Fietsen door Indonesië, Sumatra 3

Het is toch een wonderlijk land, hier in Padang is weer alles te koop wat volgens de Islam absoluut niet kan. Er is overal bier te krijgen, alle bekende merken zijn aanwezig en Yvonne heeft eindelijk succes met de whisky. Na geïnformeerd te hebben bij een Chinese winkel rijden er twee Chinezen haar voor naar een soort groothandel in drank. Johnny Walker Red- en Blacklabel zijn dezelfde prijs: 350.000 Rupiah (€ 28,00). Er worden twee flessen aangeschaft in cadeauverpakking. We bekijken de stad, drinken een biertje aan wat men de boulevard noemt en bezoeken het antropologisch museum geheel in Minangkabau-stijl gebouwd. Als we door de stad fietsen stuiten we op een bruiloftsfeest. Midden op straat is een tent opgetrokken en men is bezig met de voorbereidingen. Iedereen lacht en we worden uitgenodigd om mee te eten. Alle gasten zijn in feestkledij en wij in onze korte broeken. We slaan de uitnodiging vriendelijk af, het maakt niet uit, we worden hartelijk uitgezwaaid. 's Avonds eten we feestelijk in een Chinees visspecialiteiten restaurant, ik een hele kreeft als een salade verwerkt en Yvonne grote garnalen in een, volgens haar heerlijke knoflooksaus.

Na twee dagen reizen per auto en bus stappen we de volgende morgen weer op de fiets richting Padang Panjang, een plaats op weg naar Bukittinggi. Het wordt een hele zware tocht door eerst heuvelachtig en het tweede stuk bergachtig terrein. Voor Padang Panjang zien we een bord langs de weg waarop een "Golfresort" wordt aangekondigd. We slaan de weg naar het resort in. Een indrukwekkende oprijlaan leidt naar het hoog in de bergen gelegen wat aftandse resort dat duidelijk zijn beste tijd heeft gehad. Na wat navragen komt een man op zijn brommertje ons informeren over de mogelijkheden. We kunnen een villa huren of een luxe kamer in een apart gebouw. We kiezen voor het laatste. Er is geen airco en ook geen fan. De ramen kunnen wel open, maar de nieuwsgierige apen hebben ons ook reeds ontdekt. Het wordt een wat vreemd verblijf. In de vroege avond komen er steeds meer mannen die een kamer in beslag nemen, er stappen ook enige mannen bij ons het terras op en claimen onze kamer. We doen maar of we ze niet begrijpen. 's Avonds en 's nachts worden we door de buren uit onze slaap gehouden. Na een wel zeer bescheiden ontbijt rekenen we af en vervolgen onze weg door de bergen naar Bukittinggi het voormalige Fort de Kock, in de koloniale tijd in de negentiende eeuw gesticht door de Nederlandse commandant de Kock. Een volgens onze gegevens "vanwege zijn unieke ligging in de bergen en het daardoor aangename klimaat is deze schone en gecultiveerde stad de meest aangename van West Sumatra". Na wat zoeken vinden we wel een zeer aangenaam hotel, prachtige kamer met uitzicht op de bergen en een heerlijk ontbijt. De fietsen worden voor ons in de nog niet ingerichte ruimte voor de pinautomaat geparkeerd.

