Fietsen door Indonesië, Sumatra 4

In Sibolga gaan we op zoek naar het kantoor van de ferry om kaartjes naar Nias te kopen, maar op zondag gaat dat niet. We fietsen vanaf het hotel naar de haven omdat daar het kantoor zou moeten zijn. Maar in en bij de haven is alles gesloten en we vinden ook geen "loket" waar tickets voor de ferry worden verkocht. Maandag maar opnieuw proberen.

Na wat navragen in het hotel kopen we maandag uiteindelijk de tickets en varen om acht uur de haven uit richting Nias. We hebben zogenaamde VIP-tickets voor de aircoruimte vóór in de boot, stoel 51 en 52. Grote brede vliegtuigstoelen die wel allemaal heel oud zijn. De "ekonomieklas" is één hele grote ruimte met bedden waar wel twintig mensen op kunnen liggen. De rest zit en ligt op de vloer. Er worden rieten matten verkocht om op de liggen. Het personeel verkoopt de beste plaatsen, bij de deur naar de VIP-klasse want dan kun je van die WC gebruikmaken, en leggen daar alvast een mat neer, je moet betalen als jij met je kinderen op die plaats wil liggen. Als de boot vertrekt is de hele ruimte overvol, honderden mensen krioelen door elkaar. Het is warm en benauwd, daar komt nog bij dat bijna alle mannen stinkende sigaretten roken. In onze VIP-klasse is het rustig totdat de boot vertrekt. De lege stoelen en de vloer worden verkocht. Men meldt zich bij de purser voor een stoel of een plaats op de neergelegde matten. Na enige tijd is alles bezet. Als je even niet oplet ligt er een moeder met haar kinderen of een andere passagier voor je. We barricaderen onze plaatsen met de fietstassen en verdedigen met succes de beenruimte voor onze stoelen. Na tien uur varen komen we 's morgens om zes uur aan in de haven van Gunung Sitoli de hoofdstad van Nias. We vinden een hotel vier kilometer buiten de stad.

We willen naar het zuiden van het eiland volgens de jongen van het hotel is er halverwege een slaapgelegenheid. De afstand naar de "sensationele surfstranden" en de traditional villages is bijna honderdtwintig kilometer en dat vinden we wat veel. Als we na vijfentachtig kilometer de volgende dag bij het dorp komen waar we zouden kunnen slapen horen we dat dat niet mogelijk is. Doorfietsen tot de zuidelijke havenplaats Teluk Dalam of naar Soraka beach. Het is niet anders, we fietsen uiteindelijk toch het hele eind en eindigen op de eerste de beste plaats waar we kunnen slapen. Het was een vermoeiende rit veel klimmen, soms erg steil met haarspeldbochten maar wel mooi.

De beroemde stranden zijn verwaarloosd en de meeste accommodaties zijn dicht of niet hersteld na de tsunami en laatste aardbeving. Onze slaapplaats moet eerst worden schoongemaakt, hij vergeet de badkamer, en van schone lakens voorzien. Er worden twee vissen, redsnappers, voor ons gebarbecued en de baas haalt twee flessen bier. Vooruit betalen alsjeblieft want hij heeft geen geld. De volgende morgen gaan we de omgeving bekijken en op zoek naar iets beters. Bij de surfstranden vinden we een losmen (guesthouse) en blijven daar de volgende dagen.

