Thailand, Tha Ton

Op het terras van ons bungalowtje kijken we uit over de Mae Kok rivier. De laatste dertig kilometer hier naar toe gingen soepel. Vanaf Chiang Mai hebben we er nu ruim tweehonderd kilometer door de bergen opzitten. Alhoewel de bergen om ons heen hoger zijn dan de weg waar wij op fietsen. Voor ons was het hoogste punt tot nu toe 750 meter. Behalve dan de laatste dag in Chiang Mai. We willen de Doi Suthep tempel in de bergen bezoeken, zo'n twintig kilometer ten noordoosten van de stad. Het blijkt een gewild uitje te zijn. Terwijl wij langzaam omhoog klimmen worden we door taxibusjes, grote toeristenbussen, gewone- en verzameltaxi's en honderden brommers gepasseerd. Allemaal op weg naar boven. We willen nog wat trainen en dachten dat dit wel een passend tripje zou zijn. Maar het tempelcomplex blijkt op elfhonderd meter hoogte te liggen, we zetten dapper door, rusten halverwege bij het uitzichtpunt om het laatste stuk zeer, zeer langzaam naar boven te klimmen. Toch nog wel wat klimconditie op doen! Boven zetten we de fietsen tegen de entree en klimmen vol goede moed de trap op, als we de bocht omgaan blijkt dat de trap nog honderden treden verder gaat, we kunnen het einde nauwelijks zien. Dit gaan we niet doen. In de drukte zoeken we via het parkeerterrein onze weg naar beneden. 's Avonds zien we op de internetpagina dat de tempel prachtig is, prachtig boven op de berg gelegen en wij hebben het tevreden gevoel elfhonderd meter omhoog te hebben geklommen en dat tevreden gevoel is een groot ding in het Boeddhisme, het gevoel om het hoogste te bereiken.

Onderweg naar het noorden ontdekken we dat bijna alle toeristen Chiang Mai aan doen als uitje vanuit Bangkok, dan in Chiang Mai nog een uitstapje maken om vervolgens weer snel richting Bangkok te vertrekken. Van alle toeristenbussen stopt er niet één in de prachtig gelegen resorts. Tot nu toe zijn we steeds de enige gasten. De mensen zijn buitengewoon vriendelijk de omgeving is schilderachtig en "mister Hendrik" wordt met zijn vrouw met alle egards ontvangen maar bij de meeste resorts is het één ouwe klerezooi, houten huisjes met bamboe tussenwandjes, alsof we in een aflevering van "de stille kracht" zitten in voormalig Nederlands Indië en Pleunie Touw elk moment onder de douche vandaan kan komen. (sorry, oude mensen herinneringen)

Zo ook het resort waar we op weg naar de stad Fang om onderdak vragen. Het Chiang Dao Hill resort is oud en vervallen. We zijn de enige gasten. Als we aankomen vraagt de bazin ons een keuze te maken tussen een huisje van 500 of 600 Bath, we hebben geen idee, maar ze loopt mee met een bos sleutels. We nemen het eerste huisje: huisje één voor 500 Bath met verschillende kamers, inclusief "american breakfast" komt er twee maal 150 Bath bij, dat maakt 800 Bath. Graag meteen afrekenen. Maar iedereen is vriendelijk en we krijgen uitleg hoe warm water uit het gasgeisertje te halen. Inmiddels rommelen er zeker drie vrouwen in ons huisje in de rondte. Ik vraag aan Yvonne of alle dames ook blijven logeren? Het vervallen resort beschikt over een restaurant waar voor deze twee mensen wordt gekookt. Het eten blijkt bijzonder goed te zijn. We worden morgenochtend om acht uur voor het ontbijt verwacht.

Dan gaat er iets niet helemaal goed. Bij het ontbijt krijgen we een honderd pagina's dik menu-boekwerk in het Thai. Niemand begrijpt elkaar meer met als gevolg dat Yvonne eerst een omelet krijgt en daarna nog twee gebakken eieren met toast en fruit, voor mij worden er twee maal twee gebakken eieren, twee maal toast en heel veel jam neergezet. Wij tellen bij elkaar zeven gebakken eieren zes keer jam, een half geroosterd brood en voor een weeshuis fruit. We worden vriendelijk uitgezwaaid.

Waar we nu zijn, in Tha Ton aan de Mae Kok rivier blijven we een nachtje extra. We zijn prachtig gehuisvest en de omgeving is om in te lijsten. Hierna komt de reis naar Chiang Rai, de Gouden Driehoek Thailand, Mianmar, Laos en de meest noordelijke stad van Thailand Mae Sai. We komen langzaam in vorm!