Naar de westkust

Het is 20:45 uur we hebben net gegeten en drinken op de hotelkamer nog een kopje koffie. We zijn in Chumphon beland en komen van Thung Wua Laen Beach. Ook weer zo'n prachtige plek aan de Golf van Thailand waar 's ochtends de zon boven de zee op komt zoals die bij ons onder gaat. De lucht kleurt rood door een waas van verdampend zeewater. We hebben een deal met elkaar gemaakt. De laatste dagen waren zwaar, de hele dag berg op berg af, soms venijnige klimmetjes waar Yvonne moest lopen en dan weer een langzaam steeds steiler wordende klim over een paar kilometer. Ik hoor achter mij zuchten en steunen. Het ongenoegen wordt steeds luider uitgesproken. Als we na drie vermoeiende dagen Thung Wua Laen Beach bereiken geven we allebei hetzelfde antwoord op de vraag van de Chinese basin van het resort "how many nights? Twee! Eigenlijk zouden we de volgende dag doorfietsen naar de westkust, een tocht van ruim tachtig kilometer over de bergrug die die van noord naar zuid door het zuiden van Thailand loopt. We blijven twee nachten aan de kust en fietsen dan rustig naar de stad Chumphon. Daar hebben we een hotel geboekt. De volgende dag rest dan nog vijfenzestig kilometer bergachtig terrein tot de stad Kra Buri in het westen. Want ook aan een aantal dagen bergen moeten de lijven duidelijk even wennen.

Voor Thung Wua Laen Beach overnachten we in een piepklein resortje aan Bang Boet Bay Beach. Het hele complex bestaat uit vier kamers, eigenlijk vijf, maar de vijfde kamer, die ook nog eens de mooiste is met uitzicht op de wonderschone kust van Bang Boet Bay heeft de Zweeds vriend van de eigenaresse zich toegeëigend. We krijgen kamer 3 maar daar doet de airco het niet van. De Zweedse vriend die even de honneurs waarneemt besluit dat de airco het echt niet meer doet. We moeten verhuizen naar kamer vier. Alles is oud, versleten en vies. Ook de airco in kamer vier laat ernstig te wensen over. Het blijft warm en vochtig en op het harde bed liggen kunststof lakens. Buiten is het vijfendertig graden en binnen krijgt de airco de temperatuur met moeite op dertig graden. We hebben een zweterige nacht voor de boeg. Het resortje ligt wel op een van de mooiste plekjes aan de oostkust. Het strand is wit en de bergen lopen kilometers door in zee.

De Zweedse vriend van de bazin blijkt een Zweedse vriend te hebben uitgenodigd die met een Thaise vriendin in kamer één huist. Kamer twee huisvest een Duitse heer van middelbare leeftijd gekleed in ferme lederen sandalen en een keurige korte kaki-kleurige broek en geruit overhemd dat tot boven toe is dichtgeknoopt. Daarboven een rood glimmend hoofd met zwart geverfde plakhaartjes. Hij wordt vergezeld door een jonge Thaise schone en is op weg naar een bruiloftsfeest in het zuiden van het land. Iedereen zit 's-ochtends aan het ontbijt. De Duitse heer spreekt zijn Thaise vriendin aan met "darling" en houdt haar hand vast. Er wordt niet veel gesproken, het is in de vroege morgen al erg warm en wij hebben nog een vermoeide dag klimmen voor de boeg. Als afscheid moeten we een zeer innige omhelzing van de bazin ondergaan en vertrekken, een warme dag tegemoet.

Ondanks het voor fietsers vermoeiende landschap kunnen we wel de drukke hoofdweg 4 ontwijken en rijden een paar dagen over rustige en mooie betonwegen. De komende dagen zullen we echter niet aan de drukke hoofdweg kunnen ontkomen. Morgen de tocht naar het westen, daarna de stad Ranong en dan het prachtige Laem Son National Park waar we een paar dagen willen verblijven.

We fietsen moedig verder.