Door de bergen

Aan het einde van de ochtend stoppen we bij een restaurant, de baas staat op het parkeerterrein klanten te werven en gaat gelijk met onze fietsen aan de slag: netjes recht naast elkaar met de voorwielen richting restaurant, zo horen ze geparkeerd te staan. We bestellen gebakken rijst met een eitje en twee cola. De rijst is lekker en ook het slaatje dat er bij wordt geserveerd. Het gevraagde eitje worden er drie, per persoon! Een beetje veel maar ze smaken wel lekker. De baas komt bij ons zitten vraagt hoe oud we zijn en waar we vandaan komen. De vragen die je zeker tien keer per dag worden gesteld. Hij is vierenveertig en heeft het restaurant al tien jaar dat hij samen met z'n vrouw doet. Hij vertelt dat hij eigenlijk wel weg zou willen, weg uit Vietnam. Het liefst naar Engeland, daar woont ook familie. Ik vraag waarom? Hij probeert uit te leggen wat hij bedoelt. Hij voelt zich benauwd in de communistische heilstaat Vietnam, niet vrij, kan het moeilijk onder woorden brengen. Hij pakt een leeg colablikje tussen zijn beide handen en drukt er tegenaan, dat colablikje is hij en zijn twee handen die tegen het blikje duwen is de Vietnamese staat. Met zijn rechterhand slaat hij op zijn hoofd, hij voelt zich onderdrukt, kan niet echt z'n eigen gang gaan. Weer pakt hij het colablikje en maakt dezelfde beweging. Hij lacht er een beetje verlegen bij. Uiteindelijk vraag ik wat we moeten betalen en reken af bij zijn vrouw. Als we van tafel op staan blijft het blikje cola gebutst en gedeukt achter.

We zijn in Vinh de hoofdstad van de provincie Nghe An en de grootste stad van Centraal-Vietnam. Begin jaren vijftig door de Fransen plat gebombardeerd en net toen de schade was hersteld in de jaren zeventig door de Amerikanen weer volledig verwoest. Het is de geboortestreek van Ho Chi Minh. Na de oorlog heeft de DDR geholpen met de wederopbouw wat heeft geresulteerd in Oost-Europese woonkazernes die er na veertig jaar geen onderhoud verschrikkelijk uit zien. We vinden een net onderkomen, iedereen is vriendelijk, de tassen worden van de fietsen gehaald en op het door een van rode en gouden tressen voorziene Abeltje meegebracht karretje gezet en naar onze kamer gereden. We kijken uit op zo'n Oost-Europese woonkazerne.

Vanaf Vinh is de weg naar de grensovergang Cau Treo niet duidelijk. Op de Garmin ontbreken de nieuwe toegangswegen naar de grensovergang. Op Google Maps staan die wegen wel aangegeven. Ik schrijf uiteindelijk de route uit op een A4-tje van het hotel. De volgende morgen gaan we richting grens. De weg die de bussen volgen is ruim twintig kilometer meer dan de weg die ik via Google Maps heb uitgeschreven, we weten alleen niet hoe "mijn" weg eruit ziet. Tot aan de grens met Laos zijn er nog twee plaatsjes. We kiezen voor Thi Tran Tay Son het laatste plaatsje voor de grens, dan is het morgen nog dertig kilometer naar de grens met een klim van vijfentwintig kilometer en vervolgens nog drieëndertig kilometer naar het eerste stadje in Laos. Op of bij de grens zijn geen hotels, tenminste zover wij dat kunnen zien. Voor hetzelfde geld staat er een leuk hotel met witte lakens hamburgers op het menu en koud bier. Je weet het niet! Maar we gaan er van uit dat er niets is.

Het eerste deel naar Thi Tran Tay Son gaat voorspoedig, alleen regent het, maar niet hard en we hebben wind mee. Halverwege rijden we over een nieuwe weg met een brug die over een twee kilometer brede rivier is gebouwd. Een enorme bruinkleurige waterplas. Dan houdt de nieuwe weg op en komen we in de rode blubber en steenslag terecht. De wielen lopen vast door de klonten rode aarde. Alles zit onder. Na vijf kilometer zitten de fietsen en wij onder de dikke rode blubber. Een man die de stoep voor zijn nering schoon staat te spuiten brengt uitkomst. Voor twee maal vijftigduizend Dong staan de fietsen en tassen er weer als nieuw bij. In Thi Tran Tay Son is één hotel dat bewoond wordt door tientallen mensen maar ook voor ons nog een, zeer bescheiden, kamer over heeft. We eten bij de overbuurman en drinken een biertje op onze kamer die meer weg heeft van een uitdragerij. Maar we kunnen douchen, eten en slapen en de fietsen staan aan het voeteneind. Inmiddels klettert de regen op de golfplaten daken. Morgen de bergen in naar de grens en Laos in. Hopelijk is het dan droog.

