Op weg naar The Golden Triangle 2

Op weg naar The Golden Triangle 2

Het plaatsje waar we twee nachten in een huisje aan de rivier Mae kok hebben geslapen is Tha Ton. Eigenlijk is het niet meer dan een aantal huizen, een bankautomaat, wat winkels, een hotel en een restaurant aan de doorgaande weg nummer 107 die van Chiang Mai naar het noorden loopt. En er is de brug over de Mae Kok Rivier versiert met honderden Thaise vlaggetjes en een feestelijke triomfboog met een enorme foto van de nieuwe koning. Je kunt er ook een boot bespreken die je over de rivier naar Chiang Rai vaart of naar een guesthouse gelegen aan de rivier in het woongebied van de Karen. Een bergstam die in het noorden van Thailand, in Laos en in Myanmar woont. Als k het zo op noem Is het nog heel wat. Oh ja en er is een enorm klooster in de bergen gebouwd dat wordt bewaakt door een witte Boeddha die over het klooster en de omgeving uitkijkt. Toch waren we in staat om het dorpje ongemerkt voorbij te fietsen en zo'n zes kilometer verderop eens gingen vragen waar we Tha Ton zouden kunnen vinden. Een chauffeur van een besteldienst wist het heel zeker: vijf tot zes kilometer terugfietsen, daar is een brug en daar ligt Tha Ton. En het klopte we vonden zonder moeite ons guesthouse en kregen het huisje aan de rivier dat ik gisteren telefonisch had besproken. Op de kaarten, ook op Google Maps en op mijn Garmin is het plaatsje op een verkeerde positie ingetekend en wij hebben natuurlijk niet opgelet en dom met de hoofden naar beneden door de bergen gefietst zonder even om ons heen te kijken. Het zal de vermoeidheid wel zijn geweest.

In het plaatsje ontmoetten we een Nederlands stel uit Enkhuizen en vroeger uit Haarlem. Ik kom uit Haarlem en Yvonne heeft in Haarlem en Enkhuizen gewoond en je ontmoet elkaar ergens in de bergen van Noord Thailand. Dat is toch leuk en ook zij gingen naar het guesthouse bij de Karenstam. De volgende morgen ontmoetten we elkaar in het hotel waar vandaan de boten vertrekken naar Chiang Rai. We vertrokken ieder in z'n eigen boot richting guesthouse aan de rivier. Een tocht van twee uur over de snel stromende rivier, het water staat laag op sommige stukken schuren we over de grintbodem van de rivier. Bij stroomversnellingen doet de schipper rustig aan. Het is een mooie tocht door een prachtig berglandschap. Bij aankomst draagt de schipper onze fietsen en alle tassen naar boven en zet ze voor het besproken huisje met uitzicht op de rivier. Het resort heeft ook een ontmoetingsplaats / restaurant , een op palen gebouwd huis met een aantal tafels en stoelen waar 's ochtends ook het ontbijt wordt geserveerd. Verder is er niets, de rivier, het uitzicht een aardige baas van het kleine resort die met zijn vrouw de boel draaiende houdt en een slecht begaanbare weg die de rivier volgt richting Chiang Rai. Een idyllische plek. De baas heeft het "My Dream" gedoopt.

Na aankomst in my dream hebben we van de Enkhuizen / Haarlem Nederlanders niet veel meer gehoord. Wij dachten dat het in Tha Ton wel gezellig was en we nog wel wat te kletsen zouden hebben als je zo met een klein gezelschapje onder de sterren met een snel stromende rivier aan je voeten de avond probeert door te komen. Maar ze hebben niets meer gezegd, bleven na het eten niet in het huis op palen hangen maar gingen snel naar hun huisje. Er was ook een Duitse heer, Uwe die met zijn zuster Sybille in het huisje naast ons logeerde, aardige mensen uit Berlijn waar we de avond wel mee hebben kunnen doorkomen.

De volgende dag zijn we de omgeving gaan verkennen. De rivier langs naar het noorden tot aan het olifantencentrum. Een heel droevig gebeuren. De olifanten staan aan de ketting te wachten tot toeristen een tochtje willen maken, via een houten stellage klimmen ze op de zitting die op de rug van een olifant is vastgemaakt en maken vervolgens een ritje. De olifanten kijken er heel droevig bij. De achterblijvende olifanten trekken aan hun kettingen, wat een heel naar geluid maakt en zwaaien met hun kop heen en weer. Een zielige vertoning!

Na "My Dream" fietsen we door naar Chiang Rai. Een korte maar hevige tocht. De weg is eigenlijk voor fietsers niet te doen. Klimmetjes te steil om tegenop te kunnen fietsen, kort, een paar honderd meter steil omhoog dan weer naar beneden en vervolgens weer zo'n klim en weer een en weer een zo'n twintig kilometer bij elkaar. Tot we in de buurt van Chiang Rai komen, nog een laatste klimmetje en nog een en dan zijn we na een kleine dertig kilometer in de stad en gaan op zoek naar het hotel.

We hebben een kamer ala Panorama Mesdag maar dan de omgeving Chiang Rai. De hele kamer is één schilderij van de vloer tot en met het plafond. We slapen tussen kanten gordijnen met uitzicht op de (geschilderde) bergen en een wolkenlucht. Verder is er in Chiang Rai niet veel te doen. Behalve dan de bijzondere witte tempel maar daar komen we langs als we na The Golden Triangle weer terugkomen in Chiang Rai en op weg gaan naar Phayao.

's Ochtends verliest Yvonne één van de facing van een boventand waardoor er een een gat ontstaat in haar bovengebit. Een kleine ramp die herstelt zal moeten worden. We moeten even uitzoeken waar we een tandarts kunnen raadplegen.

Morgen gaan we verder tot het noordelijkste puntje van Thailand, de stad Mae Sai bij de grens met Myanmar. De rit vandaag was vlak maar dat zullen we morgen niet helemaal redden, er zal weer geklommen moeten worden.