Fietsen door Indonesië, Sumatra 1

Vanuit ons laatste hotel op Java in de stad Serang fietsen we naar Merak waar de ferry naar Sumatra vertrekt. Onderweg komen we middenin een optocht terecht, iedereen is uitgelopen. Er zijn figuren gemaakt van stof en papier, zo groot dat er iemand op kan zitten. De kleinsten worden in hun mooiste kleren op de figuren gezet en rondgedragen. Om wat foto's te maken wil ik naar de overkant van de weg lopen. Iedereen vindt het leuk een roept dat ze op de foto willen. Het verkeer wordt even opgehouden zodat ik naar de overkant kan lopen. De optocht wordt op de doorgaande weg gehouden, na een tijdje is de weg volledig verstopt, als we doorrijden staat er al weer een kilometers lange file waar geen doorkomen aan is. Bij een volgende opstopping staan we vijfentwintig minuten volledig stil, we komen er niet door, ook met de fiets niet.

We vertrekken van Java met stralend weer, de eerste dag zonder regen met een blauwe lucht sinds weken. Als we op de boot zitten zien we Java langzaam verdwijnen, na anderhalf uur hebben we zicht op de baai van Badar Lampung, het uiterste zuiden van Sumatra. Op de boot willen veel mensen een praatje met ons maken. Soms ook wel nuttig! Een man legt uit dat de ferry helemaal niet naar Badar Lampung gaat maar aankomt aan het begin van de baai in het plaatsje Bukauheni, wie kent het niet, dat ligt bijna honderd kilometer ten zuiden van Badar Lampung in een nogal bergachtig Gebied. Dat redden we dus nooit meer vandaag. We krijgen spontaan een slaapplaats aangeboden bij iemand die niet zo ver van de aankomstplaats woont. Er komt een andere man bij ons zitten die vertelt dat hij uit Kalianda komt, dertig kilometer naar het noorden op de weg naar Badar Lampung waar ook een paar hotels zijn. We besluiten daar naar toe te fietsen. Diezelfde man buigt zich naar ons toe en begint zachtjes te zingen:
"Geef mij maar nassie goreng, met één gebakken ei, wat sambal en wat kroepoek, en een goed glas bier erbij" hij weet dat het van Wieteke van Dord is in haar rol van tante Lien. Hij praat ook als tante Lien, maar dat doen nog zo'n honderd miljoen andere mensen hier ook, praten met het accent van tante Lien! Hij heeft het liedje van internet en zingt het nog een paar keer.

Als we van de boot komen staat een mevrouw naast een trucje met een open laadbak, het is dezelfde mevrouw die tegenover ons zat op de boot. Ze biedt ons een lift aan naar Kalianda, als we de enorme berg zien waarmee de weg begint, is het niet zo moeilijk: we nemen het aanbod graag aan, tillen de fietsen in de laadbak en gaan er na enige moeite zelfs naast zitten. In Kalianda stappen we uit en gaan op zoek naar een hotel. Dat is niet veel, ondanks dat we de duurste suite hebben van honderdnegentig duizend Rupiah (€ 15,20). De volgende dag vertrekken we naar Badar Lampung. Na een zware tocht en wat heen en weer rijden met heel veel goed bedoelde adviezen van de plaatselijke bevolking, kiezen we voor het nieuwe Novotel. Een werkelijk enorm hotel tegen de bergen aangebouwd waarbij je de keus van zee- of landzicht hebt. We kiezen voor zeezicht met uitzicht op de baai en de daarachter liggende bergen.

Morgen gaan we kijken of we naar Bengkulu met de bus kunnen. Het is ons ten zeerste afgeraden door mensen van hier om de weg naar Medan met de fiets te doen. De plaatsen waar je kunt overnachten liggen erg ver uit elkaar, de weg loopt door bergachtig gebied en is berucht om de verkeersongelukken. We nemen de raadgeving maar serieus en gaan morgen dus eerst op zoek naar de mogelijkheden om een stuk met de bus te doen.

Het stuk(je) Sumatra waar we tot nu toe doorheen hebben gefietst is prachtig, vergezichten over de zee met bergen op de achtergrond, het ziet er indrukwekkend uit en het weer is prima, de zon schijnt met 's middags een flinke bui, zoals het hoort in de regentijd. Yvonne gaat toch maar niet naar huis. We gaan Sumatra verkennen en de dingen zien die we in ons hoofd hadden.