Op weg naar The Golden Triangle

Op weg naar The Golden Triangle

Als je Chiang Mai uit rijdt zit je meteen in de bergen en dat betekent dat er geklommen moet worden. De klimmetjes zijn onregelmatig, soms gaat de weg kilometers langzaam omhoog om te worden afgewisseld met vervelende steile stukken. Na vijfenvijftig kilometer bereiken we Royal Ping Garden en Resort. We slapen dus eigenlijk bij de koning. Het resort ligt in een prachtige tuin aan de rivier de Ping. Er is een groot zwembad en een restaurant waar met gemak een paar honderd mensen kunnen eten. Maar er is niemand, we zijn de enige gasten en zitten 's avonds met z'n tweetjes aan het lege zwembad in het enorme restaurant. Er is een zeer uitgebreide kaart maar eigenlijk is de keuze simpel: gebakken noodels of rijst met kip. De volgende morgen is er in het enorme restaurant één tafel aan het zwembad gedekt voor het ontbijt. We krijgen eieren brood en koffie en vertrekken voor de tweede etappe de bergen in, vijftig kilometer naar het Chiang Dao Hill Resort. Het wordt een zware dag, lange, soms steile klimmen, eerst van driehonderd naar vierhonderd meter, dan van vierhonderd naar vijfhonderd en vervolgens van vijfhonderd naar zeshonderdvijftig meter en daar tussenin stukken die honderd meter omlaag gaan om vervolgens weer honderdvijftig meter te stijgen. We zijn moe als we aankomen. Yvonne vraagt zich af waarom we dit allemaal doen? Ik kan niet op een goed antwoord komen.

Het Chiang Dao Hill Resort is een aantal vervallen houten huizen in een wat ooit een prachtige tuin moet zijn geweest. Het huis dat wij krijgen toegewezen heeft een woonkamer, drie slaapkamers en drie badkamers. In elke slaapkamer staat een tweepersoonsbed met een totaal versleten lakentje er op. Plus een soort dekbedje dat je moet uitrollen en waar je onder kunt liggen. De matrassen zijn veertig centimeter groter dan het houten onderstel waardoor je het idee krijgt dat je steeds uit je bed rolt. In de badkamer bij de slaapkamer die wij hebben uitgekozen zit achter het waterreservoir een mierennest. Grote zwarte mieren! Er blijkt nog een gezelschap onderdak te hebben gevonden in het resort. We treffen ze bij het eten. Een groepje jonge westerlingen onder leiding van een aantal Tai. Ze zijn naar ons toe niet spraakzaam, ze zeggen dus niets! De volgende morgen zijn ze verdwenen als wij ons melden voor het ontbijt.

Gisterenavond hebben we besloten een dagje bij te komen van de inspanningen van de afgelopen dagen, vooral gisteren. We geven de benen een dagje rust. Een nadeel is wel dat we nou niet bepaald in een vorstelijk onderkomen verblijven. Maar we gebruiken wel een dagje één van de andere badkamers dan kunnen de mieren in onze badkamer zonder gestoord te worden hun gang gaan. Wonderlijk is dat het eten lekker is, zowel het avondeten als het ontbijt en we worden door de familie met alle aandacht bediend. Na de tweede nacht ontdekken we dat we op beiden benen flink zijn gestoken of gebeten. Bedwantsen? Vlooien? Iets vond ons vannacht lekker. Na het ontbijt vertrekken we voor de derde bergetappe, een zware blijkt al snel.

We gaan op weg naar Fang een kleine provinciestad op weg naar Chiang Rai. De rit begint met een klim van acht en halve kilometer. Toch goed dat we de benen een dagje rust hebben gegeven. Van de acht-en-halve kilometer loopt Yvonne er anderhalve ik red het wel maar ook niet van harte. We dalen negen kilometer en het resterende deel is zo goed als vlak. In Fang logeren we in een eenvoudig guesthouse en eten op straat in de stad. Noodelsoep en nog een tosti van de 7-Eleven. We hebben er, althans voor ons, drie best wel pittige bergetappes opzitten. Vandaag fietsen we in de regen nog een korte etappe. We hebben voor vandaag en morgen in een resort een huisje besproken aan de Mae Kok rivier. Het ziet er idyllisch uit. Morgen willen we een boot regelen die ons over de rivier naar de volgende stopplaats moet brengen. Maar hier houden we het wel een dagje uit. De rode plekken op onze benen nemen ook wat af.