De laatste 800 kilometer naar Bangkok, 2

Phibun Mangsahan - Thap Lan National Park, 370 kilometer.

De medicijnen van de apotheker in Pakse hebben geholpen, Yvonne heeft geen klachten meer dus het ziet er naar uit de dat de ellende voorbij is. De reis gaat verder, we fietsen door het noordoosten van Thailand, de uitgestrekte hoogvlakte die aan Laos en Cambodja grenst is een van de armste regio’s van Thailand. We zijn via het Thap Lan National Park, wat een bergachtig gebied is, op weg naar Aranyaprathet. Eerst naar Warin Chamrap een voorstad van Ubon Ratchathani, het is weer heet, we stoppen vroeg vandaag. Er is hier niet veel te doen, een rustige stad, we doen de was en fietsen wat rond. Bij het sportpark zitten we op een bankje onze dagboekjes bij te werken en kijken naar de jonge en oude sportieve bewoners van de stad die in alle denkbare sportkleding hun rondjes lopen. Ons bed in het zeer eenvoudige hotel is van beton en met witte tegels betegeld. Dit ligt dus echt niet lekker en we slapen dan ook slecht.

Zaterdag rijden we naar Si Sa Ket een korte rit van 63 kilometer, We ontbijten vroeg en zijn om twaalf uur in Si Sa Ket. Mijn sportschoenen zijn versleten en ik moet op zoek naar nieuwe. Maat 46 is hier een probleem, maar na grote hilariteit van de verkopers, zulke grote voeten heeft niemand en lang zoeken wordt er een paar gevonden. Eigenlijk zijn ze iets te krap, vooral de linker schoen maar ik moet het er maar mee doen. We hebben een lekkere rustige dag, we fietsen wat door de stad, drinken koffie, eten er gebakjes bij en bekijken de resterende route naar Bangkok.

Zondag een rit van 109 kilometer naar Surin de stad van de olifanten. Buiten wat beelden van olifanten hebben we hier geen olifant gezien. We hebben een leuk hotel aan het stationsplein er rijden tuctucs en fietstaxi’s niet met toeristen want die zijn hier niet maar om mensen naar en van het station te rijden. Mijn nieuwe schoenen zitten niet lekker. Naast het hotel is een restaurant, we hoeven dus niet meer weg. Als we buiten nog wat drinken komt er uiteindelijk toch nog een olifant langs in deze stad van de olifanten.

Van Surin gaan we naar Nang Rong een saaie tocht van 103 kilometer. We fietsen al dagen door een heel dun bevolkt gebied. Buiten de benzinepompen waar we eten en drinken en van alles te koop is, is er niet veel. De benzinepompen liggen zo’n 20 tot 30 kilometer uit elkaar. Mooie fietsafstanden. Buiten dat ik van mijn nieuwe te krappe schoenen pijn in mijn linker grote teen krijg gaan we als een speer. In Nang Rong vinden we in de stad een goed hotel bij een Chinese familie. Alle kamers zijn op de begane grond, zijn schoon met heerlijk zachte bedden en er staat een goed gevulde koelkast. Wat wil een mens nog meer. Op het plein in de stad eten we bij één van de vele eettentjes. Iedereen is weer vriendelijk en helpt ons bij het bestellen.

Toen we vanmiddag wat zaten te drinken op de stoep van een supermarkt kwam er weer een olifant voorbij. Yvonne werd door de jongens uitgescholden omdat ze geen koekjes wilde kopen. De olifant liep zo dicht langs ons heen, dat ik net op tijd mijn benen kon intrekken anders was hij of zij over mijn voeten gelopen en dan is zo’n olifant toch wel heel erg groot. De jongens vonden het wel leuk.

Dinsdag rijden we door het Thap Lan National Park en stoppen na 50 kilometer om wat te drinken bij een restaurant langs de weg. Op het terrein achter het restaurant staan nieuwe blokhutten. Het ziet er aantrekkelijk uit en de beheerder laat ons één van de blokhutten zien, we kunnen deze ook voor één nacht huren. Een prachtige plek midden in het National park, een restaurant en een café naast de deur. We blijven hier vannacht! De beheerder en zijn vrouw zijn erg vriendelijk, zij lacht en knikt naar ons en wil met Yvonne op de foto. De rest van de middag zitten we op ons eigen balkon met uitzicht op de heuvels, het is een prachtige omgeving. ’s Avonds eten we in het restaurant waar we ’s morgens ook ontbijten. Een onverwachte leuke stop op onze toch wel saaie tocht naar Bangkok.