Vietnam, fietsen van Da Lat naar Ho Chi Minh City

Veertig kilometer voor Ho Chi Minh City is de chaos op de A1 al compleet. We fietsen het laatste stuk vanaf het kruispunt van weg 20 met de A1. Op dat punt wordt een nieuwe stad gebouwd, waar in één van de nieuwe woonblokken ook een hotel is gevestigd dat net zijn deuren heeft geopend. Als Yvonne op verzoek van de bazin de kamer inspecteert treft zij het zoontje slapend aan in een van de bedden. Beneden hoor ik flarden van de conversatie tussen Yvonne en de bazin. Uiteindelijk verdwijnt het zoontje van de kamer, wordt het beddengoed verschoond en nemen wij de sleutel in ontvangst. Vanaf Da Lat is het vier dagen en tweehonderdnegentig kilometer hard werken geweest om de bergen uit te fietsen. Hoge bergen worden lage bergen en lage bergen worden heuvels die uiteindelijk pas bij Ho Chi Minh City overgaan in vlak land. En ook hier wordt de weg verbreed, nieuwe riolering en afwatering aangelegd en nieuwe bruggen gebouwd. In alle plaatsen waar we doorheenkomen is het een chaos. Iedereen bouwt legaal of illegaal zijn huis uit tot aan de weg, verkoopt daar van alles of is een garage, café of restaurant begonnen. De nieuwe weg maakt daar resoluut een einde aan. Als de weg is uitgezet wordt alles wat binnen de lijnen staat met de grond gelijkgemaakt. Er worden grote sleuven gegraven van meer dan vijf meter breed en diep voor de nieuwe riolering en afwatering. Door de bewoners worden provisorisch bruggen aangelegd om de woning te kunnen bereiken. Maar er komt natuurlijk geen hond meer in je winkeltje of je garage en overal is het een bende van zand, grint en beton.

De afgelopen dagen zijn de hotels eenvoudig geweest maar hier komt resoluut een einde aan als we in Ho Chi Minh City aankomen. We hebben een kamer besproken met twee bedden. Althans dat dacht ik. Echter ik heb niet goed opgelet. Het blijken twee slaapkamers te zijn in plaats van twee bedden. Hebben we in onze onschuld een appartement geboekt van negentig vierkante meter maar wel voor de prijs van een goede hotelkamer. Hoe dat mogelijk is, daar komen we snel achter. Naast het hotel wordt een nieuw gebouw neergezet, de bouw gaat dag en nacht door. Na geklaag, begrijpend geknik en veel excuses wordt een ander appartement in orde gemaakt, één met drie slaapkamers, evenzoveel badkamers en WC's een compleet ingerichte keuken, aparte kamer met een was- en droogmachine en een eettafel met acht stoelen. Alleen de herrie blijft. Je kunt bij het zwembad gaan zitten maar daar kan je elkaar niet verstaan door de overzwaaiende bouwkranen. We besluiten een ander hotel te zoeken. Jammer van het geld maar we nemen ons verlies wel. De volgende dag check ik uit en als we weg willen fietsen komt de manager achter ons aan. Hij belooft het bedrag van de twee resterende overnachtingen terug te storten. In ons nieuwe hotel aan de rivier werkt de airco niet in de kamer. We verhuizen naar een andere kamer waar de airco het ook niet doet, op de derde kamer doet de airco het wel maar daar staat geen tweepersoonsbed maar een soort twijfelaar. We delen de baliemedewerkster mee dat we er genoeg van hebben en naar een ander hotel gaan. Dan verschijnt een in strak zwart pak gestoken manager die ons de suite op de eenentwintigste etage van het gebouw aanbiedt, weliswaar ook met één bed maar wel een heel groot bed. Of we hier alstublieft genoegen mee willen nemen. We knikken allebei minzaam, nemen de welkomstdrankjes en een schaal met fruit in ontvangst en nemen onze intrek in de nieuwe suite. Na een paar minuten ontvang ik een mailtje van het vorige hotel met de bevestiging dat er twee nachten worden teruggestort. Tevreden beginnen we aan onze vrije dagen in Ho Chi Minh City.