Thailand op weg naar het zuiden

Het hotel was een feestje, heerlijke witte wijn bij het diner en 's avonds nog een biertje op het terras bij de rivier. Voor het eerst deze reis na twaalf uur op bed. 's Ochtends uitgebreid ontbijten, uitchecken en op de fiets richting Zuidwesten naar Mueang Samut Songkhram, vandaar uit is het dan nog een kilometer of 50 voordat we op de kustweg langs de Golf van Thailand zitten naar Cha-Am en Hua Hin. We rijden op de GPS flitsend Bangkok uit, het is wel druk maar het gaat prima. De zon schijnt en we hebben flinke (warme) wind mee. Zo'n acht kilometer voor Samut Songkhram geeft de GPS aan dat als we hier de weg naar rechts nemen het ruim drie kilometer korter is. Maar de weg blijkt uiteindelijk bij het klooster met dezelfde naam als de stad uit te komen.

Ik denk door de zon de hele dag op je kop en sinds weken weer een fles wijn met z'n tweetjes te hebben opgedronken en na het ontbijt de hele dag niet gegeten, in elk geval zie ik het even helemaal niet meer zitten, voel mij duizelig, pijn in mijn hoofd en het idee dat mijn benen mij niet meer kunnen dragen. Yvonne pakt een stoeltje van het huis aan de overkant van de weg en ik ga hijgend en puffend zitten. Na vijf minuten komt de eigenaar van het stoeltje aanlopen en gebaart ons dat we bij hem op het erf in de schaduw moeten gaan zitten. Hij komt met twee glazen met ijs aanzetten en een fles water, daarna gaat hij twee kokosnoten schoonmaken, hakt het topje eraf, een rietje erin en we drinken lauw-zoete kokosmelk vervolgens komen er nog bananen en het binnenste van een bamboestengel. We drinken de kokosmelk en het koude water op en vragen of hij wellicht een hotel of guesthouse in de buurt weet. Hij gaat bellen en maakt geruststellende gebaren: binnen een kilometer is er een hotel en hij brengt ons er op zijn kleine fietsje naar toe. Wat moeten wij hem betalen? Niets, hij wil er niets voor hebben het is uit zijn hart gekomen, zo is Thailand!

Hij introduceert ons bij de baas van een klein resort aan de rivier met een aantal bamboe hutjes. Er wordt een bed voor ons opgemaakt, handdoeken aangedragen en koud bier voor ons neergezet. Ja . . . dan knap je wel weer op. In het hutje zit een kleine badkamer met een WC en een douche met koud water, er staat een televisie en er hangt een airco aan de wand die het doet. De vrouw van de baas gaat eten voor ons klaarmaken. We zitten aan de rivier met een biertje en hapjes die deels zelf zijn klaargemaakt en deels gehaald. Een enorme gegrilde vis, waar we nu niet zo erg veel trek in hebben, twee soorten soep, groente met stukjes vlees en een omelet van heel veel eieren. We eten lang niet alles op, wat we over hebben gooien we maar in de rivier. Als we 's avonds op het bankje bij de rivier zitten komt de vrouw des huizes nog even buurten. Ze wil natuurlijk weten hoe oud we zijn, of we kinderen hebben, hoeveel en hoe oud. Zij is 46 en heeft twee kinderen een van 11 en een van 22. Ze doet ons voor hoe je namen van de verschillende plaatsen waar we naar toe gaan uitspreekt en verder praat ze honderd uit, maar wij verstaan er helemaal niets van wat haar er niet van weerhoudt met een lachend gezicht nog een half uurtje door te kletsen. Uiteindelijk neemt ze afscheid en gaan wij naar bed.

Om middernacht gaat het fout, beiden hebben we enorme maag- en buikkrampen. Yvonne moet overgeven en dat is wellicht ook nog wel een goede oplossing, maar mij lukt dat niet. Van slapen komt helemaal niets meer en we staan gebroken, ziek en misselijk op. Yvonne is inmiddels hevig aan de diarree. De vrouw des huizes komt met een zeer uitgebreid ontbijt aanzetten maar wij moeten er even helemaal niet aan denken! We nemen afscheid en gaan op zoek naar een slaapplaats waar we rustig op bed kunnen gaan liggen. Bij mij heeft de diarree inmiddels ook in alle hevigheid toegeslagen. In de stad waar we doorheen komen is alleen een heel vies hotel, dat doen we dus maar niet en fietsen nog een paar kilometer door. Aan de hoofdweg naar het zuiden ligt nog een hotel, we komen er om elf uur aan. Moeten eerst de vieze zooi wassen en blijven vervolgens met heel veel WC-onderbrekingen tot de volgende ochtend acht uur op ons bed liggen. De krampen bij mij nemen niet echt af en met Yvonne gaat het ook niet goed, zij besluit aan een anti biotica kuur te beginnen waarvan we er twee van bij ons hebben. We gaan toch maar weer op weg, want in een beetje smotsig hotel langs de grote weg op je bed te moeten liggen is ook niets. Vijftig kilometer verderop is het strand en zijn ongetwijfeld leuke hotels.

Uiteindelijk rijden we voorbij de volgende stad Petchabhuri en vinden na 57 heel verschrikkelijke kilometers een mooi resort aan zee met een zwembad en prachtige witte kamers. Ik ben inmiddels ook aan een anti biotica kuur begonnen. Bij ons beiden helpt de imodium totaal niet en gaat de diarree zonder onderbreken door. We hebben nu twee dagen niet gegeten en alles wat we drinken komt er één op één weer uit. De diarree stopt 's nachts uiteindelijk en we voelen ons als we opstaan wat beter.

De kamer is schoongemaakt, alle vieze handdoeken en lakens zijn vervangen en we hebben wat gegeten. Het was de laatste twee dagen een soort versneld afvaldieet, we hadden het alleen niet echt nodig. We blijven vandaag nog uitzieken en gaan morgen, donderdag 12 januari verder naar het zuiden richting Hua Hin.