Fietsen door Indonesië, Java 5

We komen 's avonds uit het Sonobudoyo museum en het regent. Het wordt steeds meer duidelijk, we zitten middenin de regentijd. Bijna elke dag begint het in de loop van de middag te regenen, niet een vriendelijk buitje maar een watergordijn met grote zware druppels. Binnen een kwartier staan de straten blank en golft de stroom door de goten die overal langs de straten en wegen zijn aangelegd. De mensen gebruiken die goten ook als vuilstortplaats en WC. Af en toe zie je een hoofd boven de straat uitsteken van iemand die in de goot zit te poepen. Het vuil dat men overal neergooit veroorzaakt niet alleen stank maar ook verstoppingen waardoor het water met grote kracht uit de goten stroomt en een kleine waterval veroorzaakt op de weg. We fietsen dapper door de regenbuien terug naar het hotel en komen dan ook bijna elke dag nat van boven tot onder aan en hangen alles weer te drogen.

In het Sonobudoyo museum wordt elke avond een wajangpoppen voorstelling gegeven ondersteunt door een Gamlan orkest. Vanavond zijn we de enige toeschouwers met twee jongen mensen die een filmopname maken. Elke avond wordt een deel van het verhaal verteld. Het Gamlanorkest bestaat uit tien mannen met prachtige oude instrumenten. Opstellingen van verschillende gongen, bellen en houten slaginstrumenten plus een soort strijkinstrument dat een jammerlijk gehuil laat oren. Verder zijn er vijf dames die zingen, mooie hele hoge ijlen stemmen en de verteller die ook de poppenspeler is. Het orkest ondersteunt de verteller. Iedereen is prachtig aangekleed, men zit op de grond tussen de instrumenten. Het zijn stuk voor stuk oude tot zeer oude mensen die de voorstelling verzorgen het is heel bijzonder in dat acheraf zaaltje van het museum. Maar er komt niemand kijken, als we na vijf kwartier met z'n tweeën weggaan laten we het hele gezelschap alleen achter, maar de voorstelling gaat gewoon door. Hoelang nog?

We zijn naar de Prambanan tempel geweest en hebben gisteren de Borobudur bezocht. Bij elkaar honderdvijfendertig kilometer fietsen. De Prambanan tempel ligt oostelijk van Yogyakarta en de Borobudur ruim veertig kilometer westelijk, dus in één dag red je dat niet op de fiets. Men heeft bij beide tempels aparte ticketoffices voor buitenlanders waar de prijs ongetwijfeld een stuk hoger is dan bij het loket voor de lokale bevolking. De tempels zijn bijzonder, ongetwijfeld, maar het is ook een keurig aangeharkt geheel. Men heeft bij beiden een park rondom de tempel aangelegd. De tempel ligt er keurig middenin, er is een looproute: waar je erin gaat mag je er niet uit, anders verstoor je de stroom bezoekers die voortdurend door bewakers in de gaten wordt gehouden en die door een microfoon aanwijzingen roepen. Als ik via de ingang weer naar buiten wil horen alle bezoekers van de Borobudur op zeer luide toon: "Sir!, Sir!, please, use the exit way!" Duizend mensen kijken mijn kant uit, ik knik vriendelijk naar het bewakingskantoortje dat in een boom is gebouwd en loop via de ingang naar buiten. Men vraagt nog wel of ik de tempeldoek die je bij je kaartje hebt ontvangen weer wil inleveren. Als we na tweeëneenhalf uur in de stromende regen teruggefietst te hebben weer in ons hotel zijn, vragen we ons wel af, hoe bijzonder was dit nu eigenlijk? Maar het zou toch ook een beetje raar zijn om niet de Borobudur en de Prambanan te bezoeken als je na een dag vliegen en duizend kilometer fietsen Yogyakarta bezoekt.

We zijn al een paar dagen op zoek naar een klein handdoekje dat we als een soort zweetdoek gebruiken. Die van Yvonne is bij de autoreis naar Yogyakarta in de strijd gebleven. We hebben al heel wat toko's bezocht, er zijn hier zelfs enorme warenhuizen waar uitsluitend elektronica wordt verkocht, etages vol mobieltjes, smartfones, Ifones en Ipads, alle merken zijn vertegenwoordigd. Verder is Yvonne haar whisky al vele dagen op. Op Bali heeft ze nog een klein flesje lokale whisky kunnen bemachtigen en vonden we de prijs van de overige whiskymerken wel erg duur. De goedkoopste fles Johny Walker was daar ruim zestig Euro. Echter daarna nooit meer een winkel gevonden die sterke drank verkoopt. De eerste Chinatown, waar zoals we uit ervaring weten, alles wordt verkocht is in Jakarta en daar zijn we voorlopig nog niet.

Het reisbureau dat de verlenging van onze Visa regelt heeft mij net verteld dat we woensdag onze paspoorten terug hebben. Wij dachten vandaag, maandag maar het wordt dus minimaal woensdag dat we verder kunnen richting Surakarta (Solo) en Semarang aan de Javazee. Nog even geduld dus en nog twee dagen in ons hotel in Yogyakarta. De imam is ondertussen onze vaste metgezel alhoewel we hem alleen van stem kennen. Er zijn hier zoveel moskeeën dat het elke keer een veelstemmig koor is dat ons toezingt en -spreekt. En men begint vroeg met het gebed, we worden elke morgen om halfvier door alle imams uit de buurt wakker gezongen met (gelukkig voor ons) een kort gebed.