Fietsen door Indonesië, Java 6

Er zijn wat nieuwe regels bij het Immigrassiekantoor in Yogyakarta, de verlengde visa kunnen nog niet worden afgegeven. We moeten ons beiden met de sponsor nogmaals melden. Er worden foto's gemaakt en van alle tien vingers vingerafdrukken genomen. Het is erg druk maar de afdeling paspoorten en visa voor de lokale mensen is gescheiden van de afdeling buitenlanders. De mevrouw van het reisbureau dat onze sponsor is vertelt dat het wachten soms meerdere dagen kan duren. Er vragen veel mensen een pas en een visum aan om de "kleine Hatch" te gaan maken, tien dagen tot twee weken naar Mekka of Medan. De grote Hatch duurt veertig dagen en kost per persoon, voor hier, het enorme bedrag van veertig miljoen Rupiah (€ 3.200,00) voor de vliegreis, het verblijf en eten en drinken, alleen het heilige water dat iedereen mee terug neemt moet dan nog betaald worden.Ze vertelt dat als er iemand terug komt, komen buren, vrienden en familieleden diegene verwelkomen en vragen allemaal of ze wat heilig water uit Mekka mee mogen nemen. Dat water is dus zo op en dat is ook niet de bedoeling, je bent tenslott als gelovig moslim of moslima niet helemaal voor een vermogen naar Mekka geweest om al je kostbare heilig water binnen een dag kwijt te zijn. Het water wordt dus aangelengd met gewoon flessenwater. Dat merkt toch niemand zegt ze met een brede glimlach. Een beetje sjoemelen moet mogelijk zijn! Tot onze verbazing krijgen we na de foto's en de vingerafdrukken onze paspoorten meteen mee met daarin het verlengde visum. Dit is verlengd tot negen maart, we vliegen tien maart van Medan naar Kuala Lumpur. Ik ga er maar van uit dat het zo in orde is. Ik ga het hotel betalen en we zoeken op internet een hotel in Surakarta (Solo). We kunnen vertrekken.

's Nachts word ik ziek. Gisteren was ik al aan de diaree maar verder niets. Ik voelde me goed, geen krampen of hoofdpijn dus ik dacht dat gaat wel over, gewoon wat verkeerd gegeten. Maar het wordt weer ouderwets de hele nacht op de WC, hoofdpijn, koorts en krampen. In een overmoedige bui wil ik toch vertrekken. We nemen afscheid van de mensen in het hotel en stappen op de fiets richtting Solo. We hebben flinke wind mee, maar na de eertse tien kilometer kom ik niet meer vooruit. Alles doet zeer en diaree terwijl je op de fiets zit is ook niet echt prettig. Ik heb welliswaar inmiddels flinke bruine benen maar dit extra bruin gaat opvallen zowel de kleur als de lucht. We gaan op zoek naar een hotel, dit wordt niks meer met mij vandaag. Met paracetamol, imodium en een anti bioticakuur ga ik naar bed, morgen maar veder kijken. Aan het einde van de dag gaan we toch maar wat eten. Yvonne is inmiddels ook aan de beurt, gelukkig niet zo erg maar wel gewoon beroerd. We wachten morgenochtend maar af hoe we ons voelen.

Het is inmiddels vrijdag elf januari, we gaan nu serieus aan de ruim tweehonderd kilometer naar Semarang beginnen. Eerst dus naar Solo, de laatste hoofdstad van het voormalige koninkrijk dat nu de provincie Midden Java is, dan naar het noorden langs de oostkant van een enorm berg- en vulkanengebied met onder andere de Merapi van bijna drieduizend- en de Merabu van ruim vijfduizend meter hoogte naar de stad Salatiga wat in de luwte van al dat geweld op ruim zevenhonderdvijftig meter en vervolgens naar de huidige hoofdstad van Midden Java Semarang.

