Servië tot Stari Banovci

Van het kapot geschoten Vukovar naar een voor het gezicht keurig Servië. In Novi Sad is alles dat door de NAVO is gebombardeerd hersteld. De radio- en televisietoren is op dezelfde plaats herbouwd en de gebombardeerde bruggen zijn inclusief de toegangswegen vernieuwd. Alleen de pijlers van de oude brug zijn nog zichtbaar en herinneren aan wat er is gebeurd. Het gebombardeerde deel van de stad tegen het centrum aan is herbouwd. Hier staat onder andere het hotel waar we logeren. Van de oorlog is in tegenstelling tot Kroatië niets meer te zien. In de stad is het druk, de terrassen zitten vol, de mensen moeten wachten op een tafeltje. In de prachtige oude gebouwen zijn hotels, cafés, restaurants maar ook een Mc Donald, Burger King en luxe winkels gevestigd. We blijven een dag om de stad te bekijken en de omgeving te bezoeken.

Het is maandag 14 juni we laten Novi Sad achter ons, het is nog zo’n 110 kilometer naar Beograd. Dat halen we niet in één dag. Het is erg warm vandaag, om half elf is het al 38 graden. Buiten de stad is het afgelopen met de luxe. Mensen liften naar de stad. We spreken onderweg een man, hij lift richting Novi Sad en vertelt dat er veel te weinig werk is, geld voor de bus heeft hij niet, liften is een normale manier geworden om je te verplaatsen. Onderweg zien we geen buitenlander, caravans of campers maar alleen Servische auto’s. De wegen zijn redelijk goed met hier en daar een slecht stuk. Onderweg staat er veel leeg, bijna alle hotels die we tegenkomen zijn dicht.

Het is toch een vreemd idee. De oorlog is hier nauwelijks 10 jaar geleden, in 1999 is Novi Sad door de NAVO gebombardeerd en wij fietsen door dit land, toch als één van de voormalige vijanden. Voordat we vertrokken dacht ik dat men vijandig zou zijn tegen buitenlanders, maar dat is niet het geval. Onderweg wordt er naar je gezwaaid en getoeterd. In de stad spreekt men Engels maar daarbuiten bijna alleen Servisch en is men erg afstandelijk. Toch, bij een benzinepomp waar we wat drinken, komt na een tijdje de benzinepomp bediende, een mevrouw, naar buiten en begint te praten, binnen wordt ze nauwlettend gadegeslagen door haar collega. Ze vraagt wie we zijn, waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Ze spreekt nauwelijks Engels dus het is moeilijk communiceren, maar ze lacht en zwaait ons uit. Maar meestal is men stug en bemoeit zich niet met je.

Na bijna 70 kilometer komen we in de buurt van Stari Banovci, een klein plaatsje ruim dertig kilometer van Beograd bij een hotel dat open blijkt te zijn, prachtig gelegen aan de Donau. We blijven hier maar, dan is het morgen nog een klein stukje naar Beograd en hebben we bijna de hele dag en avond om de stad te bekijken.

De volgende dag na het ontbijt als de fietsen zijn opgeladen en we weg willen rijden krijgen we van de hotelhoudster een papieren tas en twee flessen water. In de tas zit de rest van het ontbijt dat we niet hebben opgegeten. Al het beleg is tussen dikke boterhammen gestopt met heel veel boter. We hebben er de hele dag genoeg aan. In het hotel in Beograd hebben we als lunch de laatste boterhammen opgegeten. Ze zijn wel aardig die Serven!