Fietsen door Indonesië, Sumatra 6

De laatste dag voordat we naar Medan fietsen verblijven we in hotel Malibu in Tebingtinggi. Het hotel is niet duur, we hebben de duurste kamer voor driehonderdduizend Rupiah (achttien Euro), een enorme geheel betegelde kamer die er een beetje als het middenschip van een kerk uitziet. In plaats van de gebruikelijke twee flesjes water staat er een waterdispenser met een vijfentwintig liter waterfles er bovenop waar zowel koud als heet water uitkomt. Yvonne had slechts een elektrische waterketel gevraagd om koffie te kunnen maken. Hier kunnen we de gehele stad mee van koffie voorzien. Het is een moslim hotel dus er is geen bier. We bestellen het avondeten, nassie goreng speciaal met gebakken ei, groente en saté, één cola en één fanta. Als ik afreken hoef ik slechts €3,44 te betalen. De nassie kost €1,32 per persoon en een cola of fanta veertig cent. Het is het goedkoopste diner op onze reis door Indonesië. 's Avonds drinken we in ons witte kerkje nog een koud biertje van de minimarkt. Bij het ontbijt blijkt dat het hele hotel vol zit.

Naar Medan is het tweeëntachtig kilometer fietsen, er is geen berg meer te bekennen, we rijden tussen palmolie-, rubberplantages en rijstvelden. De weg wordt drukker naarmate we Medan naderen. Er zijn geen autowegen, al het verkeer gaat over de drie "grote" wegen, uit het zuiden, oosten en noorden, die dan ook overvol zijn. In Medan wonen 2,5 miljoen mensen, in de regio zes miljoen. Het is weer als of we op Java fietsen. Het liefste zien ze ons ergens in de berm tussen de struiken en palmen maar niet op de weg. Maar inmiddels zijn we na bijna drie maanden fietsen gehard en niemand krijgt ons meer van de weg, hoe hard ze ook toeteren en hoe dicht ze ook achter of langs ons rijden. Wij fietsen gewoon door.

Als we de verhalen moeten geloven van de mensen die Medan hebben bezocht moet je hier niet zijn. Het is er vreselijk druk, de stad is één grote chaos er zijn geen echte bezienswaardigheden en het is er warm. Dus eigenlijk een beschrijving die op alle steden van Indonesië van toepassing is. Na de eerste dag verhuizen we naar een gerieflijk hotel en gaan de stad verkennen. We hebben een fietswinkel nodig voor dozen waar we onze fietsen in kunnen verpakken voor het vervoer naar Nederland en Yvonne zou nog wel een flesje whisky willen kopen, want die uit Padang zijn inmiddels toch echt wel op. De fietswinkel waar ik in Nederland contact mee had en onze fietsen wel kon inpakken blijkt van niets meer te weten als we in het grote winkelcentrum in de winkel staan. Uiteindelijk vinden we een fietswinkel die onze fietsen zaterdag inpakt. We laten ze dan naar het hotel brengen en kunnen zondag met de fietsen naar het vliegveld dat hier overigens middenin de stad ligt. De "missie" whisky blijkt niet zo makkelijk uitvoerbaar te zijn, het wordt een zoektocht door de straten en wijken van Medan. Wel weer leuk! Maar ook in de Chinatown is er geen winkel of groothandel die drank verkoopt. Wel wil iedereen ons helpen en gelijk ook alles van ons weten. We hebben nog een paar dagen maar tot nu toe is Yvonne haar missie niet uitvoerbaar gebleken. Morgen gaan we de laatste aanwijzing na. Er schijnt een winkel te zijn die zich richt op de buitenlanders die in Medan wonen en volgens een handelaar in Chinatown betekent dit dus dat daar sterke drank wordt verkocht. We gaan op zoek!

Fietsen vindt men wel stoer en iedereen moedigt je ook aan als je waar dan ook in Indonesië fietst, maar het moet niet te dichtbij komen. Bij een winkelcentrum of hotel weten ze niet wat ze er mee moeten en meestal leidt dit tot groter verwarring. Nog voordat je hebt kunnen vragen of er plaats is in het hotel wil de bewaking, die hier overal aanwezig is je wegsturen. "Hier geen fietsen!" Hij bedoelt "hier geen brommers/motoren" want ook zij rijden op twee wielen en er zijn overal parkeerplaatsen voor brommers. In een hotel betekent dit dat je je fiets bij de brommers van het personeel moet stallen. Voor ons geen probleem maar wel weer voor het hotel. Je bent tenslotte gast en geen personeel. Er ontstaat dan ook een verschil van mening tussen de bewaking en het overige hotelpersoneel. Intussen staan wij met onze fietsen te wachten op de enige juiste aanwijzing waar de fietsen geparkeerd mogen worden. Let wel we hebben ons nog niet eens bij de receptie kunnen melden. Is alles uiteindelijk geregeld en kom je de volgende dag om je fiets op te halen zijn die weg. Er is altijd wel iemand die van mening was dat de fietsen toch ergens anders zouden moeten staan. Niemand gaat hier op de fiets boodschappen doen bijvoorbeeld of z'n kinderen naar school brengen. Op straat zie je alleen kinderen of de laagste in de sociale hiërarchie op een fiets. En die melden zich niet bij een hotel, museum of een winkelcentrum. Dus wat moet je met die fietsen en die mensen die daar mee aankomen zetten? We logeren nu in een groot en voor hier duur hotel en de fietsen staan uiteindelijk op een VIP-plaats onder de overkapping voor de hoofdingang van het hotel, streng door de gehele bewaking en het personeel in de lobby in de gaten gehouden.

Er is toch nog wel wat te zien in Medan en dat gaan we ook doen. We hebben het laatste restaurant in Medan ontdekt dat nog uit de koloniale tijd dateert. "Restaurant Lunchroom Tip Top". Naast uitsmijters worden er ook bitterballen, saucijzenbroodjes, huzarensalade, moorkoppen en ontbijtkoek geserveerd en "taartjes". Maar je kunt er ook gewoon nassie speciaal met een Bintangbiertje, gebakken garnalen of een biefstuk met patat en een gebakken ei er bovenop bestellen. Ze hebben een groot terras waar je aan de straatkant op rieten stoelen een biertje kunt drinken. Na Balie nog niet gezien in Indonesië! Waar een mens al niet naar kan verlangen als hij een paar maanden in een andere omgeving verblijft.

Morgen nog een laatste poging om een flesje whisky te kopen en we gaan deze week nog wat van Medan zien.