We komen wat wrak aan in Solo en blijken een prachtig Best Western hotel te hebben geboekt. Een soort paleis van hout, spiegels, glas, chroom en marmer met een Gamlan orkest in de hal en met heel, echt heel veel personeel. We gaan de stad bekijken, ook hier kermis bij het voormalige koninklijk paleis. Maar het paleis zelf is een door brand, waarvan de schade niet echt is hersteld en het weer dat hier ook niet meewerkt tot een verzameling bouwvallen verworden waar je tussendoor kunt fietsen of lopen. De paviljoens staan leeg, er wordt door kinderen in gevoetbald of mensen hebben er hun intrek ingenomen. Door de vele regen is het ook nog een blubberzooi geworden. We hebben ruim tien kilometer door de stad gefietst maar er is weinig koninklijks meer aan in Solo. We gaan wat eten in ons eigen chroom-, marmer- en spiegelpaleis en vroeg naar bed. We zijn ook nog niet echt beter en slapen ruim tien uur tot de imam ons de volgende morgen wakker zingt.

De rit naar Salatiga begint vrij rustig de stad Solo uit en dan langzaam stijgen naar het oostelijk deel van het vulkaangebied. Als we naar links kijken krijgen we zicht op enorme hoge toppen die in de wolken verdwijnen. Het is een indrukwekkend gezicht. Alleen we rijden met nog heel veel anderen op wederom een veel te smalle doorgaande weg. Oppassen dus! Bijna iedereen hier is erg vriendelijk en buitengewoon behulpzaam, als je een stad komt binnenfietsen is er altijd wel iemand die vraagt waar je naar toe gaat en rijdt je voor om een hotel aan te wijzen. Echter zet een Javaan in een auto, doe het portier dicht en hij verandert volledig. Door de zwart getinte of gespiegelde ruiten is hij niet meer voor de buitenwereld te zien, ook dat zal er toe bijdragen dat het volledig ieder voor zich is en God komt al helemaal niet meer in het verhaal voor. Links passeren, rechts passeren het maakt niet uit, hij dwingt je zonder pardon de berm in, gaat voor je rijden en door de roetwalmen ben je niet meer te zien. Alleen de vrachtwagenchauffeurs houden nog enigszins rekening met je. Maar de wilde busjongens gaan helemaal over lijken. Het is een absolute chaos met heel veel herrie en heel erg smerig. Java is zeker geen fietsland. We gaan als slakken een berg op zo links mogelijk op de weg, maar als een vrachtwagen het overige verkeer bergopwaarts ophoudt wordt die links en rechts gepasseerd en worden wij letterlijk van de weg gereden. Ik zeg het maar even voor het geval de lezer van dit stukje het ook in z'n hoofd zou halen vierduizend kilometer door Indonesië te gaan fietsen. Je bent gewaarschuwd!

Van Salatiga fietsen we de laatste zestig kilomer naar Semarang. De bergen uit naar de kust van de Javazee. We wisten het niet maar de bevolking van Semarang is overwegend Chinees, er is een Chinatown met prachtige Chinese tempels er zijn Chinese foodcourts en vriendelijke Chinezen. Tijd om naar whisky te gaan kijken. Overigens in Yogyakarta heeft Yvonne op de valreep nog een fles Schotse whisky kunnen kopen van de groothandel die ook aan het restaurant levert waar we 's avonds aten. We eten soep in het Chinese foodcourt en willen de oude tempel gaan bekijken die op hetzelfde pleintje ligt. Dan breekt de hemel weer eens open en kunnen we voorlopig even helemaal nergens meer naar toe. Het pleintje ligt aan een rivier die door de stad stroomt. Heel smerig alles en iedereen loost z'n vuil erop. Maar voor de tempel heeft iemand het bedacht om in dit hele smalle hele smerige watertje een enorme ark van Noach te bouwen, zo breed als de rivier en zo hoog dat hij boven alle huizen uitsteekt met nep zeilen en een dek zo groot als een voetbalveld, waar het dan ook voor gebruikt wordt. Je kunt er opklimmen en bijvoorbeeld een foto van je laten maken. Door de regen geen verdere inkooppogingen meer gedaan maar alles maar weer gedroogd in de hotelkamer. Morgen vetrekken we naar het westen richting Jakarta, ongeveer vijfhonderd kilometer chaosweg. Denk aan ons!