We staan vroeg op want het belooft een zware fietsdag te worden. Het heeft de hele nacht geregend het is koud en nog steeds niet droog. We ontbijten ook bij de overbuurman en vertrekken richting bergen en Laos. Het gaat wel lekker alleen gaat het harder regenen. Hoe hoger we komen hoe kouder het wordt. Het gaat misten, op sommige stukken is het zicht minimaal en langzaam maar zeker worden wij zelf ook natter en kouder. De klim is best heftig, vooral de laatste vijftien kilometer gaat het via tientallen haarspeldbochten uitsluitend omhoog. Bij de grens blokkeren vrachtwagens de doorgang. Het is een ontzettende bende. Het plenst inmiddels en de mist ontneemt het zicht volledig. We hebben geen idee waar we ons moeten melden. Mannen in uniform wijzen richting Laos. Onder een hevig lekkende overkapping zit een douaneambtenaar die onze natte paspoorten in ontvangst neemt. Als alle stempels zijn gezet worden de paspoorten apart gelegd en hij zegt iets wat wij niet verstaan. Uiteindelijk begrijpen we dat er betaald moet worden, twee maal 40.000 Dong, dan krijgen we de paspoorten terug. Vervolgens zoeken we de doorgang naar de weg in een immense bende.

Het is één rode blubberzooi waar we doorheen ploeteren, door de mist en de regen zie je niet welke kant je op moet. We wachten tot een auto uit het douanegebied komt, die volgen we tot we weer op de doorgaande weg zijn. Bij de Laos douane zijn we ook nog niet klaar. We krijgen formulieren om in te vullen wat ons door de koude handen niet zo makkelijk afgaat. We staan in een lange gang, de deuren staan tegen elkaar open, een koude tocht trekt door de gang waar wij trachten de formulieren in te vullen. Het visum kost $ 75,00 de laatste Vietnamese Dongs worden ervoor ingezet, maar we komen vier dollar tekort. Het geldzakje met Euro's opzoeken en vijf Euro omwisselen voor Dollars. Uiteindelijk hebben we onze paspoorten terug. We zijn door en door nat en koud tot op het bot. Ik trek mijn natte T-shirt uit, zoek mijn thermo-ondergoed op en kleed mij om in de koude tochtige gang. Inmiddels heeft het overige douanepersoneel voor Yvonne een elektrisch kacheltje geregeld en er worden twee stoelen aangedragen, een oude bureaustoel en een houten eetkamerstoel. Wij moeten voor het kacheltje op de stoelen plaatsnemen om op te warmen. We zitten nu dus in het douanekantoor in een tochtige gang op twee oude stoelen voor een elektrisch kacheltje toegelachen door af en toe om de deur kijkend douanepersoneel. Om ons heen gaat het douanewerk gewoon door. Yvonne is nog niet echt doorgewarmd maar we besluiten toch maar te vertrekken. Als we eindelijk het douanekantoor verlaten is de regen wat minder geworden en is er een storm opgestoken die de mist doet verdwijnen. We beginnen aan de laatste vijfendertig kilometer naar Lak Sao het eerste plaatsje in Laos waar overnacht kan worden. We komen in het donker aan en vinden wederom een eenvoudig guesthouse waar helemaal niets is. Eerst Laotiaanse kippen opnemen, dus op zoek naar een ATM en vervolgens op zoek naar een restaurant. Terug op de kamer stallen we de fietsen deze keer in de enorme wit getegelde badkamer waar wel alles aanwezig is maar door het ontbreken van kranen niets werkt. Wij trachten het een beetje warm te krijgen. Buiten stormt het, maar is het opgehouden met regenen. Helaas ook vandaag geen internet verbinding.