Hanoi

De baas van het hotel bij de luchthaven van Hanoi, waar we voor de eerste nacht hebben geboekt helpt met het in elkaar zetten van de fietsen. Hoe ik mijn best ook doe ik kan hem er niet van weerhouden, hij wil helpen en pakt het stanleymes om de tyraps los te snijden waarmee ik het voorwiel aan het frame heb bevestigd. Hij snijdt niet alleen de eerste tyrap los maar snijdt ook dwars door de buiten- en binnenband. Daar kunnen zelfs de dure banden van het merk Schwalbe niet tegen. Ja . . . In dit tempo hebben we niet genoeg aan de twee reserve buitenbanden die we hebben meegenomen. Ik pak het stanleymes van hem af en geef hem het schaartje om de rest van de tyraps los te maken.

De fietsen zijn goed overgekomen en hebben de lange vlucht zo te zien beter doorstaan dan wij. Na zestien uur vliegen, vier uur op Singapore wachten op de vlucht naar Hanoi en zes uur tijdverschil hebben we het wel gehad en verlangen hevig naar een bed. In de aankomsthal staan onze twee dozen keurig naast de bagageband. Ongeopend! Een jongen van het hotel staat met een bord met onze namen erop in de hal op ons te wachten, buiten staat een auto voor ons klaar waar de twee fietsdozen net niet in gaan. Met de achterklep wijd open rijden we weg en worden een kilometer verder aangehouden door de verkeerspolitie. De chauffeur belt het hotel en geeft de telefoon aan de agent. Na een gesprekje en vijf minuten wachten mogen we toch door en worden afgeleverd bij het hotel. We krijgen een enorme kamer met een badkamer die qua oppervlakte daar niet veel voor onderdoet. De badkamer is van de slaapkamer gescheiden door een enorme glaswand. Je hebt het idee dat je in een etalage op de wc zit. Nadat de fietsen in elkaar zijn gezet boeken we een hotel in Hanoi en bestellen eten. Alles voor vandaag is gedaan, eindelijk naar bed! We slapen van halfnegen tot de volgende morgen halfacht. Na het ontbijt gaan de tassen op de fiets en vertrekken we naar Hanoi.

De stad ligt ongeveer vijfendertig kilometer van de luchthaven. Het is goed weer en we hebben wind mee. Het is druk, alles en iedereen werkt in Vietnam, er wordt gebouwd, aan de weg gewerkt, alle fabrieken zijn open, er worden kasten getimmerd, galast, auto's gerepareerd en er is geen winkel gesloten. Je ziet niemand die niets doet, iedereen is bezig. Veel bussen, vrachtwagens, nog veel meer brommertjes en iedereen toetert en maakt herrie. Bussen hebben een minimaal drietonige hoorn die heel veel herrie maakt. Op de bruggen over de rivieren is de middelste weg voor het autoverkeer en aan beide kanten een strook voor de brommers. Maar op de strook voor de brommers rijden ook toeterende auto's en vrachtwagens die heel veel haast hebben. In de binnenstad waar we het hotel hebben geboekt is er op een aantal stukken geen doorkomen aan.

Nadat alles op de kamer staat gaan we even op bed liggen en vallen in slaap. We worden om vijf uur wakker en gaan op zoek naar een terras en een restaurant. Terras gevonden, biertje gedronken en gegeten bij een dim sum-restaurant. De lijven moeten nog een beetje wennen maar we blijven nog twee dagen in Hanoi, dus dat moet goedkomen.