Curaçao 3

Maandag 20 januari

De eigenaresse van het kleine restaurant aan de Caracasbaai maakt zich zorgen over de vele illegalen op het eiland. Zelf is ze op zoek naar een goede hulp voor het restaurant maar als ze een advertentie plaatst in een van de Papiamentstalige kranten komen er alleen illegalen op af terwijl gezonde mannen onder de boom domino spelen en verder niets uitvoeren. Nu heeft ze een mevrouw uit Haïti in dienst waar ze niet erg tevreden over is. Ze kan de dingen die ze wil maar moeilijk aan haar nieuwe medewerkster overbrengen omdat die geen van de talen spreekt waarin de meeste Antilianen wel kunnen communiceren: Papiaments, Nederlands, Spaans of Engels. De officiële taal op Haïti is Frans maar een groot deel van de bevolking, net als de nieuwe medewerkster, spreekt een soort Haïtiaans Frans dialect wat verder in het Caraïbisch gebied niet wordt gesproken, ook is het duidelijk dat ze geen Haïtiaanse horeca-ervaring heeft, ze is niet handig en erg onzeker. Terwijl de eigenaresse staat te koken houdt ze haar nieuwe medewerkster scherp in de gaten. De bestellingen voor bier en wijn mag ze inmiddels zelfstandig afhandelen, maar als er een keuze uit een van de vier gerechten gemaakt moet worden: vis, garnalen, kip of cargo naar keuze met rijst of patatjes wordt de bazin erbij geroepen ter ondersteuning. Uiteindelijk wordt de bestelling met een brede glimlach op tafel gezet. Na afloop wordt uitgebreid door de bazin geïnformeerd of we tevreden zijn: was de vis niet te doorbakken en de sla voldoende gevarieerd? Dan komt ze bij ons aan tafel zitten en terwijl Haïti bier en wijn aanvult vertelt zij over haar eiland, de altijd onbetrouwbare Curaçaose mannen, het restaurant en haar kinderen die op Sint Maarten, in Nederland en op Curaçao wonen. Als we naar ons logeeradres teruggaan is het restaurant leeg, voor vandaag waren we de laatste gasten.

We fietsen nu achttien dagen over het eiland en het waait nog onveranderd hard. We wisselen de verschillende rondjes dagelijks af. Het ene is wat zwaarder dan de de andere: veel heuvels of meer dan de helft wind tegen, saai door dun bevolkte gebieden of dwars door Willemstad, over de drukke Caracasbaaiweg en langs de grote hotels. Een enkele keer worden we aangemoedigd, DOORZETTEN, DOORZETTEN, DOORZETTEN schreeuwt een oude man langs de weg als we langskomen, een fruitverkoper tracht ons over te halen cocosnotensap bij hem te kopen: "HÉ FIETSRENNER, LEKKER GEZOND, SAP VAN COCOS". Maar verder zijn er geen heroïsche fietsverhalen te vertellen, gewoon lekker rondjes fietsen, douchen, biertje drinken, eten een beetje voor je uit dromen en lezen. Maar de dagen vliegen voorbij!

Gisteren met de duikclub de maandelijkse baaidag gevierd. Deze keer aan de Vissersbaai op Westpunt. Verder kun je niet rijden op het eiland. Bijna zestig kilometer vanaf het Spaanse Water. Iedereen klaagt dat het erg koud is voor de tijd van het jaar. Het zeewater is slechts 25 graden en de dagtemperatuur komt niet boven de 28 graden. 's Avonds is het tijd voor een "dun vestje" volgens de vrouwelijke leden van de club. Door de vissers worden grote vissen aan land gebracht, schoongemaakt, in moten gesneden en verkocht. Er staan tientallen klanten te wachten. In zee dobberen een paar pelikanen die net als de reigers aan de Nederlandse waterkant, rustig wachten tot één van de vissers de resten naar ze toegooit. Terwijl de vissers hun vissen schoonmaken en verkopen is het voor de leden van de duikclub tijd voor de maaltijd. Elke maand is één van de leden aan de beurt om het eten te verzorgen. Per persoon reken je met de penningmeester tien gulden af, ongeveer vier Euro. Deze keer heeft de kok z'n best gedaan, zowaar een driegangen menu met (vis)soep vooraf en ijs met vruchten toe. Tot en met gasflessen en kooktoestellen zijn naar de baai gebracht om het eten te bereiden. Na de maaltijd volgt er applaus voor de kok en z'n vriendin. Als we weer thuis zijn drinken we koffie en gaan vroeg slapen. Morgen weer een rondje fietsen!