Chiang Rai

Op de laatste ochtend in Laos voor dat we op weg gaan naar de Friendship Bridge om over te steken naar Thailand blijkt dat we nog iets meer dan driehonderdduizend Laotiaanse Kip over hebben, ongeveer vijfendertig Euro. Dat zouden we kunnen omwisselen voor Thaise Bath, maar wat krijg je ervoor? We kunnen het ook bewaren als aandenken aan Laos maar Yvonne heeft een winkel gezien in de straat waar ons hotel staat die gespecialiseerd is in drank en vele soorten whisky heeft uitgestald en . . . drank is goedkoop in Laos. Yvonne rekent mij voor dat dat al snel twee liter Blacklabel is en zeg daar maar eens nee tegen. De beslissing is snel genomen de kippen worden niet voor Thaise Bath maar voor whisky omgewisseld. De lege waterflesjes mogen dus voorlopig niet worden weggegooid, die zijn voor de whisky. Yvonne vertrekt met een tevreden glimlach en een bagagedrager vol whisky richting Friendship Bridge. Als we na de Laotiaanse grenscontrole buskaartjes moeten kopen voor de pendelbus naar de Thaise douane hebben we daar nog net genoeg kippen voor.

Van Chiang Khong naar Chiang Rai is het, afhankelijk welke weg je kiest tussen de negentig en honderdtien kilometer. De kortste weg is ook de zwaarste en gaat praktisch het hele stuk door de bergen. We kiezen voor de langere maar minder zware route. Er zijn bijna geen overnachtingsplaatsen onderweg. Vanuit Chiang Khong zijn we met regen vertrokken en het ziet er niet naar uit dat het voorlopig droog wordt. De bergen verdwijnen deels in mistsluiers. Als we na veertig kilometer een bord zien met "Garden Resort" gaan we toch maar even kijken. Aan het einde van een smalle betonweg ligt inderdaad een verzameling huisjes en een rijtje kamers met een aparte ruimte om je auto te parkeren. De jonge moeder en beheerster laat ons een huisje zien, we besluiten te blijven en morgen het resterende stuk naar Ching Rai te fietsen dat deels door de bergen gaat. Als we warm water voor koffie willen komt de aardige beheerster aan met een grote elektrische ketel en een verlengsnoer. We eten de sandwiches die Yvonne onderweg heeft gekocht als lunch met warme koffie.

Op zoek naar een restaurant vinden we een kilometer terug langs de weg een zeer bescheiden eetgelegenheid, de koelkasten zijn leeg en het ziet er verlaten uit. Achterin vind ik de eigenaresse aan de afwas: kunnen we om zes uur bij haar eten? Ja dat kan, geen probleem en kunnen we ook een paar biertjes meenemen? Ze begrijpt de vraag en houdt twee lege bierflessen omhoog één Leo-bier en één Chang-bier. Het maakt ons niet uit. Ze knikt begrijpend, loopt naar haar brommer en komt enige tijd later terug met vier flessen Leo-bier. Om zes uur melden we ons en bestellen twee maal gebakken rijst en twee maal een eiergerecht. De brommer komt weer tevoorschijn en ze komt terug met een traytje eieren, ze heeft ook ijs gehaald en de tafel waar we moeten zitten opgeruimd en schoongemaakt. Zelf hebben we een fles meegenomen van het bier dat we 's-middags bij haar hebben gekocht. Als we willen afrekenen tikt ze op haar telmachine 140 in, twee Euro per persoon. Ik heb niet kleiner dan een biljet van duizend Bath. Ze heeft niet terug, maar stapt weer op haar brommer en komt terug met het wisselgeld. Ik rond het bedrag af op tweehonderd Bath. We zijn tenslotte vorstelijk behandeld, er is veel moeite voor ons gedaan en het eten was prima. We worden met zegeningen overladen en als we wegfietsen staat ze aan de weg om ons na te zwaaien. Terug in ons huisje drinken we nog een warme koffie. Aan Thailand mankeert voorlopig helemaal niets!

De volgende dag is het eindelijk droog en vervolgen we onze weg naar Chiang Rai. Vandaag vijfenzeventig kilometer, deels door de bergen, maar het fietsen gaat inmiddels prima. We ontbijten langs de weg bij een mevrouw die de scepter zwaait over een eetstalletje en krijgen noodlesoep en ijswater. Er is verder niets onderweg, geen hotel, guesthouse of eetgelegenheid. In Chiang Rai hebben we een kamer besproken waar ik al mijn inmiddels zuur ruikende kleding een wasbeurt geef. Aan het einde van de middag drinken we een biertje op de parallelweg van weg nummer één waar ook ons hotel aan ligt. De was hangt in de zon te drogen aan het hekje van het terras dat bij de kamer hoort. Morgen fietsen we verder richting Phayao aan het meer van Phayao. Daarna volgen er nog een paar zware etappes naar Chiang Mai. Maar voorlopig zitten we tevreden aan een biertje op ons privé-terras. Morgen weer een nieuwe dag.