Fietsen van Ho Chi Minh naar Cambodja, Phnom Penh

In Bavet, de grensplaats met Vietnam kan gegokt worden. Het Las Vegas van Cambodja wordt het stadje genoemd. Vanuit Vietnam is het onze eerste stop in Cambodja. De grensovergang inclusief het regelen van het visum ging zonder problemen. Geen visakantoortjes aan de grens maar alles keurig door de douane afgehandeld zonder extra kosten. We slapen niet in één van de grote casino-hotels maar bij een Chinees. Toen we kwamen aanfietsen bij het Las Vegas Sun hotel werden we weggestuurd omdat we met de fietsen niet bij de entree van het hotel mochten staan. We moesten eerst de fietsen bij de brommers van het personeel neerzetten en dan naar de receptie om te vragen of er een kamer was. Dat werd niets en ruzie met de bewakers als gevolg waardoor er geen kamer voor die twee eigenwijze fietsers was. "No room available Sir" en terug kon ik weer door het casino naar de uitgang waar Yvonne stond te wachten met twee fietsen en vier bewakers. Bij de Chinees even verderop mochten we wel naar binnen en hebben overigens nog heerlijk gegeten bij de overbuurvrouw, een Chinees restaurant.

Blubbertroep en een geweldige klerezooi. We komen Preak Khsay Kha binnenfietsen, de plaats die eigenlijk geen plaats is. Weg AH1 eindigt hier aan de oever van de Mekong rivier. Er zou een brug worden gebouwd maar die is er niet, dus varen er nog steeds ferry's. Weg AH1, dé hoofdweg die dwars door Cambodja loopt eindigt hier in een rommelig aantal huizen, het laatste stuk is niet geplaveid maar een zandvlakte waar van alles wordt verkocht. Ook eten! Je zit met je voeten in de blubber, het stinkt er naar verrot eten en er staan pannen te dampen met rijst, groente en vlees. We gaan er niet bijzitten maar kopen een broodje bij één van de stalletjes.

We komen uit Sway Rieng, de provinciehoofdstad waar we hebben geslapen in een Guesthouse van de "Women Accosation Cambodja". Het is Khmer nieuwjaar. 13, 14 en 15 april, drie dagen achtereen wordt dit gevierd. Cambodja volgt de Boeddhistische jaarkalender, het is het jaar 2558 geworden. Deze jaartelling wordt gebruikt in Cambodja, Thailand, Laos, Myanmar en Sri Lanka. Er wordt eten naar de tempel gebracht, extra schoongemaakt, hier geen overbodige luxe, iedereen is mooi aangekleed en er wordt overal muziek gemaakt. Om de hoek van het hotel draait een kalf aan het spit. Een stevige stok is dwars door het arme beest heen gestoken. Bij zijn billen erin en door zijn bek er weer uit. De uiteinden van de stok rusten op een driepoot, eronder brandt een houtvuur. We krijgen een bord met dun gesneden plakjes er wordt wortel en gesneden komkommer bij geserveerd. Het is erg lekker moet ik bekennen, alhoewel dat draaiende beest geen aangenaam gezicht is.

Voor de ferry moet je een kaartje kopen en dat moeten honderden brommerrijders ook. Het is één grote chaos. Iedereen staat te wachten om met zijn kaartje en brommer in de vertrekhal te worden toegelaten. Alles ronkt en de uitlaten blazen wolken stinkende benzine uit. Niemand zet zijn motor af. Er zijn veel moeders met baby's bij maar schijnbaar niemand heeft er een probleem mee. Als het hek opengaat wurmt alles en iedereen zich naar binnen. Dan is het wachten tot het hek aan de andere kant opengaat en vervolgens de spurt naar de ferry. Wij kunnen er met onze twee fietsen nog net bij. Met zo'n veertig brommers staan we op de stalen klep. Wij zijn de allerlaatsten. Yvonne staat twintig centimeter van de rand. Er is geen hek als je valt of uitglijdt lig je in het water. De rivier is breed, meer dan een kilometer. We komen veilig aan de overkant en ontbijten met maar weer een broodje in dezelfde zooi als waar we vertrokken, het is vies, stinkt en we staan met de voeten in de blubber.

De laatste vijfenzestig kilometer naar Phnom Penh, wind mee en de zon recht boven ons. Het is weer erg warm vandaag. Veel tempels onderweg. Via de ambassadewijk komen we de stad binnenrijden, al het vuil is verdwenen dit deel van de stad is schoon, de straten zijn geveegd, geen zand en troep maar grasstroken en perken met bloemen. We fietsen naar de rivier en melden ons in het hotel. De komende paar dagen blijven we hier. We hebben tijd genoeg en we vinden Phnom Penh een leuke stad. We gaan niet naar de killing fields en niet naar de enge martelgevangenissen van de Rode Khmer. Dit zijn hier de macabere toeristische attracties. "Sir, sir, killing fields, sir" roepen de tuktuk-rijders voor het hotel. Nee, nee we gaan niet naar de killing fields. We gaan een beetje in de rondte fietsen, biertje drinken en lekker eten. We hebben er inmiddels drieduizend kilometer opzitten. Een mooie afstand om even te relaxen.