Op weg naar The Golden Triangle 3

Op weg naar The Golden Triangle 3

Vanuit de stad Mae Sai heb je toegang tot Myanmar. Maar het is ook een toeristische trekpleister. Er worden bussenvol toeristen aangevoerd. Wonderlijk want er is eigenlijk niets, alleen de grens met Myanmar en er is een immer voortdurende markt, een ochtend-, middag-, avond- en nachtmarkt. De markt is op de doorgaande weg, een deel van de weg is afgezet voor het verkeer dat de grens overgaat en het resterende deel wordt in beslag genomen door marktkramen, stellages met van alles en nog wat en vanzelfsprekend heel veel eetstalletjes. We hebben een hotel gevonden in een zijstraat, de ingang is in de steeg naast het hotel en is zo smal dat onze fietsen er niet eens kunnen staan. Als we de tassen hebben afgeladen worden de fietsen in het ontbijtzaaltje gezet en onze tassen naar boven gedragen. We eten 's avonds op straat op de markt vóór een grote pizzatent waar door een paar rijdende keukens de stoep is volgebouwd met plastic tafels en stoeltjes. Het eten is lekker en ongetwijfeld beter dan pizza's van de pizzatent waarbij wij op de stoep zitten.

De laatste etappe naar The Golden Triangle loopt paralel met de Mekong rivier. Aan de overkant ligt Myanmar. We zien dat er een stad wordt gebouwd. Grote gebouwen staan in de steigers. Het is een mooie rit: de rivier beneden ons en de donkergroene bergen in Myanmar aan de overkant. De weg gaar behoorlijk op en neer maar het is goed te doen. Bij het drielandenpunt is het druk maar wonderlijk genoeg vindt een groepje Chinese toeristen uit Malesië ons interessanter dan The Golden Triangle. Ze willen van alles weten, hoe dat gaat, je fiets meenemen in het vliegtuig en waarom we "maar" met z'n tweeën zijn, waar is de rest van de familie? En die zie je dan drie maanden niet! Vooral dat vonden ze niet te begrijpen. En hoe dat gaat met hotels en zo, er komt geen einde aan de vragen. Als ik vertel dat we ook door Maleisië zullen fietsen vertellen ze dat ze uit Malakka komen. De gids van het groepje vraagt waar we precies wonen en gaat moeiteloos over in het Nederlands. Haar familie woont in Franeker, daar komt ze weleens en heeft daardoor ook wat Nederlands opgestoken. Ik vind dat ze goed Nederlands spreekt en zonder Fries accent. Aan het einde van de middag drinken we een biertje en bekijken de drommen toeristen. De ene bus na de andere wordt afgeleverd. De grote gouden Boeddha staat in de steigers er is één mannetje met herstelwerkzaamheden bezig, heel zorgvuldig nieuw bladgoud aanbrengen.

De volgende dag naar Chiang Khong belooft een zware dag te worden. Een rit van bijna zeventig kilometer door de bergen, deels langs de rivier en deels door het land. We staan op tijd op en zitten om halfnegen op de fiets. Het eerste deel langs de rivier gaat prima, de hellingen zijn goed te doen en het uitzicht is prachtig. Het volgende deel loopt via een nieuwe weg door het land. We passeren een rotonde die is versierd met enorme olifanten. De weg komt weer uit bij de rivier. Na een tiental kilometers moeten we een keuze maken: of de rivier blijven volgen, maar dat is heel zwaar of door het land en daarvan weten we niet hoe hoog de bergen en hoe zwaar. We kiezen voor de doorgaande weg door het land. De weg begint langzaam te stijgen tot we na een bocht tegen een, in onze ogen, muur aankijken waar we tegenop moeten. Het blijkt het begin te zijn van een acht kilometer lange klim met stijgingen van gemiddeld 15% en 13%. Bij de steile stukken komen we er beiden fietsend niet tegenop. Het ene stuk volgt het andere op. Af en toe probeer ik een stukje te fietsen, maar het gaat niet, te steil! Ons gemiddelde ligt inmiddels op 1 kilometer per uur. De fietscomputer geeft geen snelheid meer aan. Na een paar uur lopen en de fiets naar boven duwen weten we het ook niet meer. Dit wordt niets! Ik probeer een auto aan te houden, maar niemand stopt. Yvonne gaat naar een huisje aan de overkant waar een pick-up op het terrein staat. Maar de mevrouw begrijpt niet wat we willen. We ploeteren verder de berg op. Dan, eindelijk de top, maar nog wel één keer een idioot steile helling. Aan de overkant is een man zijn auto aan het wassen, ik loop er heen en vraag of hij ons naar Chiang Khong wil brengen. Voor achthonderd Bath sluiten we een deal. De fietsen gaan in de achterbak, Yvonne op de achterbank en ik naast de chauffeur. Na een afdaling van acht kilometer volgt nog twaalf kilometer klimmen met hellingen van gemiddeld 15%, 13% en 10% dit hadden we echt nooit meer gehaald! We worden in Chiang Khong afgezet en fietsen het laatste stukje naar het hotel. We komen kapot aan. Het hotel ligt prachtig, de kamers kijken uit op de Mekong en op de bergen van Laos. We hebben zeker een dag nodig om bij te komen. In onze dagboekjes van vier jaar geleden lezen we hoe we deze dag toen hebben ervaren. De conclusie was "zwaar, steile wand racen maar wel erg mooi" het "mooi" heb ik er deze keer maar afgelaten, de rest "zwaar" en "steile wand racen" klopt nog steeds. Alleen voor "mooi" waren we iets te moe. We constateren dat we niet meer dezelfde kracht hebben als vier jaar geleden. De werkelijkheid onder ogen zien! Wel even wennen!

We blijven een dagje van ons uitzicht over de Mekong en de bergen van Laos genieten en de benen krijgen een dagje rust. Morgen gaan we via de stad Ta op weg naar Chiang Rai. Ongeveer honderdtwintig kilometer wat we in twee etappes doen. We komen op kerstavond in Chiang Rai aan, maar hier is het gewoon maandag 24 december. Als we aankomen gaan we eerst een tandarts regelen voor Yvonne. Hopelijk gaat dat voorspoedig. We houden je op de hoogte van de verdere avonturen van Yvonne en Henk in de bergen van Noord Thailand.