Myanmar 11

Om zeven uur staan we klaar en komt de chauffeur met het trucje voorrijden. Eerst betalen anders wordt er niets gedaan. Na een kwartiertje zijn we op weg. De weg is met steile hellingen en afdalingen met uitgesleten haarspeldbochten. We bonken en hobbelen vervaarlijk langs diepe ravijnen terwijl de chauffeur de grootste gaten tracht te ontwijken. Na 25 kilometer gaat het fout. Een harde droge knal onder de auto, na inspectie blijkt de aandrijfstang van het linker voorwiel te zijn afgebroken. We staan midden in een totaal verlaten gebied. De chauffeur gaat lopen naar een soort rustpunt in de bergen, een eenvoudig huisje waar je wat kunt drinken en soms eten en waar we niet ver vandaan zijn. Na terugkomst rijdt hij zijn trucje voorzichtig naar het huisje en gaat weer proberen te bellen. Hij heeft een ander trucje geregeld dat ons de volgende 25 kilometer verder zal brengen. Voor zijn trucje wacht hij op hulp. Wagens met pech worden ter plaatse gerepareerd. Je ziet op meerdere plaatsen mannen onder vrachtwagens liggen. Hele cardans worden gewisseld.

Sneller dan verwacht komt de andere chauffeur. De fietsen en tassen worden in de andere truc geladen en Yvonne ziet de beide chauffeurs met elkaar afrekenen. Van het stapeltje van 50.000 Kyat biljetten verwisselen er een aantal van eigenaar en met een handdruk wordt de deal bezegeld en kunnen wij instappen. De chauffeur is van het zwijgzame type, kijkt nors voor zich uit en zegt niets.

Na 20 moeizame kilometers stopt hij en begint aan een voor ons niet te verstane tekst. Wij begrijpen niet wat hij bedoelt. Dan loopt hij via de voorkant van de auto naar onze kant en roept: MONEY! MONEY! Ik wil wat zeggen, maar Yvonne neemt de leiding: NO, NO!, je hebt geld van je vriend ontvangen en wij betalen geen cent meer, we hebben genoeg betaald!! Hij is even stil en loopt wat heen en weer. We moeten de auto uit want onder onze stoel moet hij water bijvullen. Na wat gerommeld te hebben gaat hij voor ons staan en roept weer MONEY! MONEY! Ik vind de situatie redelijk bedreigend, we staan in de middle,of now where, er komt geen hond voorbij en er staat een boze man voor ons die al onze spullen inclusief fietsen in zijn auto heeft en geld eist.

Yvonne pikt het niet meer en met stemverheffing en een heel boos gezicht: NO! NO! NO! We betalen geen cent meer! Je hebt een deal met je vriend gemaakt en wij hebben meer dan genoeg betaald. Het is afgelopen! En....... hij geeft zich gewonnen: go, go in the car, we go! Hij gaat weer op zijn plaats zitten en wij kunnen instappen. Het laatste stukje wordt zijgend afgelegd, op Yvonne na dan: "is hij helemaal besodemietert, ons een beetje bang maken, hij krijgt geen cent! Idioot, wat denkt ie wel?" Ik houd van mijn moedige vrouw.

Op een blubberige plek worden de fietsen en bagage uitgeladen. Als we weer op de fiets zitten heeft de tocht over vijftig kilometer met het trucje vier en half uur geduurd. We moeten nog 37 kilometer naar Kyaukse, de volgende stad waar overnachtingsmogelijkheid is.

Kyaukse blijkt een grote plaats te zijn. Het is feest, overal optochten, de werkdieren: ossen, paarden en olifanten zijn schoongepoetst en de karren die ze trekken met goud versierd. Voorop lopen de mooiste vrouwen van de stad met fruitmanden op het hoofd. Ik denk dat het oogstfeesten zijn, het is een feestelijk gezicht. Na wat zoeken vinden we het enige hotel in de stad met een "permit" voor buitenlanders. Het Royal Orchid Garden Hotel. De kosten 50 dollar. Veel te duur maar we hebben geen keus. De baas van het hotel doet wel deftig, hij laat het TV-systeem zien, we hebben hier zelfs Animal Planet en vol trots zet hij de TV in de "dining room" op het betreffende kanaal. 's Avonds vraagt hij wat we de volgende ochtend voor ontbijt willen. Spiegelei en een omelet. Het personeel wisselt onderling cadeautjes uit, er is een voetbaltoernooitje op het terrein en wij drinken om de hoek aan de hoofdweg naar Mandalay een biertje.

Het is oudejaarsavond, we liggen om half tien op bed. De volgende ochtend als we ons na gepakt te hebben om zeven uur melden voor het ontbijt, wordt na wat aandringen de reeds gisterenavond gebakken eieren en getoast brood voor ons neergezet. Koude eieren met gestold vet op koude slappe toast. We delen de omelet, ik geef mijn bordje maar terug. Na enige tijd krijg ik een bordje fruit als goedmakertje. Het is nieuwjaarsdag we gaan aan het laatste stuk terug naar Mandalay beginnen. De bergen liggen achter ons. Het is een rustige tocht door alweer een oude hoofdstad van Birma, Aya. De hoofdstad in de zestiende en zeventiende eeuw. Oude kloosters, stupa's en pagodes in het landschap en ook hier optochten met versierde dieren en prachtig uitgedoste mensen.

We komen eindelijk een keer op een normale tijd aan en gaan op zoek naar een hotel. Alles zit vol, het is weekend, nieuwjaar en er zijn feesten in de stad. Een behulpzame dame in het tweede hotel gaat bellen en we melden ons bij hotel "The Great Wall" een keurige kamer, internet, koelkasje op de kamer, lekker warm water en dat alles voor 45 dollar. In de grote stad is alles een stuk goedkoper dan in het land.

Morgen eerst de treinkaartjes regelen voor de terugreis naar Yangon en controleren of het aldaar door ons geboekte hotel ook werkelijk gereserveerd is. We hebben het wel vier weken geleden al betaald, want zonder betalen wordt in dit land niets geregeld.