Myanmar 10

We fietsen voor de vijfde dag een bergetappe, nu van Pindaya naar Ywanga. De weg gaat tot 1.450 meter hoog, het wegdek wordt steeds slechter. Stukken van meer dan 20 kilometer zijn zo slecht dat je alleen kunt proberen naast de weg door het zand te rijden, maar dat kan ook maar op een aantal stukken, terwijl we honderden meters stijgen en dalen. Vaak stoppen omdat je eenvoudig even niet verder kunt omdat het wegdek helemaal verdwenen is en je over de rotsbodem moet lopen, of heel voorzichtig de haarspeldbochten door proberen te komen en niet uit te glijden over het losse grint en keien. Auto's, die zijn er hier overigens maar heel weinig, kunnen elkaar niet passeren, sommige stukken weg zijn nauwelijks twee meter breed.

We zijn vanmorgen om half zeven vertrokken maar deze weg kost uren en uren extra. Het gemiddelde is inmiddels gezakt naar iets meer dan acht kilometer per uur en dan moet je af en toe ook nog wat eten en drinken. Het landschap waar we doorheen fietsen is indrukwekkend, tempels met gouden daken zijn op de meest onmogelijke plaatsen tegen de bergwand aangebouwd, prachtige enorm grote bomen, geweldige rotsformaties en overal hoor en zie je beekjes en stroomversnellingen. Maar die weg!!

Yvonne valt bij de oprit van een houten bruggetje. De planken zijn glad van de blubber en het water. Ze glijdt uit als ze het bruggetje op rijdt. Ze ligt tussen het hout van de brug en de betonnen zijkant, haar fiets boven op haar. Een wegwerker komt aansnellen en helpt haar overeind, neemt haar fiets en brengt die naar de overkant. Als ik bij Yvonne ben kijken de overige wegwerkers met open monden naar het tafereel. Gelukkig, het valt mee! Ze is op haar rechter schouder gevallen, niets gebroken en en verder geen verwondingen. Na wat gedronken te hebben gaat de tocht verder.

De hele dag is erg chaotisch, vreselijk slechte eigenlijk niet te fietsen wegen en de wetenschap dat als je zo langzaam vooruit komt je niet voor donker een hotel of guesthouse hebt gevonden. Het is om half zes donker en dan is er hier in de bergen helemaal niet meer te fietsen. We komen om vijf uur Ywanga binnen fietsen. Officieel mogen buitenlanders hier niet overnachten. Eerst op zoek naar het politiebureau om vergunning te vragen. De paspoorten worden bestudeerd, geen probleem voor de politieambtenaar, we kunnen ons melden bij het plaatselijke guesthouse, maar dat is niet zo heel simpel te vinden, want hoe herken je een guesthouse als je helemaal niets van de geschreven taal kunt lezen. UIteindelijkk wijst de vrouw van de apotheek ons het pand aan en gaat vervolgens in het eerste houten hokje (onze kamer) ons bed opmaken. Het guesthouse hoort bij de apotheek. De "kamer" is een meter tachtig bij twee meter. De houten wandjes zijn tot twee meter dicht, daarboven een open latwerk. Wassen? Samen met de vrachtwagenchauffeurs buiten op de parkeerplaats in een grote betonnen bak gevuld met water of aan het wastafeltje dat daarnaast is opgehangen. De WC's zijn achter op de parkeerplaats, twee houten hokjes met stenen voetstappen en een bak water met een plastic bakje waarmee je na afloop de WC en je zelf kunt schoonspoelen. Prijs: 7.000 Kyat per persoon. Als alles in ons hokje staat kunnen wij er nog net bij. Het geheel wordt met een hangslotje afgesloten.

's Avonds praten we wat met wat mannen die naar de TV komen kijken. Een blijkt het hoofd van de plaatselijke lagere school te zijn. Ze vertellen over Myanmar en hopen dat het met de huidige president beter zal worden. Ook zij begrijpen zeer goed dat het land indien er aan de huidige situatie niets verandert alleen maar slechter op zal worden. Alle grenzen met de buurlanden zijn gesloten, waardoor alleen sluikhandel mogelijk is. Er wordt met Europa noch met de USA zaken gedaan. Het land is volledig op zich zelf aangewezen en verarmt zo volledig. Zij willen weten waar wij precies wonen en ik teken Europa en Nederland, de kuststreek en probeer de verhouding weer te geven tussen Myanmar en Nederland. Ja, ja .... jullie wonen wel in een heel klein landje maar zijn wel in verhouding heel erg rijk. Ze kunnen zonder hapering de rijkste landen van de wereld opnoemen, ook Nederland hoort daarbij en ze weten dat hun eigen land tot de aller armste behoort.

We besluiten om voor de zesde bergetappe een trucje te huren. In het restaurant werd ons uitgelegd dat de bussen naar het volgende plaatsje, 50 kilometer verderop, vol zaten. De jongen van het guesthouse regelt binnen een paar minuten een trucje, we worden om zeven uur de volgende morgen opgehaald. De kosten 50.000 Kyat (69 Dollar) Erg duur, maar we doen het toch maar. En dat is een verstandige keus van ons geweest!