vol van symboliek, de brug naar het hoofdgebouw gaat over de kelder van de hel met brandende takken en uit de grond groeiende armen. Er komen niet veel toeristen uit het westen, in onze reisgids wordt de tempel zelfs helemaal niet genoemd, maar voor de Thai is het een absolute must de tempel te bezoeken. De tempel ligt vijftien kilometer zuidelijk van Chiang Rai. Na ingecheckt te hebben in ons hotel stappen we op de fiets om dit moderne wonder te aanschouwen. De Thaise bezoekers zijn vol eerbied en zijn allen duidelijk onder de indruk. Voor ons ziet de tempel er voornamelijk uit als een Disney kasteel. Het is zeker bijzonder maar we kijken toch met enige verwondering.

Voor we uit Chiang Rai vertrekken hebben we een afspraak gemaakt met de fietsenmaker voor Yvonne haar versnelling. Maar als we ons om tien uur melden blijkt de baas er niet te zijn en ook niet te komen. Zijn vrouw verwijst ons naar haar collega een paar blokken verderop. Deze doet zijn best, draait de pedalen, switcht van hoog naar laag, kijkt zeer geïnteresseerd, knikt, fronst zijn wenkbrauwen en meldt vervolgens dat het probleem is opgelost. Er behoeft niet te worden betaald, hij maakt een zegenend gebaar en we nemen afscheid. Als Yvonne vervolgens van het middelste blad naar het kleine blad probeert te schakelen gaat dat niet en blijft de versnelling hangen en ratelen. Maar weer op zoek naar een echte fietsenmaker.

We zijn dus in Phayao aan het meer van Phayao en hebben net ons kerstavonddiner achter de rug. De eetzaal is versierd en er is live muziek met hooggehakte en kortgerokte zangeressen waarvan er één heel hard, maar ook heel vals zingt maar de andere twee wel kunnen zingen. Morgen gaan we de omgeving verkennen en moed verzamelen voor de rit terug naar Chiang Mai. De afstand is honderdvijftig kilometer en leidt over twee bergruggen van duizend meter. Na zeventig kilometer is de eerste overnachtingsmogelijkheid. Maar morgen doen we even helemaal niets en denken alleen een heel klein beetje aan de komende bergen.