In het dichtstbijzijnde dorp is het feest de nieuw aangelegde watervoorziening wordt officieel overgedragen samen met veertig handtractors. Het dorp is versierd, er zijn hoge gasten, alle dames zijn prachtig gekleed en opgemaakt er wordt gezongen en krijgsdansen uitgevoerd. De oudste zoon van de familie waar we verblijven brengt ons erheen. Het is één van de traditionele dorpen. Eigenlijk is het één grote straat met bijzonder gebouwde huizen op een constructie van palen van ijzerhout lijken ze een beetje op een koets. De huizen hebben hele hoge daken van riet of golfplaat en zijn dicht tegen elkaar aangebouwd. Onderling zijn de huizen door deuren met elkaar verbonden. Om het dorp beter te kunnen verdedigen. De meeste huizen hebben geen toilet of wasgelegenheid. De dorpen werden zo hoog mogelijk in de bergen gebouwd. Tot in de vorige eeuw voerden ze oorlog met elkaar. Ze vielen een ander dorp aan om mensen te roven die als slaven werden gebruikt of ritueel geslacht en opgegeten. De baas van een dorp, de koning, woonde in het grootste huis. Men sleepte enorme stenen uit de bergen naar de dorpen waar ze voor het huis van de koning werden opgesteld. Er worden geen slaven meer gemaakt en geen mensen meer ritueel geslacht en opgegeten, de dorpen zijn echter allemaal nog wel gewoon bewoond maar aan het begin van bijna elk dorp staat nu een protestantse kerk. We vinden het een bijzonder bezoek.

Er zijn geen gemeentelijke begraafplaatsen, de mensen worden op hun eigen grond begraven. Overal zie je graven in de tuin. Sommige leeg, die liggen klaar om in gebruik te worden genomen en andere met een foto van de overledene en inscriptie. Als mensen weinig geld hebben gaan ze zo de grond in. De familie regelt alles zelf: kuil graven, graf maken en het begraven zelf. Voor de plechtigheid komt de dominee. De meeste mensen op Nias zijn protestants. De eigenaar van het guesthouse waar we logeren vindt het Moslim geloof maar niks, "ze hebben veel te veel regels en ze maken veel te veel herrie met dat geloof van ze. Wij bidden in stilte met onze ogen dicht en zij houden met hun gebeden het hele dorp wakker, ook de niet moslims" hij moet er niets van hebben.

Op maandag fietsen we de honderdachttien kilometer weer terug naar Gunung Sitoli. Zondag heeft het al bijna de hele dag geregend en 's middags komen er weer onvoorstelbare regenbuien naar beneden. Binnen een uur staan grote delen van de weg onder water. We trappen dapper door en melden ons, geheel doorweekt om half vijf bij het hotel.

Hier op Nias zijn we met onze fietsen overal waar we komen dé attractie van elk dorp waar we doorheen fietsen of even stoppen om wat te eten of te drinken. Werkelijk het hele dorp loopt uit, binnen een paar minuten staan er honderd kinderen om ons heen, de moeders kijken vanuit hun huizen en de mannen schreeuwen overstaanbare dingen naar ons waar dan weer iedereen vreselijk om moet lachen. Als we op de fiets zitten gillen en schreeuwen vrouwen en kinderen naar ons. Iederen waarschuwt elkaar als we eraan komen, rent dan naar buiten en schreeuwt van alles. Elke brommer, busje of vrachtauto toetert en de chauffeurs hangen uit hun auto om iets te roepen. We worden er af en toe knettergek van, bijna niemand doet normaal. Je kunt niet gewoon afstappen of even ergens gaan zitten zonder dat er tientallen mensen naar je toekomen, niets zeggen en je aanstaren. Volgens ons is er nog nooit iemand met een fiets over het eiland Nias getrokken.

De volgende avond gaan we terug naar Sibolga, zelfde boot, zelfde stoelen en dezelfde chaos. We ontmoeten een aardige Chinees uit Medan wiens bedrijf de waterpompen heeft geleverd voor het project waar we de feestelijkheden van hebben bijgewoond. Het vliegtuig zit vol dus hij gaat ook met de boot naar Sibolga. We praten de rest van de dag en de avond over Indonesië en Sumatra, zijn werk de salarissen van het personeel en hoe er in dit land zaken worden gedaan. Als we 's morgens in Sibolga aankomen nodigt hij ons uit voor het ontbijt in de haven. We gaan naar ons hotel buiten de stad. Eindelijk kunnen we weer gewoon van het internet gebruikmaken.

Morgen gaan we weer de bergen in richting Toba-meer.