Het laatste stuk naar Lat Krabang

Vanaf ons resort aan de Chao Praya fietsen we naar Bangkok. Vannacht heeft het geregend en gestormd, het resultaat, grote plassen en een sauna-atmosfeer. Het stukje onverharde weg van de provinciale weg naar de hoofdweg van een meter of vijftig is veranderd in een blubberpad. na vijfentwintig meter zit alles onder de modder en draaien de wielen niet meer door de blubberige plakzooi. We duwen fiets voor fiets met z’n tweeën omhoog naar de weg en proberen de modder van de fietsen te verwijderen. Wielen eruit, pedalen schoonmaken en alle draaiende delen een beetje moddervrij maken. Maar dat gaat niet makkelijk zonder water. Inmiddels zijn een aantal auto’s gestopt, denken dat we pech hebben en men wil ons helpen. Maar er worden meer foto’s en filmpjes gemaakt dan geholpen. Uiteindelijk zitten we weer op de fiets en neemt de laatste “hulp” afscheid. Een paar kilometer verder staat hij ons alweer op te wachten. We kunnen hier de fietsen afspuiten. Het kleine familierestaurant langs de weg heeft water en een slang en hij heeft geregeld dat wij daar gebruik van mogen maken. Hartelijk dank, dit gaat beter dan met gras en stokjes. Na en half uur spuiten en poetsen onder het toeziend oog van de hele restaurant-familie en het personeel zijn wijzelf en de fietsen weer redelijk schoon en kunnen we eindelijk de laatste vijfenveertig kilometer naar Bangkok fietsen.

We wilden in Bangkok het nationaal museum nog een keer bezoeken. Maar vanwege de te verwachten onlusten hebben we daar vanaf gezien en ons twee dagen aan het zwembad vermaakt. Dertien mei vertrekken we naar Lat Krabang. Als we de volgende morgen het ambassadenieuws raadplegen blijkt dat er gisteren, toen wij vertrokken, geprotesteerd is in de stad met als gevolg twee doden en twintig gewonden. Wij hebben er op onze reis van het centrum naar Lat Krabang niets van gemerkt.

Als we ons melden bij de fietsenwinkel om de fietsen te laten inpakken wordt er erg moeilijk gekeken. De fietsen zijn veel te groot en kunnen volgens de bazin niet in de kleine fietsdozen. Ik leg uit dat de fietsen zo veel mogelijk gedemonteerd moeten worden, dan passen ze wel. Maar ze blijft moeilijk kijken en we moeten maar om vijf uur terugkomen want dan is haar man er en die weet wellicht hoe we dit probleem moeten oplossen. Uiteindelijk na veel heen en weer gepraat ga ik zelf maar aan de slag: vóórwiel eruit, bagagedragers vóór eraf, achterwiel eruit, achterspatbord eraf, bagagedrager achter eraf, stuur eraf, zadel met zadelpen eruit en de pedalen eraf. En kijk de fiets is nog maar één meter en dertig centimeter en zeventig centimeter hoog en past precies in de kleine fietsdoos. De losse onderdelen worden met tyraps aan het frame vastgemaakt en de wielen en overige onderdelen bij het frame in de doos gestopt. De winkel blijkt wel een apparaat te hebben waarmee ze de dozen met stevige rubberen banden kunnen dichtmaken. Als ik klaar ben vraagt de bazin 350 Bath (€ 8,14) per doos en 100 Bath om ons met de fietsen terug naar het hotel te brengen. Een beetje veel voor Thaise begrippen. Maar niet zeuren, we zijn geholpen en de fietsen zitten in handzame kleine dozen die stevig zijn afgesloten.

De laatste dag in het hotel, de laatste dag in Thailand en dus de laatste dag van onze vierde reis door Zuidoost Azië. Ruim drie maanden zijn we onderweg geweest van het noorden van Vietnam, de Chinese grens met mist, kou en regen tot de onwaarschijnlijke hitte van het zuiden van Vietnam, Cambodja en Thailand. De handvatten van beide fietsen zijn gedeeltelijk gesmolten. Voor de tweede keer is de toplaag van de display van de Garmin GPS aan het loslaten. ook dat blijkt niet tegen deze tropische hitte bestand te zijn. Weer veel indrukken opgedaan, bijzondere steden bezocht en door indrukwekkende landschappen gefietst, uiteindelijk vierduizendtweehonderd kilometer.

De reis terug naar Nederland duurt lang. We worden om twaalf uur door het hotelbusje op Suvarnabhumi airport afgeleverd. Het vliegtuig naar Kuala Lumpur vertrekt ‘s middags om vijf uur. Om middernacht vertrekken we uiteindelijk naar Amsterdam. Iets meer dan twaalf uur vliegen. De chauffeur van het taxibusje staat ons op te wachten als we met alle bagage ons bij het “meetingpoint” op Schiphol melden. Binnen een half uurtje zijn we thuis en maak ik de voordeur open. Een fijn gevoel weer thuis te zijn na ruim vier maanden op reis te zijn geweest.