Fietsen van Ho Chi Minh City naar Cambodja

Ho Chi Minh City is druk en heet. Er is eigenlijk niet veel te doen. Je vraagt je dan ook af waarom al die toeristen hier zijn. Één van de grootste bezienswaardigheden is het hoofdpostkantoor nota bene, daar moet je in Amsterdam toch niet mee aankomen, alhoewel dat postkantoor wel erg mooi was. Verder kan je nog naar een museum met oude straaljagers en kanonnen in de tuin vanzelfsprekend naar de Chinese wijk Cho Lon of de door het verkeer zwart beroete Chinese pagodes bezichtigen. Maar overal is het druk, warm en stoffig. We hebben wel heerlijk gegeten, zowaar met een goede witte wijn. Lang geleden!

We fietsen niet direct naar de grens met Cambodja maar gaan eerst naar de stad Tay Ninh, vijfennegentig kilometer Noordwestelijk van Ho Chi Minh City. De vestigingsplaats van het Caodaïsme, ongetwijfeld de kleurrijkste religie op aarde. Het Caodaïsme is bedoeld als een ideale religie die de positieve aspecten van het Confucianisme, Taöisme, Boeddhisme en Christendom verenigt, de godsdiensten die in Vietnam worden beleden. Cao Dai, de God wordt als een heilig oog voorgesteld. De kerk is in 1937 ingewijd, binnen is alles beschilderd. Een muurschildering in de vestibule verenigt de Chinese revolutionair dr. Sun Yat Sen, Victor Hugo en de Vietnamese dichter Trang Trinh de drie personen die in het Caodaïsme het meest worden vereerd. Terwijl Victor Hugo de woorden God is menselijkheid, liefde en gerechtigheid in het Frans schrijft, schildert Trang Trinh deze slogan in Chinese karakters op de muur. In de kerk prijken beelden en afbeeldingen van Boeddha, Lao Tse, Confucius en Jezus Christus. De dienst begint elke dag om twaalf uur. De gelovigen zijn in het wit gekleed en de priesters in het rood, blauw en geel. Toeschouwers zijn welkom, zowel om de kerk te bezichtigen als de dienst bij te wonen. Echter wel volgens strenge richtlijnen die door in het wit geklede gelovigen met een driekleurige armband om de linker bovenarm worden gecontroleerd. Schoenen buiten uittrekken, en niet stiekem mee naar binnen nemen, alleen langs de zijkanten lopen en precies om twaalf uur als de dienst begint mag het publiek de trap op om vanaf een klein balkon op de eerste verdieping het geheel te aanschouwen. Er wordt muziek gemaakt, gezongen en gebeden terwijl de toeristen foto's maken en elkaar op de beperkte ruimte die hen is toegewezen trachten weg te duwen om zelf het beste plekje te veroveren. Als we weer buiten bij onze fietsen zijn staan deze nog keurig tegen het hek op het plein voor de kerk inclusief alle tassen, bidons en fietscomputer en gaan we op zoek naar een hotel.

Dit is de laatste dag in Vietnam, morgen eerst naar Môc Bài, de grensovergang met Cambodja waar we ons visum moeten regelen, als dat allemaal gelukt is fietsen we een klein stukje door naar Bavet, het Las Vegas van Cambodja met casino's en grote hotels waar veel Vietnamezen komen gokken. Maar dat is pas morgen.