Curacao 1

Soraida was onze hulp op Curaçao, ze woonde en woont nog altijd in Souax een wijk halverwege Willemstad en het vliegveld daar waar de "Weg naar Westpunt" begint. Het is een wijk waar de mensen zelf hun huizen hebben gebouwd. In het begin houten hutjes aan ongeplaveide zandpaden. De ijskasten draaiden op illegaal afgetapte stroom. Nu staan er houten en stenen huizen door elkaar maar de wegen zijn er nog steeds niet geplaveid en de wijk kent geen stratenplan, ieder heeft op zijn stukje grond z'n eigen huis of hutje gebouwd. Als je er voor de eerste keer komt heb je hulp nodig om bij het juiste huis te komen. Hier woont Soraida met haar familie. Toen ik in 1985 op Curaçao kwam maakte zij het huis van mijn voorganger schoon, deed de was, streek de kleren en kookte af en toe voor het gezin. Mijn voorganger vertrok naar Nederland, ik ging in zijn huis wonen en Soraida bleef. De tijd dat we op Curaçao hebben gewoond heeft ze bij ons gewerkt. Op de plaats van haar houten huisje staat nu haar trotse bezit een stenen huis. Steeds als ze wat geld had gespaard werd er een stukje aan het huis gebouwd. Deze zomer trouwde haar oudste zoon in Den Haag en werden we uitgenodigd voor de bruiloft. Een prachtige Antilliaanse bruiloft, de mannen in donkere kostuums, de dames in hun mooiste jurken het haar zo glad als maar mogelijk is en de kleintjes stuk voor stuk als ware prinsen en prinsesjes. De dominee van de gemeente der zevende dag adventisten hield een feestelijke preek er werd gegeten (alcoholvrij) gedronken en de vrouwen met de mooiste stemmen zongen het bruidspaar toe. Met de belofte om in januari Soraida op Curaçao te bezoeken werd er met dikke kussen en tranen afscheid genomen.

En nu, het is 31 december we zitten in het vliegtuig naar Curaçao, vanavond vieren we oud en nieuw bij de familie. Morgen is de nieuwjaarsborrel van de duikclub. Maar naast borrels, vrienden- en familiebezoeken, dineetjes, baaidagen en overige feestelijke bijeenkomsten is het voornemen om elke dag te fietsen zodat we naast het ongetwijfeld noodzakelijk verbranden van de extra calorieën toch ook enigszins getraind in februari aan de tocht door Zuidoost Azië kunnen beginnen. Hopelijk komen onze racefietsen goed uit het vliegtuig. Ik heb ze deze keer in één doos verpakt. De voorwielen eruit gehaald en de pedalen, zadel, zadelpen en -tas in de koffers gepakt. Wat resteert is een handig formaat doos die nog geen twintig kilo weegt. Een fiets vervoeren met de KLM kost tegenwoordig honderd Euro per fiets per enkele reis. Dus twee fietsen in één doos scheelt weer tweehonderd Euro. Het nadeel is dat mocht er iets mis gaan er meteen twee fietsen bij betrokken zijn. Duimen dat alles goed gaat tenslotte zijn we niet al te succesvol met fietsen en vliegtuigen.

Curaçao 2 januari.

Ik kom net terug van mijn eerste rondje op de fiets. Op de terugweg overvallen door een tropische regenbui. Je kunt lekker fietsen op Curaçao, de doorgaande wegen zijn goed berijdbaar, mooie lange heuvels en de temperatuur is heerlijk. Een beetje opletten is wel nodig, maar de meeste automobilisten houden rekening met je en gaan met een grote bocht om je heen. Onderweg in de Penstraat achterna gezeten door een hond die het op mijn benen had voorzien en op de Pontjesbrug over de Sint Annabaai tussen de wijken Punda en Otrabanda een bijna aanrijding met een zwalkende meneer die duidelijk al iets te veel op had. Ik raakte hem nog net tegen zijn schouder. Mijn "dispensa" hoorde hij niet. Hij draaide zich om en begon een andere voetganger uit te schelden die hem ook probeerde te ontwijken. Een toerist die er niets van begreep. Ik ben maar doorgefietst