Fietsen door Indonesië, Sumatra 2

In mijn reisplan staat: Bandar Lampung naar Bengkulu, totaal 590 kilometer met maximaal acht stops voor overnachtingen. Bij de voorbereiding heb ik niets kunnen vinden van mensen die dit stuk anders dan met bus of auto hebben afgelegd. Na het advies dat we kregen om niet te gaan fietsen zoeken we in Bandar Lampung ander vervoer. We gaan met een zogenaamde "Travel Agent" dit betekent een wat grotere auto waar zeven mensen in kunnen met hun bagage. Bussen rijden er niet op dit stuk door de provincie Bengkulu, de dunst bevolkte provincie van Sumatra, naar de gelijknamige provinciehoofdstad. De provincie is driekwart van Nederland. In het hotel spreken we een prijs af voor ons en de fietsen van 500.000 Rupiah. Als we alles aan het inladen zijn belt de chauffeur met het kantoortje en ze willen meer geld, die fietsen zijn zo groot dan kan er niemand anders meer bij! De vraagprijs wordt 1.400.000 en we krijgen een "discount" van 100.000, dus de prijs wordt 1.300.000 en geen Rupiah minder. Ik betaal het gevraagde bedrag en we vertrekken voor een tocht van bijna zeshonderd kilometer over de kustweg, de "Trans Sumatra Highway" naar Bengkulu. Zo'n autoritje duurt twaalf uur. We vertrekken 's middags om halftwee en komen 's nachts om twee uur aan in het hotel dat ik in Bandar Lampung had besproken.

Het was verstandig om niet te gaan fietsen. Nog afgezien van de bergen is de weg heel erg slecht en overnachtingsmogelijkheden zijn er wel, maar eigenlijk zijn er maar drie of vier op dit hele stuk, soms meer dan honderdvijftig kilometer van elkaar. Dat gaat dus gewoon niet. Bengkulu een saaie rommelige stad zoals bijna alle steden die we tot nu toe hebben bezocht in Indonesië. Maar de omgeving en de tocht er naar toe is prachtig. Bergen, oerwoud, soms uitzicht op de Indische Oceaan, dorpen met paalwoningen en de zon schijnt tot hij ondergaat.

In Bengkulu besluiten we om ook het stuk naar Padang niet met de fiets te doen, er rijden bussen. De busdiensten worden door particuliere bedrijven uitgevoerd. Je meldt je bij het kantoor van de maatschappij en je wordt op een lijst gezet. Extra afspraken worden netjes vastgelegd. Hendrik de Kruijf, twee maal, naar Yvonne wordt vriendelijk geknikt maar wordt niet bij naam genoemd in het register, twee fietsen. Totaal bedrag 350.000 Rupiah. Vertrek 's middags één uur, aankomst de volgende ochtend zes uur. De airco staat hoog, dus ijs en ijskoud, de muziek staat minimaal op tien, maar de chauffeur rijdt rustig en we stoppen een aantal keren om te eten of om naar de WC te gaan. Toch nog geslapen! We melden ons 's ochtends om half zeven bij het hotel, niemand maakt problemen, er wordt een kamer in orde gemaakt, we gaan ontbijten en douchen en liggen om negen uur op bed om nog wat slaap in te halen.

We zijn in Padang, de provincie Midden Sumatra. Je realiseert je het thuis niet zo maar de afstanden zijn enorm. Van de aankomstplaats van de ferry op Sumatra naar Padang is het meer dan dertienhonderd kilometer oerwoud met één slechte smalle weg, dorpen, kleine plaatsen en twee steden: Bengkulu en Padang.

We fietsen Padang in, het meest strenge moslimgebied van West Sumatra, volgens onze reisgids. Maar hier overal bier en zijn zelfs bierreclames. Voor het eerst zitten we buiten op een "terras" aan zee een biertje te drinken en niemand vindt het raar! Wel dat wij daar zitten, maar dat biertje is hier normaal. Want ook hier, zoals op de hele tocht tot nu toe, zijn we de attractie van de dag. Iedereen roept iets naar je, giechelt als je iets vraagt en weet niet meer wat ze moeten doen als wij iets vragen of bijvoorbeeld eten bestellen. En dan die fietsen, dat vinden ze helemaal bijzonder. Als je stilstaat komen langzaam de mannen om je heen staan en strijken over het frame, "aluminium?" Ja inderdaad aluminium. Meegenomen uit Belanda? Ja meegenomen uit Belanda. En dat in honderd variaties.

Morgen gaan we de stad verder verkennen, we moeten allebei naar de kapper en dan weer op de fiets richting Bukittinggi in de bergen, het Manijau meer en dan naar Sibolga aan de kust.