Naar het zuiden van Thailand 2

Prachuap Khiri Khan, Ban Krut, Bang But Bay, Tung Wua Laen Beach, Chumphon

Naar mate we zuidelijk komen heeft de storm meer huisgehouden. Als we Prachuap Khiri Khan binnenfietsen is de boulevard grotendeels voor het verkeer afgesloten, de zee is er overheen gegaan en heeft vrachten zand achtergelaten dat met groot materieel wordt opgeruimd. Wij hebben niet veel keus we hebben een hotelkamer aan de boulevard besproken en fietsen om de zandhopen en draglines heen. Het stuk weg bij het hotel is al schoongemaakt. Het is een leuk oud Chinees hotel, het ziet er uit als een voormalige Oostblok woonkazerne maar men is buitengewoon vriendelijk, er is een goed restaurant bij en op de kamer die op zee uitkijkt is alles aanwezig, er is een koelkast, je kunt koffie- en thee maken, de airco doet het en er staan zowel in de kamer als op het balkon stoelen. We eten 's avonds op het terras van het restaurant met uitzicht op de boulevard en de zee. We besluiten een dagje te blijven. De volgende dag wordt het niet echt licht. We staan op met regen, de zee en de lucht zijn zwart en de rotseilanden voor de kust zijn nauwelijks te zien. Het blijft de hele dag regenen. Het is alsof we naar een verschuivend decor kijken door de zware regenbuien is er niets meer te zien en als de bui is overgetrokken worden de eilanden voor de kust weer zichtbaar. Toch een goede beslissing om een dagje te blijven, anders hadden we de hele dag in de plensregen gefietst.

Vijfenzestig kilometer onder Prachuap Khiri Khan ligt Ban Krut (als je dat een paar keer snel uitspreekt heb je geen centen meer) en Ban Krut Beach. Langzaam maar heel zeker komen de bergen terug en moet er harder worden gewerkt. De omgeving is prachtig maar het weer blijft somber met af en toe een regenbui. In de verte zien we een klooster dat tegen de bergen is gebouwd, de lucht is bijna zwart en het is alsof de gouden Boeddha licht geeft. In het resort aan zee worden we herkend van de vorige keer dat we hier hebben gelogeerd en mede door oma hartelijk begroet. Oma gaat fruit voor ons halen en zet een bosje bloemen op het tafeltje op het terras. Het is een mooie plek met een restaurant dat op het strand is gebouwd. Als we vertrekken krijgen we allebei een knuffel van oma en komt zij met een groot blik koekjes aan "Hollanda butter cookies" een grote zware trommel vol koekjes. Het is wel heel lief maar wat doen we met een trommel vol koek?

De hellingen worden langer, hoger en talrijker en er moet dus weer geklommen worden. Maar tot nu toe gaat het goed. Via de weg die langs de kust loopt fietsen we naar Bang Boet Bay en het Bang Boet Bay Beach Resort. Vijf oude kamers naast elkaar met een terrasje er voor waar per kamer twee hele oude stoelen staan. Het resortje wordt gedreven door een aardige Thaise mevrouw en haar wat chagrijnige Zweedse vriend die de hele dag niets doet dan zitten, koude biertjes drinken en 's ochtends bakt hij de eitjes voor het ontbijt, wat hij ook al niet kan! De andere kamers zijn bezet door vier Zweden. Een ouder echtpaar waarvan de vrouw herstellende is van een herseninfarct, de zuster van de vrouw en de zoon van het echtpaar. Een grote man met een kaal geschoren hoofd en een enorme rode baard. De Zweden zijn vier weken in Thailand en logeren hier. Het is een oude zooi maar de plek is fantastisch. Ook hier is er schade door de storm, bij het kleine visrestaurant wordt het dak vernieuwd dat is weggewaaid. Bij het Bang Boet Bay Beach Resort waar wij logeren is de zee over het hele resortje gespoeld maar heeft verder geen schade aangericht, wat ook moeilijk zou kunnen. We geven het blik met Holland cookies aan de bazin die er erg blij mee is. We worden door haar uitgezwaaid. De Zweedse vriend zien we niet meer en het Zweedse gezelschap, op de kale zoon na, wenst ons beleefd een goede reis.

De etappe naar Thung Wua Laen Beach is de zwaarste tot nu toe in het stuk vanaf Bangkok. Vijfenzestig kilometer berg op berg af. Een aantal hellingen zijn kilometers lang en andere korter maar steiler. In een poging om via de kortste weg in Thung Wua Laen te komen heb ik de route wat aangepast en stukken via wat kleinere wegen geleid. Dat komt niet helemaal goed uit. Op een aantal plaatsen is de betonweg weggespoeld en ploeteren we over de rode blubber naar het volgende stuk weg. Verderop is de weg geheel verdwenen en moeten we terug. Via wat omwegen door palmolie- en rubberboombossen komen we weer op de doorgaande weg en kan het grote klimmen echt beginnen. We komen moe aan en vinden een goede slaapplek in een resort aan zee met mooie achthoekige huisje en wederom een goed restaurant waar we 's avonds verse grote garnalen eten die per kilo worden aangeboden. Aan de helft hebben we meer dan voldoende en ze zijn heerlijk.

Morgen fietsen we naar Chumpon de laatste plaats aan de oostkust. Vanaf Chumpon gaan we naar de westkust naar Kraburi een stad nabij de Andaman zee en grensplaats met het zuiden van Myanmar.