Curaçao 2

Het is donderdag negen januari, Curaçao heeft nieuwjaar gevierd en iedereen die werk heeft is weer aan het werk. De Noordoost Passat heeft de restanten van het elk jaar weer overweldigende vuurwerk weggeblazen. Oudejaarsdag is een bijzondere feestdag. Elk zichzelf respecterend bedrijf organiseert een feestje voor het personeel, de staf en relaties waarbij gegeten, (rum) gedronken en vuurwerk wordt afgestoken. Knalvuurwerk, Pagara's, grote rollen vuurwerk, sommige meer dan een meter diameter worden uitgerold op straat of voor het kantoor. Tientallen meters vuurwerk met hele harde knallen, eindigend met een soort kanonsknal. Overal in de stad staat het blauw van de rook en de straten kleuren rood van het papier. En het blijft nooit bij één Pagara. Na een slecht jaar hoop je op een beter jaar of je neemt dankbaar afscheid van een goed jaar, er is altijd een reden om de laatste dag van het jaar zeer luid knallend af te sluiten.

Ons verblijf is weer feestelijk begonnen, we zijn inmiddels een oud en nieuw feestje, een nieuwjaarsborrel bij de duikclub en één bij de Lions een dineetje, een barbecue, een lunch bij de OLCC de onafhankelijke lunch club Curaçao, hoe verzin je het, vrienden bezoek en een paar honderd kilometer op de racefiets verder en weer aardig gewend. Wakker worden met een stralende zon een blauwe zee en vijfentwintig graden, dan kan je dag niet meer stuk. Met fietsen is het enige nadeel dat het erg hard waait, windkracht zeven minimaal. Heen wind mee maar terug! We fietsen vanaf het Spaanse Water via de weg met de mooiste naam: Kaminda Broedernan di Brakkapoti (de weg van de broeders van Brakkeput) en de Caracasbaaiweg naar Willemstad, verder over de Pontjesbrug of de ferry als de brug is weggevaren naar het Brionplein, vandaar langs het Sint Elisabeth Hospitaal naar de waterfabriek en naar de luchthaven Hato.

Bij de waterfabriek kan je ook linksaf naar de zee en via het pad over het Rif kom je bij het slavenmonument. Een sombere naargeestige plek. Hier op het voormalige galgenveld werden op drie oktober 1795 de leiders van de Curaçaose slavenopstand Tula, Bastiaan Carpata en Pedro Wacao op een vreselijke manier publiekelijk ter dood gebracht en negenentwintig andere slaven opgehangen. Tula was een van de bekendste aanvoerders van de slavenopstand die begon op zeventien augustus 1795 op plantage Knip en eindigde met de gevangenneming, verhoor en de uiteindelijke terechtstelling op drie oktober op het galgenveld op het Rif. Het wordt mensen niet gemakkelijk gemaakt om het monument te bezoeken, het pad is afgesloten met een slagboom. Een enkele keer stopt een taxibusje voor de slagboom waarschijnlijk vertelt de chauffeur het verhaal van Tula en de slavenopstand maar de toeristen blijven in de auto zitten, bijna niemand neemt de moeite om monument te bezoeken.

Op de terugweg drinken we in Punda een cola bij de kiosk op de kruising van de Handelskade Herenstraat en de Breedestraat tegenover het gele pand van Penha. Na een paar dagen staat de cola al klaar als we afstappen. Via het Wilhelminaplein, Pietermaai en de Penstraat rijden we terug naar de Caracabaaiweg. Als we nog zin hebben fietsen we door tot Caracasbaai, direct aan zee kan je verse vis eten met een biertje erbij als een mooie afsluiting van de middag. Kortom je kunt het slechter treffen in januari.