Fietsen door Indonesië, Java 7
Door: Henk de Kruijf
Blijf op de hoogte en volg Hendrik
19 Januari 2013 | Indonesië, Cirebon
Om acht uur fietsen we in de stromende regen Semarang uit. Het heeft vannacht ook geregend en de halve stad staat onder water. Vanuit Jakarta komen berichten dat grote delen van de stad overstromen. Het leger moet mensen evacueren. Het is elk jaar mis in Jakarta in de regentijd en ook nu stroomt het centrum tot aan de kust vol met water vanuit het omliggende hoogland.
Als we na een paar uur stoppen bij een Indomaret, een supermarktketen met honderden winkels door heel Java, gaat Yvonne vragen of er koffie is. Dat is er dus niet en we nemen genoegen met Cola en druipen op de stoep uit. Een meisje vraagt of we met haar mee naar huis gaan dan zet ze daar koffie voor ons. Dat vinden we toch wel wat te veel van het goede en bedanken zo vriendelijk mogelijk. Ze loopt lachend met haar vriendinnen weg. Na enige tijd komt ze terug met een dienblad met daarop twee kopjes vers gezette koffie. We kunnen de kopjes en het dienblad bij de winkel laten staan als we weggaan dan neemt zij het wel weer mee als ze langs komt. Dus drinken we op de stoep van de winkel verse koffie. Aardig toch!
De regen blijft onverminderd aanhouden, je ziet soms geen hand voor ogen. Na dertig kilometer stoppen we in Kendal een kleine districthoofdstad van het gelijknamige district. We vinden een hotel, nemen een warme douche en hangen alles weer te drogen. De Imam heeft hier de wind eronder. Er wordt geen bier verkocht in de winkels, maar ook niet in het hotel. Als we toch maar eens doorvragen gaat een jongen op z'n brommer een biertje voor ons kopen. We eten bij een eetstalletje langs de weg en drinken in het hotel ons biertje. De volgende morgen is het droog. Vanuit Jakarta komen steeds meer verontrustende berichten, overal staat de televisie aan met de nieuwsberichten over de wateroverlast.
Via Pegalongan en Tegal berekeiken we Cirebon, een grote stad aan de Javazee. Van Tegal naar Cirebon fietsen we langs de ruim drieduizend meter hoge Ciremay vulkaan. Een enorme puist in het landschap. Er hangen wolken om de vulkaan en soms is de top te zien. Naar Cirebon loopt een nieuwe tolweg die de oude hoofdweg wat ontlast, het is niet zo druk en 's middags stopt ook nog eens de regen en komen we droog en met een flauw zonnetje Cirebon binnen fietsen.
We bezichten het oude Sultanpaleis in de stad. We zijn de enige en worden met alle egards ontvangen. Ik moet plaatsnemen aan de de betaaltafel en mijn naam, leeftijd en woonplaats in een register invullen. Het laatste bezoek aan het paleis dateert alweer van enige dagen terug zie ik in het schriftje. We worden rondgeleid door de prinses zelf. Haar vader was de een na laatste sultan. Het rondleiden duurt erg lang, bij elk plaatje, foto of document wordt uitgebreid stilgestaan. Onze oude prinses gaat bij een statieportret van haar familie op de foto. We worden ook nog aan de troonopvolger voorgesteld, een zesjarig etterbakje die heel hard in het paleis loopt te schreeuwen. Uiteindelijk kunnen we het paleis verlaten. Yvonne doneert 20.000 Rupia aan de onkostenpost van het paleis en de prinses probeert op de valreep nog wat batikstoffen aan ons te slijten. Uiteindelijk nemen we handenschuddend afscheid en worden door alle paleismedewerkers uitgeleiden gedaan.
In de stad ontmoeten we een Nederlander, een grote vrolijke man in een bezweet ruitjesoverhemd die met een voormalige medewerkster van buitenlandse zaken, die op Java is geboren, op inkoopprijs is. Zij treedt op als tolk en kent het land. Hij doet in mandjes die je in een tuincentrum kunt kopen opgemaakt met planten. Het maakt hem niet uit, als er maar een plantje in kan. Containers vol importeert hij. Het is allemaal huisvlijt. Uiteindelijk wordt alles op één adres verzameld, in een container verpakt en naar Nederland verscheept. Hij heeft het er druk mee. De afspraken die ze in Jakarta hadden kunnen vanwege de overstromingen niet doorgaan. Ook wij gaan ons een beetje zorgen maken. We moeten langs / door Jakarta. In ieder geval zullen we de stad niet kunnen bezoeken en moeten een weg om de stad heen nemen. Morgen gaan we verder richting Jakarta.
Als we na een paar uur stoppen bij een Indomaret, een supermarktketen met honderden winkels door heel Java, gaat Yvonne vragen of er koffie is. Dat is er dus niet en we nemen genoegen met Cola en druipen op de stoep uit. Een meisje vraagt of we met haar mee naar huis gaan dan zet ze daar koffie voor ons. Dat vinden we toch wel wat te veel van het goede en bedanken zo vriendelijk mogelijk. Ze loopt lachend met haar vriendinnen weg. Na enige tijd komt ze terug met een dienblad met daarop twee kopjes vers gezette koffie. We kunnen de kopjes en het dienblad bij de winkel laten staan als we weggaan dan neemt zij het wel weer mee als ze langs komt. Dus drinken we op de stoep van de winkel verse koffie. Aardig toch!
