De busreis vam Savannakhet naar Pakse

Savannakhet - Pakse is 240 kilometer. We gaan op een paar plaatsen zitten halverwege de bus met veel beenruimte, ondanks dat de bus niet vol is verbaast het ons dat deze twee riante plaatsen nog vrij zijn. Bij elke stop komen er meer en meer en meer mensen bij. Gezinnen met baby's en kinderen, iedereen heeft tassen bij zich en alles gaat mee inclusief kippen en ganzen zowel bovenop de bus als in het ruim. Als alle stoelen bezet zijn worden er kleine rode krukjes gepakt waarvan er een paar stapels klaar staan, we vroegen ons al af van wie al die krukjes waren. Op de lege plek voor ons waar we eerst onze benen konden strekken zitten nu vier mensen met hun bagage. Het hele gangpad zit vol met passagiers op de rode krukjes. Als ik denk er kan nu echt niemand meer bij komen er acht tot tien monniken binnen. Ik kan ze niet zo goed tellen. Ze klimmen via de rugleuningen en de schouders van de overige passagiers naar achteren, waarschijnlijk is daar nog enige ruimte. Bij sommige stops wordt van alles te koop aangeboden, verkoopsters klimmen met hun koopwaar de bus in, er worden op stokken gespannen gefrituurde en gelakte vleermuizen verkocht, een plaatselijke specialiteit. Ze worden ook via de ramen aangeboden en de verkoopsters wapperen er mee voor onze neus. De vleermuizen vinden overigens gretig aftrek. Maar je kunt ook bier, cola, groente of een telefoonkaart kopen. Als de vleermuizen van de stokjes zijn gehaald worden de stokjes via het raam weer aan de verkoopster teruggegeven.

Omdat wij bij het raam zitten lopen alle bestellingen via ons. We zitten inmiddels helemaal klem en kunnen ons nauwelijks meer bewegen. Naast mij zit een gezin met een baby en een peuter. Voor ons zitten inmiddels acht mensen en ik kan onmogelijk nog mijn voeten verplaatsen. De man van het gezin naast mij trekt de gekochte vleermuis uit elkaar en mengt de stukjes vlees door de meegebrachte rijst. De groente en de sausen komen uit een ander mandje en het gezin zit smakelijk te eten. Bij elke hap vraagt de man vriendelijk of ik ook wat wil. Als de bus weer stopt is dat bij een tempel waar geld wordt ingezameld. Een prachtig aangeklede mevrouw klimt met haar collecteschaal de bus in, iedereen geeft. Waarschijnlijk vindt de buschauffeur het op een bepaalt moment genoeg want hij roept naar de vrouw en begint alvast langzaam te rijden, uiteindelijk verlaat ze de bus. Dan moeten de monniken er uit, dat gaat op dezelfde manier als ze erin zijn gekomen, alleen klimmen ze nu via mijn schouders richting uitgang, maar snel gaat dat niet en ik zit geruime tijd met twee monniken in mijn nek onder hun oranje doeken verborgen. Het mooiste is dat iedereen volkomen rustig blijft, geen stemverheffing, de kinderen zeuren of huilen niet.

De busreis duurt uiteindelijk ruim vijf uur, 's middags om twee uur zijn we op het busstation tien kilometer buiten Pakse. Onze tassen, die toen we vertrokken bovenop de bus waren vastgebonden bij de fietsen liggen nu in het ruim met een aantal manden met kippen. Maar alles is heel overgekomen en we fietsen naar Pakse.