Fietsen van Hanoi naar Bangkok, Noord Vietnam 5

We zijn in Hué aangekomen, de oude keizerlijke hoofdstad van Vietnam. We geloven het zelf nog niet maar vanmiddag, nadat we gegeten hadden ging de zon schijnen en komen we na bijna dertienhonderd kilometer fietsen, waarvan inmiddels meer dan zeshonderd over de opgebroken weg nummer 1 (want als ze hier iets aanpakken doen ze het ook goed) voor de eerste keer deze reis onder een onbewolkte hemel een mooie stad binnenfietsen. Gisteren was al een bijna droge dag, maar zondag hebben we nog de hele dag in de regen en dus in de blubber gereden. Voordat we de stad inkomen kunnen we de fietsen laten schoonmaken zodat we in de zon! en met schone spullen ons in het geboekte hotel kunnen melden.

Eergisteren zijn we de voormalige demarcatielijn tussen Noord- en Zuid-Vietnam op de 17e breedtegraad gepasseerd. We hebben het noorden nu definitief achter ons gelaten. Vooral de laatste noordelijke provincies zijn dun bevolkt en arm. De mensen telen hun groente in de berm van de weg en er zijn bijna net zoveel auto- en brommerwasserijen als er huisjes zijn. Veel buitenlanders komen hier niet, we worden als een paar buitenaardse wezens door hele schoolklassen nagewezen en toegeschreeuwd. Vrachtwagens toeteren als ze passeren en iedereen zwaait en roept naar ons als we voorbijfietsen. Er rijden wel veel (slaap)bussen met toeristen tussen de grote steden en de toeristische hoogtepunten. Allemaal zo snel mogelijk en heel, maar dan ook heel hard toeterend met drie- en viertonige toeters, soms voor de lol precies op het moment dat ze passeren.

Plotseling fietst er een Chinees naast Yvonne en die gaat de eerste vijfentwintig kilometer niet meer weg maar blijft trouw achter ons aanfietsen. Hij komt uit Beijing is achttien jaar en wil naar Lissabon fietsen, dat is nogal een eind vanaf Beijing, maar hij heeft er al vierduizend achthonderd kilometer opzitten laat hij trots zien als we bij een benzinepomp stoppen om de fietsen en tassen af te spuiten en wat te drinken. Hij noemt zijn naam, absoluut onverstaanbaar, "maar zeg maar Jim, dat is makkelijker voor u" hij heeft zijn fiets volgeladen met tassen vóór en achter, skateboard en helm, tent, slaapmatje en kookgerei. Als we stoppen om te eten, eet hij niet mee maar eet wat rijstcrackers en blijft bij de fietsen. Hij zegt verder niets en dat gaat toch wat irriteren. Af en toe vraag ik aan Yvonne of onze Chinese pleegzoon er nog is. Na vijfentwintig kilometer gaan wij linksaf naar de kust waar de hotels zijn, nemen op het kruispunt afscheid en wensen hem veel geluk en een veilige tocht naar Lissabon. We schudden handen en zwaaien. Een half uurtje later is hij er weer en fietst weer achter ons aan. Als we een hotel zoeken en staan te praten met met een paar bouwvakkers die ons trachten te helpen, blijft hij op enige afstand wachten. Na nog een keer zwaaien en gedag zeggen neemt hij eindelijk afscheid en fietst verder. Zijn einddoel is de stad Vinh en dat is nog bijna veertig kilometer verderop dus hij mag wel opschieten. Dag "Jim".

We komen nu in een wat aantrekkelijker deel van Vietnam met steden zoals Hué waar we nu zijn, Da Nang en Hoi An. Daarna de lange tocht langs de zuidkust van Centraal-Vietnam en het centrale bergland. Maar eerst Hué. Het is inmiddels warm geworden. Ik zit op het dak van het hotel mijn dagboekje bij te werken. De zon gaat onder het is zes uur, dertig graden en het bier is koud!