Myanmar slot

De trein van Mandalay naar Yangon vertrekt 's morgens om zes uur. We melden ons om vijf uur bij het bagagekantoortje, iedereen slaapt nog alleen de chef is net wakker, zijn donkerblauwe bivakmuts laten alleen zijn ogen vrij. Ik begrijp: ja, ja dat is mogelijk, als ik vraag of wij hier goed zijn om een kaartje voor de fietsen te kopen. De assistent ligt nog vast te slapen op het bankje tegenover hem aan de andere kant van de tafel die als bureau dienst doet, in het aangrenzende kantoortje liggen nog twee medewerkers te slapen, een op de werktafel en een op het kleine bankje.

De chef loopt naar een groot bord waar de tarieven op vermeld staan, bestudeert dit geruime tijd en loopt weer zuchtend naar zijn plaats achter de tafel. Na een kwartiertje is iedereen wakker en verschijnt een andere spoorbeambte. Hij noteert de gegevens van de paspoorten en verdwijnt weer. De chef schuift zij bivakmuts meer bovenop zijn hoofd en maakt aanstalte om een vervoersbewijs voor de fietsen uit te gaan schrijven, maar hij haalt eerst een dik boek tevoorschijn met tarieven voor alle soorten extra bagage. De andere medewerkers zijn inmiddels aangekleed, hebben hun rok goed gedaan, de tanden gepoetst en staan nu druk te gebaren naar onze fietsen. De tassen moeten eraf alleen de fietsen mogen in de goederenwagon. De chef doet zijn muts nu helemaal omhoog en zegt resoluut: "eenduizendzevenhonderdvijftig Kyat voor beide fietsen". Na een half uur hebben we de kaartjes, we bedanken de chef, hij knikt ons met een minzaam lachje toe, "no problem, no problem, thank you, thank you"

We geven de fietsen af bij de goederenwagon en gaan op zoek naar de onze wagon. Na een halfuurtje maken andere passagiers die al een tijdje om ons heen staan, ons duidelijk dat we op de verkeerde stoelen zitten, het zijn hun stoelen. Uiteindelijk begeleidt een mevrouw van de Myanmar Spoorwegen ons naar de juiste wagon en plaatsen en begint onze tweede treinreis in Myanmar. De trein vertrekt om vijf over zes en komt 's avonds om kwart voor elf in Yangon aan. Gemiddelde snelheid 37 km per uur. Het is dezelfde chaotische reis als heen, ook nu lopen er weer volop muizen in de rondte en zitten en liggen overal mensen op de vuile grond en stappen er op elk station nieuwe verkopers en verkoopsters die van alle soorten voedsel tot leesboeken en kinderkleertjes aanbieden. De leesboeken worden alleen uitgeleend tegen een klein bedrag. Voordat je uitstapt komt de uitlener je boek weer ophalen. We komen vuil en moe aan in Yangon.

De volgende morgen 5 januari pakken we onze fietsen in en regelen vervoer naar de luchthaven. Nog een keer wisselen we dollars: vijfentwintig dollar daar moeten we het tot morgen mee kunnen redden. Ik gebruik een deel van de dag om foto's bij de verhaaltjes op de site te zetten. Aan het einde van de middag drinken we een biertje bij het restaurant naast het hotel en overdenken onze reis door Myanmar.

Het was een vreemde reis. De afstanden tussen de plaatsen waar je kunt overnachten zijn te groot en in de bergen is er door de vreselijk slechte wegen eigenlijk niet te fietsen. Als je hier wat overkomt ben je aan de goden overgeleverd. Nederland en alle overige westerse landen hebben hier geen ambassade, een ziekenhuis kun je niet betalen, want je kunt niet over je bankrekening beschikken, je kunt niemand bellen en eventuele schade aan je fiets is hier niet te repareren. Zonder kreuk- en vlekvrije dollarbiljetten wordt je hele reis verziekt, want je komt, hoe vriendelijk iedereen ook lacht echt het hotel niet in zonder eerst met door hen geaccepteerde dollarbiljetten betaald te hebben.

Maar het land zelf is prachtig! Het is niet de wereld waar wij in leven. Het is de wereld van mijn ouders en grootouders. Alles wordt met de hand gedaan en gemaakt. Een smid is hier nog een smid en niet iemand die alleen rijpaarden van nieuwe hoeven voorziet. Het land wordt met de hand bewerkt, waterbuffels trekken de ploeg en ossen de karren. Vooral op het platteland wordt je als buitenlander door iedereen aangestaard en door kinderen de hele dag toegeschreeuwd: "hello, hello, where you come from, what is your name? De brutalen roepen money! money! En dat 250 keer per dag. Gaan we hier nog een keer naar toe? Nee! Hebben we er spijt van dat we het gedaan hebben? Nee! We hadden het niet willen missen, maar we doen het niet nog een keer.

Vandaag 6 januari gaat alles goed. We worden op tijd door een keurig busje opgehaald en voor de afgesproken 14 dollar naar de luchthaven van Yangoon gebracht. Vanwege onze businessclass tickets krijgen we een eerste klas behandeling. De vlucht verloopt vlekkeloos. De fietsen komen ongeschonden over en staan inmiddels klaar voor vertrek in onze kamer. Het busje van het hotel waar we nu logeren komt ons na een telefoontje keurig ophalen. We zijn weer in de gewone wereld! Morgen gaan we naar Bangkok, we hebben ons zelf getrakteerd op een luxe hotel met 's avonds een uitgebreid buffet en 's ochtends net zo'n ontbijtbuffet. En dan begint de tocht met bestemming Singapore. We hebben er weer zin in!