Fietsen door Indonesië, slot

De laatste dagen in Medan, Sumatra Indonesië. We hebben onze intrek genomen in het Marriott hotel en zijn net terug van de fietsenwinkel waar onze fietsen zijn ingepakt. De fietsen zijn hier kleiner, dus de dozen waarin ze verpakt zijn ook. Uiteindelijk lukt het om onze grote fietsen in de kleine dozen te krijgen. Het voor- en achterwiel gaan eruit, pedalen eraf, het zadel met de zadelpen wordt verwijderd, de voorbagagedrager en het stuur gaan eraf en het stuur wordt met tiereps aan het frame vastgezet. En zo past de fiets, of wat daar van over is een doos waar een Indonesische fiets in heeft gezeten. Vervolgens gaan alle verwijderde onderdelen er bij en wordt de doos dichtgeplakt. We zijn met z'n drieën vijf kwartier bezig geweest om de twee fietsen in te pakken. Dat wordt op Schiphol nog een hele toer om ze weer in elkaar te zetten. Het meisje achter de kassa belt een taxi om ons met de dozen terug te brengen naar het hotel. Er rijden hier alleen maar hele grote auto's waar de hele familie makkelijk in past, maar voor ons komt er een klein model taxie voorrijden, waarschijnlijk de enige in Medan, waar de fietsdozen hoe klein deze nu ook zijn niet inpassen. Er wordt een becak (een gemotoriseerde riksja) aangehouden waar met enige moeite de fietsdozen in worden geladen en die achter de taxie aanrijdt in een kleine optocht naar het hotel. We worden morgen met de auto van het hotel naar het vliegveld gereden. Om tien voor vier vertrekt het vliegtuig naar Kuala Lumpur.

De laatste dagen in Medan, het is erg warm. 's Avonds eten we in de stad bij Tip Top en fietsen dan weer terug naar het hotel. We hebben inmiddels meer dan honderd kilometer door Medan gefietst en alles bekeken wat we wilden bekijken. De zoektocht naar whisky heeft geen resultaat opgeleverd. Wel hebben we genoeg tijd gehad om uitgebreid de afgelopen drie maanden fietsen door Indonesië door te nemen.

Het is geen fietsland. De natuur is vaak overweldigend mooi en indrukwekkend, maar op Sumatra zijn grote stukken eigenlijk niet te fietsen, of je moet dagen achter elkaar genoegen nemen met een slaapplaats bij één van de benzinestations die dag en nacht open zijn en waar slaapplaatsen zijn ingericht, waar je je overigens niet te veel van moet voorstellen. Meestal grote bedden van bamboe waar tien of meer mensen op kunnen liggen, je kunt je wassen bij de wasplaats van de moskee die ook bij elk benzinestation zijn. De wegen zijn op veel plaatsen erg slecht, grote gaten, volledig weggereden asfalt, ingestorte bruggen, modder en stenen over de wegen door de hevige regenval. De wegen door de bergen zijn grillig, soms te doen, maar vaak erg steile stukken en niet dertig of veertig kilometer maar honderden kilometers. Dat zijn dagen en dagen fietsen.

Java is een verhaal apart: alles is overvol, de wegen, de steden, de straten. Het hele land is verpest doordat er geen of geen goede vuilophaal en verwerking is. Overal, in de steden, langs de wegen of midden in de natuur liggen tonnen en tonnen afval. Het wordt niet opgeruimd, alles verrot snel in deze hitte en dus stinkt het en trekt ratten aan. Overal op straat doodgereden ratten. Ook bij het deftige Marriott hotel waar we nu verblijven, in de stegen rondom het hotel liggen de dode ratten platgereden op het asfalt. In welke stad je ook stopt het is bijna overal een zooitje, afbraak naast nieuwbouw, bijna nergens stoepen, als het regent lopen bijna overal binnen de kortste tijd de straten en wegen onder water, stegen met piepkleine houten huizen zonder WC en naast rijkdom, heel veel armoe en mensen die helemaal niets hebben. We hebben veertienhonderd kilometer over Java gefietst en eigenlijk nergens zou je langer dan een dag willen blijven. Natuurlijk Yogyakarta, de Borobudur en Prambanan tempel zijn het bezichtigen waard en daar zijn de toeristen dan ook te vinden, maar op de rest van onze veertienhonderd kilometer lange tocht over Java hebben we geen toerist meer gezien. En wat hebben ze er ook te zoeken!

Bali is mooi en wél aardig om overheen te fietsen. Maar Bali is maar een klein eiland. We hebben vierhonderd kilometer op Bali gefietst en het helemaal gezien, het bergland in centraal Bali, het toeristische zuiden en de kuststreken in het oosten en noorden.

Drie maanden fietsen en rondtrekken door Indonesië, over Bali, Java en Sumatra was een inspannende reis waar we ons hebben verwonderd maar ook hebben geërgerd aan de mentaliteit. Waarom pikt men het dat de wegen zo slecht zijn, het enorme verschil tussen arm en rijk, waarom flikkert iedereen alles op straat maar staat wel de hele dag zijn huis en stoepje te vegen. Indonesië heeft veel te danken aan Sumatra, de grondstoffen, alle olie en gas komen er vandaan, de landbouw. Maar het is het stuk van Indonesië met de slechtste infrastructuur, tien keer per dag valt de stroom uit, bijna alle wat grotere bedrijven hebben een noodaggregaat en het wegennet is nog uit de tijd van de Nederlanders. Er is nog veel te doen in dit enorme land. Wij wensen ze er veel sterkte bij.

Leuke woorden in het Indonesisch die uit de Nederlandse tijd stammen: bengkel knalpot, werkplaats voor uitlaatservice, bengkel doorsmeer waar je olie kunt verversen. De post is "poskantoor" en een auto is een mobiel, zonder "auto". Een ticket voor de boot koop je bij een "loket" je parkeert je auto bij het bordje "parkir", een reservering is een "reservasie" en je droogt je af met een "handuk".

We gaan onze tassen pakken, nog één nachtje slapen en nog zeker drie keer zingen alle imams rond het hotel hun verzen en roepen op tot gebed, maar dan gaan we toch echt weer naar huis. Het is mooi geweest.