Van Myanmar naar Singapore

Het is koud als we naar het Thais Consulaat of zoals het officieel heet Thai Honorary Consulate General in Amsterdam fietsen om de visa aan te vragen. Bij het verzamelen van de benodigde documenten blijkt dat Yvonne haar paspoort er niet is. Niet in het laatje bij de overige papieren, niet in één van de tassen, niet in de auto, niet in de woonkamer, niet in de grote boekenkast, niet in de slaapkamer of in mijn of Yvonne haar kamer, nergens! Het hele huis doorzocht maar het paspoort wordt niet gevonden. De kwaal van de ouder wordende mens. Je raakt dingen kwijt of beter gezegd je weet niet meer waar je ze gelaten hebt. Meestal komen ze weer te voorschijn, alleen deze keer niet. Er wordt een nieuw paspoort aangevraagd. Voorheen moest je langs het politiebureau om een proces verbaal op te laten maken, maar nu handelt de gemeente dit af en hebben we na een week wachten alsnog alles kompleet.

Omdat we waarschijnlijk langer dan zestig dagen in Thailand zullen verblijven is een speciaal visum nodig met een maximale verblijfsduur van negentig dagen. Voor dit visum moet je ouder zijn dan vijftig en kunnen aantonen minimaal over een, door de Thaise ambassade bepaalt, inkomen te beschikken van 1.200,00 Euro netto per maand of een spaarrekening met minimaal 20.000,00 Euro. We verzamelen alle bewijzen en maken kopieën. Inmiddels ligt er een aardig stapeltje papier klaar om mee te nemen.

Het is zo’n veertig kilometer fietsen naar de Herengracht 444 in Amsterdam. Zoals gezegd het is koud en het waait hard vanuit het noordoosten, wind tegen dus. Om twaalf uur zitten we in het zaaltje van het consulaat op onze beurt te wachten. Een mevrouw die ook zit te wachten houdt twee paspoorten in haar hand en zegt tegen haar buurman dat ze alleen de paspoorten nog moet afgeven. Op dat moment realiseer ik mij dat onze paspoorten thuis in het laatje liggen. Ik heb wel het hele pak papier met alle Kopieën meegenomen maar niet de paspoorten. Hoe dom kan je zijn! Inderdaad de kwaal van de ouder wordende mens. Als ik dit al vergeet is het dan wel wijs om maanden door vreemde landen te gaan fietsen? We zijn bijna aan de beurt en ik moet Yvonne opbiechten dat er vandaag geen visa zullen worden aangevraagd. We moeten de tachtig kilometer maar als een trainingsritje beschouwen zeg ik. Maar Yvonne vindt dit niet leuk! We fietsen de koude, saaie veertig kilometer door de Haarlemmermeer polder weer terug, lange rechte wegen waarbij weinig wordt gesproken. In Hoofddorp drinken we koffie, nog ruim twintig kilometer voor we thuis zijn.

Als alles goed gaat vertrekken we begin december naar Chiang Mai voor een reis door het bergland en de noordelijke provincies van Thailand langs de Ping en Mekong rivier en de grens met Birma/Myanmar en Laos om vandaar langs rivieren en oude hoofdsteden van het koninkrijk Sukhothai en Siam naar het zuiden te trekken. Een reis van 4.500 kilometer van het uiterste noorden van Thailand naar het zuiden van Maleisië om half maart te eindigen in Singapore. Het eerste deel van de reis, ruim 1.600 kilometer is nieuw voor ons. Het tweede deel van Bangkok naar Singapore hebben we in de winter van 2011/2012 al een keer gefietst. Een mooie reis langs de kusten van Thailand en Maleisië. Van de Bocht van Bangkok en de Golf van Thailand aan de oostkust, naar de Andaman zee en de straat van Malakka, de zeestraat tussen Sumatra en Maleisië met de prachtige tropische eilanden Langkawi, Penang en Pangkor aan de westkust. Het is zeker geen straf om dat nog een keer te fietsen.

Er moeten nog wat voorbereidingen worden getroffen, want om drieënhalve maand op reis te kunnen gaan moet er van alles geregeld worden. Maar we zijn daar inmiddels wel handig in geworden. Ik houd een overzicht bij van onze fietsreizen, dit wordt onze achttiende reis. Ik rijd inmiddels op mijn derde en Yvonne op haar tweede fiets. Het aantal zadels, banden, kettingen, kabels, remmen, trapnaven, cassettes en vóór-tandwielen tel ik niet meer, maar ook de wielen moeten wel eens worden vervangen en de fietstassen, al zijn het Ortlieb-tassen. Er is een verzameling land- en wegenkaarten van over de halve wereld ontstaan en even zovele fietsroutes. Maar toch is de start van elke reis weer spannend en uitdagend.

De komende week gaan we een nieuwe poging doen om de visa voor Thailand aan te vragen en ga ik de fietsdozen bij het magazijn van onze fietswinkel in het dorp ophalen. We kunnen bijna vertrekken.