De regen blijft onverminderd aanhouden, je ziet soms geen hand voor ogen. Na dertig kilometer stoppen we in Kendal een kleine districthoofdstad van het gelijknamige district. We vinden een hotel, nemen een warme douche en hangen alles weer te drogen. De Imam heeft hier de wind eronder. Er wordt geen bier verkocht in de winkels, maar ook niet in het hotel. Als we toch maar eens doorvragen gaat een jongen op z'n brommer een biertje voor ons kopen. We eten bij een eetstalletje langs de weg en drinken in het hotel ons biertje. De volgende morgen is het droog. Vanuit Jakarta komen steeds meer verontrustende berichten, overal staat de televisie aan met de nieuwsberichten over de wateroverlast.
Via Pegalongan en Tegal berekeiken we Cirebon, een grote stad aan de Javazee. Van Tegal naar Cirebon fietsen we langs de ruim drieduizend meter hoge Ciremay vulkaan. Een enorme puist in het landschap. Er hangen wolken om de vulkaan en soms is de top te zien. Naar Cirebon loopt een nieuwe tolweg die de oude hoofdweg wat ontlast, het is niet zo druk en 's middags stopt ook nog eens de regen en komen we droog en met een flauw zonnetje Cirebon binnen fietsen.
We bezichten het oude Sultanpaleis in de stad. We zijn de enige en worden met alle egards ontvangen. Ik moet plaatsnemen aan de de betaaltafel en mijn naam, leeftijd en woonplaats in een register invullen. Het laatste bezoek aan het paleis dateert alweer van enige dagen terug zie ik in het schriftje. We worden rondgeleid door de prinses zelf. Haar vader was de een na laatste sultan. Het rondleiden duurt erg lang, bij elk plaatje, foto of document wordt uitgebreid stilgestaan. Onze oude prinses gaat bij een statieportret van haar familie op de foto. We worden ook nog aan de troonopvolger voorgesteld, een zesjarig etterbakje die heel hard in het paleis loopt te schreeuwen. Uiteindelijk kunnen we het paleis verlaten. Yvonne doneert 20.000 Rupia aan de onkostenpost van het paleis en de prinses probeert op de valreep nog wat batikstoffen aan ons te slijten. Uiteindelijk nemen we handenschuddend afscheid en worden door alle paleismedewerkers uitgeleiden gedaan.
In de stad ontmoeten we een Nederlander, een grote vrolijke man in een bezweet ruitjesoverhemd die met een voormalige medewerkster van buitenlandse zaken, die op Java is geboren, op inkoopprijs is. Zij treedt op als tolk en kent het land. Hij doet in mandjes die je in een tuincentrum kunt kopen opgemaakt met planten. Het maakt hem niet uit, als er maar een plantje in kan. Containers vol importeert hij. Het is allemaal huisvlijt. Uiteindelijk wordt alles op één adres verzameld, in een container verpakt en naar Nederland verscheept. Hij heeft het er druk mee. De afspraken die ze in Jakarta hadden kunnen vanwege de overstromingen niet doorgaan. Ook wij gaan ons een beetje zorgen maken. We moeten langs / door Jakarta. In ieder geval zullen we de stad niet kunnen bezoeken en moeten een weg om de stad heen nemen. Morgen gaan we verder richting Jakarta.
-
19 Januari 2013 - 18:50
Ab En Marijke:
Schrijf ik nu toch eens als eerste, ben net thuis uit het ziekenhuis en dit is weer een waterig verslag. Het geluk is dat jullie fietskleding niet al te lang duurt voor het droog is. Yvonne je hebt toch nog wel wat whisky bewaard voor slechtere tijden?? Je kent het spreekwoord zuinigheid met vlijt....... Ben nu toch benieuwd hoe jullie om Jakarta heen proberen te trappen. Kaart toch wel bij jullie? Foto,s zijn de moeite waard om te zien, maar een paar verzopen fietsers mis ik in de serie. Lieve vrienden, niet vergeten dat achter de wolken de zon schijnt dat is momenteel ook mijn motto. Dikke kus -
20 Januari 2013 - 20:11
Marijke:
Ab is nog niet thuis hoor, er schijnen mensen te denken dat hij dit heeft geschreven en uit het ziekenhuis is, maar dat duurt nog een paar weken. Kijk uit naar jullie volgende verhaal, want hier is het voorpagina-nieuws dat het heel erg slecht gesteld is in Jakarta . Kus -
21 Januari 2013 - 09:57
Frans En Magda:
We leven zo met jullie mee, al die berichten uit Jakarta " druppelen " hier elke avond tijdens het journaal de woonkamer binnen.
Het is bar en boos daar maar fijn dat jullie lieve mensen ontmoeten, daar wordt je in iedergeval van binnen warm van.
Blijven jullie maar aan het spreekwoord denken " na regen kom zonneschijn "
Tot het volgende, hopelijk zonniger verslag.
Lieve groetjes, Frans en Magda
-
22 Januari 2013 - 13:45
Kitty:
Daar krijg je toch waterlanders van. Hoop dat de rest van de tocht wat zonniger verloopt.
De foto's zijn weer geweldig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
