Vientiane

Vanmiddag zijn we in Vientiane, de hoofdstad van Laos aangekomen en logeren in het S Park Design Hotel. Het verschil met het platteland waar we vandaan komen is groot. Gisterenavond aan de weg gegeten, er was niets anders dan gekookte rijst met een gebakken ei en water of bier. De kamer in het lokale "hotel" kostte 130.000 Kip (omgerekend € 15,00) en het eten € 4,00 inclusief drinken. Vijfenzestig kilometer verderop in de stad kost een kopje koffie net zoveel als in Den Haag en kan je in het restaurant zelfs een Duvel bestellen, wat ik dan ook heb gedaan. Morgen gaan we de stad bekijken, vanmiddag aangekomen eerst gedoucht, de was gedaan en koffie gedronken. We eten in het restaurant van het hotel. Dat blijkt een hippe tent te zijn met Heineken-, Budweiser- en Lao-Bier biermeisjes. Toen wij binnenkwamen was er op twee jongens na niemand. Veertien man personeel en biermeisjes staren ons aan. Er gaat iets mis met mijn bestelling. Ik krijg een bord met kleingesneden biefstuk, tot zo ver klopt het, dat heb ik besteld, tot ik een hapje neem, de adem wordt me ontnomen, de ogen gaan tranen, ik krijg spontaan de hik en mijn mond staat in brand. Ik weiger mijn Duvel aan te wenden om deze brand te blussen. De maaltijd gaat terug naar de keuken en ik laat de brand uitwoeden. Er speelt een band en langzaam loopt de hele tent vol met hoofdzakelijk jonge mensen. De biermeisjes doen hun best zoveel mogelijk bier te verkopen van het merk dat zij vertegenwoordigen. Maar aan tafel maakt het niet zoveel uit. De ober, bedienend personeel en biermeisjes drommen rond de tafel van nieuw aangekomen gasten en iedereen helpt. De ober neemt de bestelling op, het Budweiser meisje gaat wijn halen en het Heineken-meisje schenkt Lao-bier in.

Het fietsen gaat wel goed, het is mooi weer, warm met een windje. Van de bergen hebben we geen last meer, hoewel we ze nog wel zien, links de Mekong rivier en rechts de bergen. Maar op dit deel van weg nummer dertien resteert nog slechts enkele flinke heuvels waar we overheen moeten en dat gaat inmiddels zonder problemen. Het overnachten ging de laatste honderd kilometer niet helemaal zonder problemen. Het resort dat we dachten aan te treffen was er niet, eigenlijk was er over een afstand van zo'n zestig kilometer helemaal niets. Vragen levert niets op, niemand verstaat ons, dus we fietsen maar door tot het eerste Guesthouse met restaurant aan de overkant van de straat. Naar mate we Vientiane naderen wordt het drukker maar in vergelijking met Vietnam is het rustig, zelfs in de Vientiane is het naar verhouding rustig. Niemand rijdt door rood licht of toetert. Zelfs de brommertjes blijven keurig voor het verkeerslicht wachten tot het groen wordt.

We blijven een paar dagen, morgen de stad in.