Van Bukittinggi gaan we naar Maninjau, we willen het gelijknamige kratermeer bezoeken. Het wordt een spectaculaire tocht. Vanuit Bukittinggi klimmen we naar duizend meter en slaan dan af naar Maninjau. We gaan verder de bergen in. Eerst dalen we om vervolgens verder te stijgen. Ik weet dat het meer op een hoogte van ruim vierhonderd meter ligt. Op de rit er naar toe stijgen we uiteindelijk tot twaalfhonderd meter, het hoogste punt. Je staat hier op de rand van de enorme kraterwand en kijkt de diepte in. Beneden ligt het kratermeer, het meer van Maninjau, ongeveer zo groot als de Haarlemmermeer, omzoomt door de donkergroene kraterwand die bijna loodrecht tot in het meer loopt. Vanaf dit punt, ruim zevenhonderd meter hoger zie je het hele meer liggen, het water is zwart. De weg stort zich in tientallen haarspeldbochten naar beneden, eigenlijk te steil om per fiets af te dalen. Als er een auto omhoog komt moeten we stoppen en wachten tot die voorbij is alvorens de volgende bocht te nemen. Acht kilometer verder staan we ruim zevenhonderd meter lager in het dorp Maninjau aan de voet van het meer. Na wat vragen vinden we snel een hotel en zijn we, zoals bijna overal weer de enige buitenlandse gasten.

De volgende ochtend, de zon schijnt maar aan de overkant hangen dreigende zwarte wolken. We gaan het meer rond fietsen. Thuis fietsen we een rondje Ringvaart rond de Haarlemmermeer en nu dus een "rondje meer van Maninjau". Het is een indrukwekkende fietstocht. Rond het meer liggen dorpen, overheidskantoren, scholen en zoals overal heel veel moskeeën. Links van ons ligt het meer en rechts de ruim zevenhonderd meter hoge kraterwand begroeid met enorme bomen, planten, varens en palmen. Overal hoor je de apen, een fietser vinden ze net zo speciaal en interessant als de bevolking ons vindt. Op sommige plaatsen is de weg weggespoeld en lopen we over keien en door het water, hier en daar wordt een nieuwe brug gemaakt en moeten we met de fiets over de neergelegde boomstammen naar de overkant. We drinken koffie bij een vriendelijke mevrouw die ook haar eigen gemaakte hapjes verkoopt. De school gaat uit en de kinderen komen de bezoekers bekijken. Ik pak mijn fototoestel, dat vinden ze leuk, de hele groep gaat op de foto, een jongen pakt mijn helm, zet hem op en gaat met helm en fiets op de foto.

Uiteindelijk gaat het toch regenen en steekt de wind op. De wolken zakken tot op het meer, het uitzicht is verdwenen en op het eerst zo vriendelijk ogende meer ontstaan golven. We komen nat terug in het hotel. Ik ga vervoer proberen te regelen om terug te komen naar Bukittinggi, want die haarspeldbochten terug omhoog vinden we allebei geen optie. Volgens de dames van het hotel regelen zij voor morgenochtend na het ontbijt een busje waar ook de fietsen in kunnen dat ons terugbrengt, over de kraterwand naar Bukittinggi. De regen stopt niet meer en klettert de hele nacht tot de volgende ochtend op het dak van onze kamer. Na het ontbijt komt inderdaad de minibus voorrijden die ons terug brengt naar Bukittinggi.

Voor de rest van onze reis door Sumatra maken we een nieuw plan. Voor de stukken door het hoge gebergte huren we een busje. Het zijn honderden kilometers, voor ons, hoge bergen tot zo'n twaalf- tot dertienhonderd meter met zeer steile hellingen. Dat gaan we niet fietsen. Vanuit Bukittinggi gaan we verder naar het noorden tot Sibolga aan de Indische Oceaan. Vandaar willen we naar het eiland Nias dat honderdtwintig kilometer voor de kust ligt. Het eiland heeft een geheel eigen cultuur en geschiedenis. De Nederlanders hebben het nooit echt kunnen koloniseren en werden na elke poging weer teruggedreven naar het vaste land. Het was het eiland van de kannibalen en de koppensnellers. Maar het is ook bekend als één van de beste en mooiste surfplaatsen ter wereld, als er tenminste geen tsunami of aardbeving is. In Sibolga kunnen kijken wanneer en hoe vaak de ferry van en naar het eiland gaat. Dus eerst naar noorden, in het plaatsje Bonjol passeren we de evenaar.