Vang Vieng

We zijn van Vientiane op weg naar het Ang Nam Ngum-Stuwmeer bij het plaatsje Thalat. De afstand is ongeveer negentig kilometer. Vanuit Thalat vertrekken er boten naar Tha Heua het meest noordelijke deel van het stuwmeer waar vandaan je dan weer verder kunt reizen richting Vang Vieng en Luang Prabang. Maar je kunt vanaf Thalat ook tien kilometer doorfietsen waar een resort moet zijn met uitzicht op het meer. We willen eerst uitzoeken op welke tijd de boot naar Ta Heua vertrekt en dan doorfietsen naar het resort aan het meer. Omdat dat iets te veel kilometers op een dag worden stoppen we na ruim vijftig kilometer op weg nummer dertien waar meerdere guesthouses zijn. We vinden na wat zoeken en heen en weer rijden een guesthouse dat geheel aan onze wensen voldoet inclusief badkamer een zitje met twee harde houten stoelen maar wel met werkend internet. Verderop de weg eten we soep. Aan het einde van de middag gaan we op zoek naar een restaurant. Dat er niet is volgens de bazin van het guesthouse, "bij de markt kunt u eten kopen" het is inmiddels donker geworden en we gaan toch maar op zoek naar avondeten. Het verschil met Vientiane is groot. Hier is helemaal niets, de weg is één en al kuil met grote hopen zand langs de kant, er is geen straatverlichting er branden hier en daar vuurtjes, mensen maken langs de weg hun eten klaar. Het lijkt wel of we in een decor van een film zijn beland die over de middeleeuwen gaat. Er zijn stalletjes langs de weg waar van alles wordt verkocht. Eén verkoopt er kip met rijst. Hele kippen draaien op een grote grill in hoog tempo rond. De kippen worden eerst met geweld platgeslagen inclusief kop en poten, vervolgens gaan ze op de grill. Als je kip bestelt wordt er een van de grill gehaald en met een hakmes op een houten blok in stukken gehakt, de kop en de poten blijven heel. De in stukken gehakte kip wordt op een bord geschept en bij je op tafel gezet. Ik heb er nog iets van soep bij besteld, maar dat blijkt geelkleurig water te zijn waar resten van een oude matras in ronddrijven.

Ik haal eerst maar de poten tussen de in stukken gehakte kip uit, wij eten die niet op. Alhoewel om ons heen die met smaak worden afgekloven en leeggezogen. Het kippenbord is een chaos van botten en stukken vlees waar ik steeds die dode bruingebrande kippenkop bovenuit zie steken. Ik leg de kop naast mijn bord op het tafelzeiltje en daar bovenop de afgekloven resten kip zodat de kop aan het zicht wordt onttrokken. Het is een onsmakelijk geheel. We bestellen maar een koud Lao-biertje voor de schrik en stapelen alle afgekloven resten op een bordje dat gelukkig snel wordt weggehaald. De aardige bedien-mevrouw komt met een plastic zak aan om het gele water met de oude matrasresten in te doen zodat we dat mee kunnen nemen. We bedanken vriendelijk en gaan een stukje verderop een broodje kopen. Eenmaal op de kamer blijkt ook daar kip in te zitten. Ik zie nog steeds die dode kippenkop.

Na een noodlesoep-ontbijt gaan we op weg naar het Ang Nam Ngum-Stuwmeer. De weg was al slecht maar wordt nog veel slechter. Het meer en de omgeving moet één van de mooiste gebieden van Laos zijn maar de weg er naar toe is eigenlijk niet te doen. Na twintig kilometer op weg naar Thalat houdt het grote-gaten-asfalt op, wat resteert is rood zand, steenslag en een wasbordoppervlak met geulen en kuilen. We ploeteren dapper voort tot in Thalat. Maar dat blijkt een armoedig dorp te zijn waar helemaal niets is, ook geen boten of toegang tot de rivier. We besluiten door te fietsen naar het meer. Na de stuwdam gepasseerd te zijn gaan de laatste kilometers via op de fiets niet te nemen haarspeldbochten door de bergen naar boven, daar hebben we uitzicht op het meer waarin tientallen beboste eilanden omzoomt door hoge bergen waarvan de toppen wazig uit zicht verdwijnen. Het is een bijzonder gezicht. Aan het einde van de weg is een resort, we nemen een kamer met uitzicht op het meer en besluiten twee nachten te blijven dan kunnen we morgen een boot regelen die ons naar Tha Heua wil varen en de rest van de dag op ons balkon van het uitzicht genieten.

