Terug naar Chiang Rai, kerstavond

Terug naar Chiang Rai, kerstavond.

We logeren in stadje Ta in een klein resort. De zestig kilometer er naar toe gingen als een speer. Normale bergen en heuvels kunnen we dus nog steeds wel goed aan! Van de vriendelijke dames die het resort beheren krijgen we een huisje toegewezen. Een eenvoudig onderkomen met één niet al te groot "wiebelbed" Als ik op het matras ga liggen gaat Yvonne omhoog en andersom hetzelfde. We beloven het elkaar vannacht niet al te moeilijk te zullen maken. We gaan op zoek waar we kunnen eten en stranden bij een vriendelijke mevrouw die een gevulde omelet voor ons maakt met heel veel koude verse groente en kruiden er bij. We vragen er een biertje bij maar dat verkoopt ze niet. Ze loopt naar buiten en roept naar de winkelier aan de andere kant van de weg dat haar klant een biertje wil. Na een paar minuten worden er twee koude blikjes bier gebracht. Onze bazin zorgt voor de glazen en de gevulde omelet is heerlijk.

De volgende dag vertrekken we voor het tweede deel vanaf Chiang Khong naar Chiang Rai. Zestig kilometer door het land met de bergen dreigend op de achtergrond. Maar de heuvels vallen mee en om twee uur fietsen we Chiang Rai binnen. In de straat naar het hotel ziet Yvonne een tandartsenpraktijk. We stappen af en melden ons bij de balie. Na uitleg van het probleem vullen we een patiëntenkaart in en maken de afspraak voor dezelfde middag vier uur. Yvonne geeft de zorgvuldig bewaarde facing aan de tandartsassistente en we fietsen door naar het hotel. Om half vier loopt Yvonne naar de tandarts en ik ga douchen en de was doen. Na een uur belt Yvonne lichtelijk overstuur: de facing is weg, kwijtgeraakt! Iedereen is aan het zoeken, alle prullenbakken worden overhoop gehaald en men loopt als een kip zonder kop in de rondte, maar de facing is en blijft weg! De tandarts komt met de oplossing om voor nu een noodtand / tijdelijke facing te maken, dan kan Yvonne terug naar het hotel en gaat de hele tent op zoek naar de verdwenen tand van Yvonne. Mocht de tand niet gevonden worden dan moet er een nieuwe worden gemaakt maar dat gaat zeker een week duren en dat zou wel erg ongelukkig uitkomen. Het leek toch zo flitsend te gaan. We gaan naar Chiang Rai om Yvonne haar tand er weer op te laten zetten, we komen de straat van het hotel binnen fietsen en . . . . . ziedaar een tandartsenpraktijk. We melden ons en kunnen over twee uurtjes terecht en de tand wordt er weer opgezet. Probleem opgelost. En nu zitten we in een slechte film, er gaan zelfs een paar tandartsassistentes naar buiten om de afvalbak voor de deur van de kliniek leeg te halen op zoek naar de tand van Yvonne. Inmiddels is er wel een noodtand gemaakt waardoor het lelijke gat voorlopig onzichtbaar is. Er zou weer gelachen kunnen worden want het gebit oogt weer compleet.

We gaan terug naar het hotel en ik ga de reisverzekering raadplegen als de tandarts zich meldt: Yvonne haar tand is gevonden, of ze zich weer wil melden zodat het nu in orde gemaakt kan worden. Binnen een half uurtje staat ze weer buiten alsof er niets is gebeurd met een keurig gerestaureerd gebit. We bestellen een hamburger bij roomservice en drinken een biertje op de kamer. Morgen een echte vrije dag. Maar het fietsen gaat prima! Na morgen is de volgende bestemming Phayao, de laatste stop voordat we weer terug zijn in Chiang Mai. We vertrouwen op een goede afloop.