Het eiland Pangkor

We fietsen op weg nummer 60 richting Lumut waar de boot naar het eiland Pangkor vertrekt. Vannacht hebben we in Pantai Remis overnacht. Een eenvoudig hotel in een stadje van niets. Om half zeven fietsen we naar het foodcourt maar daar zijn we te laat. We kunnen nog wel drinken maar niet meer eten. Als we terug fietsen naar het hotel blijkt dat er naast het hotel een Chinees zit waar we kunnen eten. We stappen van de fiets, ik pak mijn stok van de bagagedrager en stap monter op de deur af als ik plotseling met stok en al verdwijn. De stoep loopt over de afwatergoot die is afgesloten met betonnen tegels waar gaten in zitten waar je dus met je stok in kan verdwijnen. Ik wordt door een aantal mannen die voor het restaurant bier zitten te drinken opgeraapt en door twee van hen ondersteund binnen aan een tafel neergezet. Niemand die van mijn kapriolen op kijkt, de Chinees helpt ons bij het uitkiezen van de maaltijd mie goreng met omelet en bij de Chinees kun je er een biertje bij krijgen. Als we het restaurant verlaten zitten de mannen nog steeds buiten, één pakt mijn fiets, brengt die naar het hotel en zet hem in de hal naast de fiets van Yvonne. Ik word ondersteund naar het hotel gebracht. Zeggen dat dit echt niet nodig is en dat ik het zelf wel weer red komt niet over, ze willen voor mijn zorgen en laten zich daar niet vanaf brengen. Ik vind het een beetje gênant maar het heeft ook wel iets vertederends van die grote mannen die je even onder je oksels pakken en naar de plaats van bestemming brengen.

We fietsen over weg nummer 60 door een gebied met palmolieplantages, grote hoofdzakelijk oude vrachtwagens vervoeren de trossen vruchten naar een verwerking- of verzamelpunt. De weg is totaal versleten en veel te smal voor al het verkeer dat er overheen moet. De weg wordt verbreed en die werkzaamheden zorgen voor nog meer vrachtwagens die zand af en aan rijden. Als men ons wil passeren moet er geen tegemoetkomend verkeer aankomen want daar is geen ruimte voor. Een automobilist trekt zich niets aan van de dubbele doorgetrokken streep en passeert in de bocht een rijtje auto's. Hij komt recht op ons af, er is veel te weinig ruimte. Met wilde armgebaren tracht ik zijn aandacht te krijgen en gebaar dat hij naar links moet, wij kunnen niet uitwijken. Hij trekt zich er niets van aan en stormt met hoge snelheid op ons af en kan ons nauwelijks ontwijken als hij langs ons stuift. Ik schrik geweldig en Yvonne achter mij vloekt. Het vervelende stuk weg is veertig kilometer. We fietsen dapper door, Yvonne scheldend naar auto's en brommers en ik zwaaiend met mijn armen. Niemand trekt zich er ook maar iets van aan. Voor dat we vertrokken heeft het geregend, zo'n tropische bui waar na een uur de hele omgeving blank staat. Nu schijnt de zon weer en verandert de omgeving langzaam in een openlucht sauna. Wij spannen ons in en fietsen heuvel op, heuvel af, maar ook als je niets doet loopt het zweet langs je lichaam je sokken en schoenen in. Aan het einde van de ochtend bereiken we de pier van Lumut en kopen een kaartje voor de ferry naar het eiland Pangkor.

Het is enorm druk zowel de boten die aankomen als die vertrekken zitten helemaal vol. Onze fietsen inclusief tassen worden door de jongens van de rederij op het dek gezet en we mogen als eerste de boot op. Als we zitten schuift naast mij een vrolijke man aan die meteen begint te praten. Hij is leraar op Penang en trakteert zijn ouders op twee dagen Pangkor. Als moslim moet je tijdens je leven goede dingen doen voor andere mensen. Dit uitje bijvoorbeeld, z'n ouders kunnen dit niet betalen en hij wel, dus biedt hij zijn ouders dit reisje aan. Maar hij gaat niet alleen met zijn ouders, de hele familie gaat mee, ze zijn met z'n tienen: z'n vrouw en hun vier kinderen nog een neefje en een nichtje en natuurlijk papa en mama. Terwijl hij met mij praat vertaalt hij voor papa en mama die achter ons zitten en de familie die links van ons een hele rij in beslag nemen. Hij moet van papa vragen hoe oud wij zijn, negenenzestig! Papa kan het niet geloven, hij is tweeënzestig en ook om te zien een oude man. De helft van zijn gebit ontbreekt. Maar iedereen is vrolijk en erg nieuwsgierig naar die twee fietsers uit Nederland. We wisselen emailadressen uit en hij belooft mij een mailtje te sturen. Als we van boord gaan krijgt Yvonne van mama een hand terwijl ze haar andere hand op haar hart legt. Ik krijg een hand van mijn buurman en van papa, van mama moet ik het met een vriendelijk knikje doen. Zijn vrouw en de kinderen zwaaien ons gedag. We zijn op Pangkor een mooi eiland voor de westkust van Maleisië in de Straat van Melaka. De reden van de drukte is de schoolvakantie deze week, diegene die het kunnen betalen gaan er dan een paar dagen tussenuit en het liefst met de hele familie.

Wij hebben voor vier nachten een huisje gehuurd aan het strand. 's-Avonds een prachtige zonsondergang 's-nachts hoor je de branding en als je 's-morgens opstaat zie je het strand, de zee en de eilandjes voor de kust. Er is slechts één nadeel, er is in je huisje geen internet, daarvoor moeten we naar de betonplaat waar een aantal ronde tafels op staan en "het restaurant" wordt genoemd. Maar het ontbijt wordt er geserveerd en 's-avonds kun je er eten. Als we de mail checken krijgen we berichtjes dat de gemeente onze straat opnieuw gaat bestraten en mijn auto op het parkeerterreintje ernstig in de weg staat en moet worden verwijderd anders doet de gemeente het wel voor ons. De heer de Bruijn van de gemeente heeft de regie. Ik wend mij via de mail tot hem met de mededeling dat onze dochter in het weekend de auto kan wegzetten. Of dit vroeg genoeg is kon meneer de Bruijn nog niet zeggen, hij gaat in overleg met de stratenmakers en belooft ons op de hoogte te houden. Het parkeerplaatsje zal als laatste worden bestraat, dus er is nog hoop.

Wij genieten nog even op Pangkor en kijken naar de zee.