Fietsen door Indonesië, Java 8

Van Cirebon is het ongeveer driehonderd kilometer naar Jakarta. We fietsen langs de noordkust van Java via de steden Indramayu, Pomanukan, Karawang en Bekasi. Het zijn saaie tochten, vlak land met honderden kilometers rijstvelden. Zo ver als je kunt kijken rijstvelden. Het waait hard, gedurende de dag steeds harder en geen Noordoost passaatwinden maar gewoon een hele stevige zuidwester dus, wind tegen, nu al drie dagen achtereen. Op weg naar Indramayu komen we een fietsende kinderattractie tegen, een soort bakfiets met een apart trapsysteem waardoor vier dierenfiguren apart van elkaar bewegen, er is ook muziek bij. Moeders komen met hun kleine kinderen naar de attractie en de baas van het spul trapt met een lach de figuren op en neer.

In deze streek is geen alcohol meer te krijgen, drie dagen zonder een biertje aan het einde van een hete fietsdag. Valt toch even tegen. Water, fris, koffie en thee met heel veel suiker.

We zijn vroeg opgestaan omdat we vandaag niet weten waar we kunnen overnachten. De tocht naar de volgende stad is ruim honderdtien kilometer, of het wordt een lange dag of er is onderweg toch nog een hotel. Het waait en het regent. Ik maak een foto van de ondergelopen rijstvelden en ontdek dat ik mijn paspoort niet heb teruggekregen in het hotel. We zijn inmiddels vijfendertig kilometer onderweg. Yvonne blijft bij de fietsen en ik houd een busje aan dat mij terugbrengt naar Indramayu. Daar op een brommer naar het hotel waar de jongen vriendelijk vraagt of ik wil uitchecken. Ja, maar dat had ik al om zeven uur vanochtend gedaan. Terug met de brommer naar het busstation aan het begin van de stad en weer in een busje vijfendertig kilometer naar de plaats waar Yvonne staat te wachten. Om half vijf vinden we na ruim zeventig kilometer fietsen een hotel. Oud en armoedig, in de enorme kamer is alles kapot alleen een schijnwerper aan het plafond geeft licht. Er is geen warm water en de kraan bij het fonteintje is afgesloten. In de tuin zit een zielige aap in een veel te kleine kooi, hij rammelt heel hard aan de tralies. Zijn kooi staat schuin voor onze kamer. Als we buiten koffie zitten te drinken zit hij ons aan te kijken en als het regent zit hij er middenin, geen mogelijkheid om te schuilen. Ook hier worden we niet vrolijk van.

Na een karig ontbijt van nassie met komkommer en kroepoek vertrekken we weer vroeg. Yvonne heeft vannacht diarree gekregen. Gedurende de dag gaat het helemaal mis. Krampen, hoofdpijn, koorts en misselijk. Toch fietsen we nog ruim zeventig kilometer tot we in Karawang een hotel vinden, mogelijk nog ouder en smeriger dan het hotel van vannacht. We zijn lang onderweg geweest vandaag, overal waar een WC was zijn we gestopt en Yvonne wil (terecht) geen meter meer fietsen en alleen nog maar naar bed, ze begint aan haar tweede antibiotica kuur van deze reis. Ik eet nassie met ei en zoete thee in het wel heel eenvoudige restaurant. De volgende dag zoeken we een wat beter hotel op en Yvonne gaat weer naar bed. Gedurende de dag gaat het beter en de diarree stopt. 's Avonds laten we de afgelopen dagen de revue passeren. Yvonne heeft het helemaal gehad met Indonesië en Java in het bijzonder. We trekken inmiddels ruim 1.500 kilometer over Java en het is bijna overal één grote vieze bende, het huisvuil ligt op grote hopen langs de wegen dat je van verre ruikt. Het stinkt! Er is heel veel armoe, mensen die werkelijk helemaal niets hebben. We zien jonge mensen op vuilnisbelten naar eten zoeken, er lopen geheel naakte mannen en soms een vrouw langs de wegen, of met slechts een deel van een broek aan. We hebben naakte mannen in de brandende zon in de modder zien liggen.

Yvonne stelt voor maar naar huis te gaan, ze heeft er geen zin meer in. Dat lijkt mij geen goed idee. Ik ben het wel met haar eens dat dit nu niet is wat we er van verwacht hadden en het zal op Java ook zeker niet beter worden. Het is een volstrekt overbevolkt land, waar de ene mens niets heeft en de andere met zijn dure auto naar de golfclub gaat en een drankje drinkt waar zijn landgenoot een week voor moet werken. We moeten Sumatra nog doen en ik wil de reis afmaken. We zijn er nog niet uit.

Inmiddels zijn we Jakarta voorbij. We zijn door de zuidelijke wijken gefietst, wel heel erg druk maar geen wateroverlast. De stad is enorm. Van oost naar west fietsen we ruim zestig kilometer door de stad. Stel je voor zestig kilometer huizen, straten, krotten, blubber, gebouwen zo groot als paleizen, tolwegen, overlopende kanalen, eetstalletjes, eenmans garagebedrijven die je band maken, je uitlaat repareren of je accu vervangen en miljoenen en miljoenen mensen, anderhalf keer De bevolking van Nederland. We zijn er met z'n tweetjes dwars doorheen gefietst. Toch ook wel een belevenis!

Yvonne is inmiddels weer aardig onder de mensen. We zitten in het uiterste zuidwesten van Jakarta in een mooi Mercure hotel en kijken vanaf de negende etage over de stad uit. Het laatste deel naar Merak waar de ferry naar Sumatra vertrekt fietsen we in twee dagen, we hebben dan 1.700 kilometer over Java gefietst. Als we op Sumatra zijn gaan we eerst ons reisplan maken voor Sumatra en krijgt Yvonne er wellicht ook weer zin in.