Het "Resort" waar we terecht zijn gekomen is tegen de bergen opgebouwd en blijkt uit alleen maar trappen te bestaan: houten trappen, cementen trappen, stenen trappen, trappen van twee, vijf, tien, vijftien en van twintig treden, sommige met leuning maar de meeste zonder leuning of deels afgebroken leuning. Om onze kamer te bereiken in het nieuwe gedeelte moeten we acht tot tien trappen op, afhankelijk welke route je kiest. Er lopen heel veel mensen rond die hoofdzakelijk niets doen. Bij het ontbijt zijn we de enige, er zitten zes meisjes achter een balietje waarvan er drie ons zitten aan te kijken en de andere drie met hun telefoon bezig zijn. We vragen om eieren, twee meisjes verdwijnen naar de keuken en komen met een schaal met zeker tien versgebakken eitjes terug, ze lachen er vriendelijk bij, maar we hebben de meeste toch maar laten staan.

We spreken met de eigenaar van een boot af dat wij morgenochtend om negen uur klaarstaan, hij wil ons wel naar Tha Heua varen. Het is ongeveer dertig kilometer en twee uur varen. Het blijkt een lange smalle blauw geschilderde metalen boot te zijn met een herrie makende buitenboordmotor. Eerst de tassen dan de fietsen en dan wij erin. Het meer heeft een bijzondere geschiedenis. Na de communistische machtsovername door Pathed Lao vond de communistische regering een nieuwe toepassing voor het stuwmeer. Na 1975 werden prostituees, dieven en tieners die 'besmet waren met buitenlandse ideeën' uit de straten van Vientiane, het Sodom van Laos volgens de Pathet Lao, bijeengedreven en vastgezet op eilanden in het meer om te worden 'heropgevoed'. Nog steeds is er in het meer een "prison island" waar ongeveer 1.500 gevangenen worden gehuisvest.

Het meer is volledig verlaten, op wat vissers na is er helemaal niets of niemand, we zien zelfs geen vogels. De informatie over boottochten van het dorp Thalat over het meer naar Tha Heua blijken niet te kloppen. Je moet net als wij hebben gedaan een boot charteren die je naar Tha Heua wil varen. Als je daar aankomt is er geen aanlegsteiger of iets dergelijks maar een steile helling waar de aardige schipper ons helpt met de fietsen omhoog te duwen. Boven rekenen we met hem af en kleden ons om in het winkeltje waar we twee cola's kopen. We besluiten om door te fietsen naar Vang Vieng. In Tha Heua waar we nu zijn is wederom niets, wel een geasfalteerde weg nummer dertien die hier verder gaat naar Luang Prabang.

Vang Vieng blijkt een toeristische attractie te zijn. We fietsen dagen door het absolute niets, maar hier zijn tientallen hotels en guesthouses. De prijzen zijn vergelijkbaar met Nederland. Hoofdzakelijk jonge mensen varen met tientallen in gehuurde kano's de rivier af. We hebben in het Silver Naga hotel een kamer met uitzicht op de rivier, aan de overkant ligt een resort met drijvende rustbedjes en tot nu toe ononderbroken house-muziek waar we al een beetje knettergek van worden. Het uitzicht is werkelijk prachtig, we hebben twee nachten geboekt. Maar we zijn in het Zandvoort of Noordwijk van Laos beland. Hier stopt de bus dus hier moet je zijn. Of die twee nachten nu wel zo verstandig is?