Op weg naar het noorden

Het fietsen gaat langzaam beter, maar zoals gisteren van Enschede naar Hardenberg vijfenvijftig kilometer wind tegen en naar mate de dag vorderde ging het harder en harder waaien, terwijl ik dus dacht dat we wind mee zouden hebben. De etappe ging naar het Noorden en de wind zou uit het Zuiden of Zuidwesten moeten komen, helaas voor ons klopte dat niet. Tegen wind in fietsen is een berg beklimmen waar je de top nooit van zal bereiken en er volgt nooit een afdaling. Maar in hotel Hardenberg werden we hartelijk ontvangen door de familie Hans. De familie Hans baat een hotel een pannenkoekenrestaurant en een à la carte restaurant uit. Inschrijven hoeft niet, “reken morgen maar af” het ontbijt en meteen ook de lunch wordt door de baas in de hotelkamer afgeleverd. Op mijn vraag of ik ook een biertje zou kunnen kopen, antwoord hij ik heb beugelflessen Grolsch. Yvonne wil wel een wit wijntje, geen probleem binnen no time levert de baas twee flessen Grolsch en een fles hele goede witte wijn. Volgens Yvonne is dit de eerste keer dat de wijn eerder binnen is dan zij. Op het terrein is ook een zo genaamde Mokey Town, ik had er nog nooit van gehoord maar Yvonne heeft me het concept uitgelegd. Heel veel kinderen met hun ouders en/of oma’s en opa’s die spelen in een grote hal. Hardenberg blijkt een geliefde vakantie/ vrijetijdsbestedingsplaats te zijn, op de weg waar ook hotel Hardenberg aan ligt zijn veel campings die allemaal overvol zijn, duizenden kampeerders volgens de baas van het hotel. Verder zagen we heel veel fietsende ouden van dagen die zich met grote vaart over de fietspaden bewegen en ons voortdurend bellend waarschuwen dat ze er aankomen. Er is zelfs een camping die ”De Grijze Duif” heet.

In Groesbeek hebben we in hotel De Zeven Heuvelen voor twee nachten een kamer geboekt. Een hotelkamer waar ook een keukenblok in staat. In de hotelfolder die op de kamer ligt staan de regels waar de gast zich aan dient te houden. De gast dient zelf voor WC-papier te zorgen als de rol die bij het toilet hangt op is, verder dient de afvalbak bij het uitchecken leeg te zijn en het afval in de container op het terrein te worden gedeponeerd. Voor de afwas ligt er één capsule op het aanrecht, mocht je meerdere keren willen afwassen dien je zelf afwasmiddel mee te nemen. Verder worden er indien je meerdere dagen in het hotel verblijft geen schone handdoeken of bedlinnen verstrekt. Wasmiddel is bij de receptie te koop evenals wasmuntjes voor de wasmachine. Wat moeten we hiermee? We fietsen niet met rollen WC-papier in onze tassen. Bij hoge uitzondering ontvangen we toch een nieuwe rol. De regels gelden omdat we een zogenaamde budgetkamer geboekt schijnen te hebben. Dit was mij bij het boeken niet opgevallen en wat is budget? Voor twee nachten op deze ”camping” betaalden we € 201,10 Maar de meeste onderkomens waar we logeren zijn goed. Waar mogelijk laten we het ontbijt op de kamer komen zodat we het buffet niet mee hoeven te maken waar iedereen de inhoud van de bakken en manden in zijn of haar handen neemt en bovenop elkaar staat.

Op weg naar Enschede passeren we een park waar uitnodigend bankjes uitzicht bieden op het grasveld met bloemperken en de mensen die hun hond uitlaten. Net als ik wil gaan zitten komt een mevrouw aanlopen met een plastic zakje in haar hand waarin de verse ontlasting van haar hond. Ze deponeert het zakje naast mij in de afvalbak. Yvonne zegt: hier ga ik niet zitten naast de hondendrollen. We zoeken een ander bankje. Terwijl ik net aan m’n boterham wil beginnen zegt Yvonne dat ze moet plassen en hurkt neer vlak achter ons bankje waar ze weliswaar onzichtbaar maar zeker niet onhoorbaar is. Een vogel die boven mij in de boom zit wordt denk ik door het geluid dat Yvonne maakt aangemoedigd en het volgende moment landt er een flinke straal op mijn hoofd en m’n fietsjack. Het is nat en het stinkt, ja een ander bankje, dat scheelt.

Op weg naar Bourtange, Groningen waait het hard, we moeten de weg oversteken om aan de andere kant via het fietspad onze weg te vervolgen. Yvonne ziet de hoge stoep niet bij het begin van het fietspad en gaat hard onderuit. Ze knalt met haar rechterknie, hand en hoofd op de stoep wat resulteert in een grote schaafwond op haar knie en een deels ontvelde hand. Haar fiets valt bovenop haar. Gelukkig heeft ze haar fietshelm op zodat het letsel beperkt blijft. Twee jongens die bij de weg met kabels bezig zijn komen aangesneld de grootste van de twee tilt haar met vier tassen volgepakte fiets voorzichtig op alsof het een veertje is, twee andere mensen die net kwamen aanrijden helpen haar te gaan zitten. Één van de jongens snelt weg om wat te drinken te halen. Ik haal de EHBO-spullen uit m’n tas en probeer de schaafwonden zo goed mogelijk te verzorgen. Na enige tijd verdwijnen de hulptroepen, de jongens gaan weer door met hun werk. Na een kwartiertje stapt Yvonne, nog wel wat wiebelend weer op haar fiets. Een paar kilometer verderop vinden we een bankje waar we de schade opnemen en haar hand verbinden. Het is nog negenenveertig kilometer naar Bourtange.

Bij het vestingstadje Bourtange logeren we in een hotelhuisje op het Groninger platteland. Het ontbijt wordt ’s ochtends Op het tafeltje voor de deur afgeleverd en in de loop van de ochtend worden de restanten weer opgehaald. Het is eigenlijk een soort luxe trekkershut met twee goede bedden, een zitje binnen en buiten, badkamer, koelkastje en je kunt koffie en thee maken. De vesting Bourtange ligt twee kilometer verderop. We blijven een nachtje extra. Yvonne is zeer stijf opgestaan, alles doet zeer. Dat gaat nog wel een paar dagen duren.

Na Zuid-Holland, Utrecht, Noord-Brabant, Limburg, Gelderland, Overijssel en Drenthe resteert nog zo’n vierhonderdvijfendertig kilometer door de provincies Groningen, Friesland, de Flevopolder en Noord-Holland.